Een stem op Samsom is bij nader inzien een stem op Wilders

Het is bekend dat het gedoogakkoord, welke Wilders, Rutte en Verhagen met elkaar bij de formatie van het vorige kabinet hadden gesloten, voornamelijk gericht was op het ontnemen van een aantal rechten aan migranten. Vooral de Marokkanen en Turken moesten het onderspit delven: beperking recht op gezinshereniging, ontneming van Nederlandse nationaliteit bij ernstige delicten, etc.

Op het gebied van de sociale zekerheid werd daartoe eerst de aanvulling op de onvolledige AOW afgeschaft en daarna het zogenaamde woonlandbeginsel ingevoerd. Dit laatste leidde tot 40% korting op de kinderbijslag en uitkeringen voor nabestaanden, indien de kinderen en de nabestaanden in Marokko of Turkije verblijven. Deze ingreep is volledig arbitrair want groenten en vruchten zijn in deze landen wel goedkoper dan in Nederland, maar een goede gezondheidszorg en goed onderwijs zijn absoluut niet 40%  goedkoper dan hier.

En, alsof deze  aantasting van hun uitkeringen niet een grote aanslag op hun inkomenspositie betekende, had het gedoogkabinet – blijkt later – een verdergaande agenda met de Turken en Marokkanen, namelijk een totale stopzetting van de export van bovengenoemde rechten naar Turkije en Marokko.

De Tweede Kamer die zich – als het gaat om migranten en moslims – al sinds 2002 gedraagt als een gewillige stempelmachine in handen van de regering, heeft ook dit wetsvoorstel goedgekeurd. Onder de enkele partijen die echter tegen dit wetsvoorstel stemden was de PvdA. Deze partij liet zich daarbij leiden door een principieel argument. Ze vond het namelijk “onwenselijk om de financiële verantwoordelijkheid door de staat waar de werknemer is verzekerd over te hevelen naar de woonstaat van de kinderen”. Men wist bovendien dat dit voorstel uit de koker van Wilders kwam en wilde zich niet voor zijn karretje laten spannen.

Bij de laatste verkiezingen hebben veel Nederlandse burgers van Marokkaanse en Turkse afkomst – al dan niet strategisch – bewust op de PvdA gestemd om voor goed af te zijn van de hele ploeg van Rutte I. Maar tot ontsteltenis van deze kiezers moet nu geconstateerd worden dat het nu uitgerekend een PvdA-minister, de heer Asscher, is die dat wetsvoorstel in december j.l. fanatiek stond te verdedigen in de Eerste Kamer. Ongelooflijk maar waar. Bij nader inzien blijkt dus dat een stem op Samsom een stem op Wilders is. Wie had dit ooit verwacht?

Wat bezielt een sociaaldemocraat die nota bene als het sociale gezicht van de PvdA van stal werd gehaald om een wetsvoorstel te verdedigen, dat niet alleen naar discriminatie riekt, maar dat bovendien één van de sociaal zwakke bevolkingsgroepen in de samenleving treft?

Dit wetsvoorstel was nogmaals bedoeld om de Turken en Marokkanen financieel volledig kaal te plukken door Rutte I. De sociaal-democraat Asscher moet natuurlijk een nobeler doel verzinnen voor deze onaanvaardbare ingreep in de rechten van de verzekerde Marokkanen en Turken. Hij zegt nu met dit wetsvoorstel te willen bewerkstelligen dat hun kinderen snel terugkomen naar Nederland om hier beter te integreren. Immers, als ex-wethouder van Onderwijs in Amsterdam had hij slechte ervaringen met Egyptische kinderen die pas laat terugkwamen naar Nederland.

Dit gelegenheidsargument is in essentie niet slecht en Asscher was een goede onderwijswethouder, maar als je werkelijk het goed meent met deze kinderen, dan ga je hen toch niet de financiële steun ontnemen waarop zij via hun – daartoe verzekerde – ouders recht hebben? Bovendien is de wet op de kinderbijslag niet bedoeld om migratiepolitiek te bedrijven, maar om de kosten van de kinderen te helpen verdragen. En deze kosten zijn in Marokko en Turkije – hoe goedkoop de heer Asscher deze twee landen ook graag wil zien – toch geen nul euro?

Dit wetsvoorstel deugt van geen kant: ethisch-bestuurlijk niet, juridisch niet en diplomatiek allerminst. Deze radicale ingreep in hun recht op de kinderbijslag tast het vertrouwen van de Marokkaanse en Turkse burgers aan in de integriteit en betrouwbaarheid van het Nederlandse bestuur. Ook krijgt de geloofwaardigheid van de PvdA als drager van de sociale rechtstaat een onherstelbare deuk. Juridisch is dit wetsvoorstel onrechtmatig omdat het indruist tegen het associatieverdrag met Turkije dat uitgaat van gelijke behandeling van Turkse werknemers en met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) dat voorziet in een verbod op discriminatie.

Ook verdragrechterlijk brengt Asscher Nederland in een lastig parket met zijn opstelling. Immers, hij wil vanwege dit wetsvoorstel bilaterale verdragen over de sociale zekerheid met 20 landen gaan bijstellen en desnoods – als ze niet meewerken – eenzijdig opzeggen. Ook hierdoor zal het imago van Nederland als betrouwbaar verdragspartner aanzienlijk beschadigd worden. Dit, in een tijd dat minister Timmermans bezig is de diplomatieke schade die Nederland door Wilders en Rutte I in de afgelopen jaren opliep langzaam aan te herstellen.

Door dit wetsvoorstel van het vorige kabinet te handhaven en te verdedigen heeft minister Asscher zich in een pijnlijke en uitzichtloze situatie gemanoeuvreerd. En dit allemaal voor een onzekere opbrengst van tien miljoen euro. Maar, gelukkig is er nog de Eerste Kamer. Deze Kamer is meer dan ooit nodig. Ze heeft immers geleerd van de foute wetsvoorstellen die in de afgelopen jaren vlijtig werden verdedigd door de verschillende kabinetten, maar die uiteindelijk zijn gesneuveld bij de Europese rechter. De Eerste Kamer heeft daarom nu dit wetsvoorstel aangehouden en gevraagd om advies van de Raad van State over deze kwestie.

Een wijze en verantwoorde stap van onze “chambre de réflexion”!