Een veeg met de teerkwast

In de discussie over allochtonen van een week geleden zijn wij aan een wezenlijk element voorbij gegaan. Onbewust gaat men er in Nederland nog steeds vanuit dat een blanke huidskleur een kostbare schat is die alleen als hij loepzuiver blijft en honderd procent, tot zijn recht kan komen.

Wat is het geval? De Nederlandse overheid beschouwt iemand als allochtoon als tenminste één ouder in een bepaald aantal (meestal warme) buitenlanden geboren is. De invloed van de poldervader ofmoeder doet er niet toe. Het is de ander die het kind definitief anders en vreemd maakt. In Engeland hadden ze daar vroeger een veelzeggende term voor; a stroke of the tarbrush. Wie een veeg van de teerkwast had opgelopen, kon geen volwaardig deel meer uitmaken van de blanke gemeenschap. Daar was wat mee. Daar moest – om het in moderne Nederlandse termen te zeggen – “beleid op worden gemaakt”. Een andere interessante term die in dit verband vermelding verdient is het Amerikaanse “octoroon”. Dat is iemand die voor zeven achtste blank is en voor één achtste zwart. En die ene betovergrootouder maakte je dan in de praktijk zwart, gediscrimineerd en voor de Amerikaanse burgeroorlog een potentiële slaaf.

De Nederlandse definitie van het woord allochtoon getuigt van dezelfde mentaliteit: er hoeft maar een scheut van elders in te zitten of je wordt als vreemdgeborene gedefinieerd in al zijn huiveringwekkende totaliteit. 

Nu kan men tegenwerpen dat voor allochtonen allemaal faciliteiten worden geschapen om ze verder te helpen in het leven en dat het allemaal reuze goed bedoeld is, maar daarmee blijft de kern van de zaak onveranderd: je moet aan alle kanten heel erg in Nederland geboren zijn om voor het Nederlandse je erkenning te krijgen.

Au fond is dat een diepe belediging voor honderdduizenden burgers, misschien wel een miljoen. Hoeveel Nederlanders zouden er eigenlijk zijn met zo’n in een warm land geboren vader of moeder?