Er is niets zo veranderlijk als een monument

Dat vertelde een architect ooit eens aan mij, toen we de mogelijkheden bespraken om musea in monumentale panden (bijvoorbeeld: het Paleis op de Dam) aan te passen voor mindervaliden. Ik moest aan die uitspraak denken toen ik in het Parool vandaag las dat het kunstwerk van The London Police op de hoek van de Prinsengracht en de Tuinstraat moet verdwijnen.

Volgens de welstandscommissie is dit schilderij een ernstige ontsiering van het monumentale pand.

Voor elke drol of uitstervende vogel wordt tegenwoordig een Facebooksite opgericht, dus de site ‘London Police muurschildering moet  blijven’ kon niet lang uitblijven. Terecht, overigens. Over smaak valt te twisten, en er zullen vast mensen zijn die de muurschildering niet mooi vinden, maar het is niet zomaar een tag van een beginnende graffiti-spuiter. De muurschildering is gemaakt door kunstenaars van wie de werken in galeries over de hele wereld worden verkocht. Het zou doodzonde zijn als dit zou worden verwijderd.

Stadsdeel Centrum (die hier over gaat) heeft vastgesteld wat er wel en niet kan in de monumentale binnenstad van Amsterdam. De welstandscommissie heeft op basis daarvan het bovenstaande advies uitgebracht. Hoewel adviezen van deze commissie doorgaans overgenomen worden (waarom anders experts in zo’n commissie zetten), kan het stadsdeel ook besluiten om het dit keer naast zich neer te leggen.

Monumenten zijn vaak stenen omhulsels die ooit zijn neergezet, en die door de jaren heen culturele en historische waarde hebben gekregen. Het is goed om dat de behouden en te beschermen, maar iets meer pragmatisme kan zo nu en dan geen kwaad. Kunstwerken zoals op de Prinsengracht hebben ook een cultuur-historische waarde, én verfraaien (vaak) de binnenstad. Het stadsdeel zou dat óók moeten beschermen.

Naschrift: Na wat rondbellen heb ik begrepen dat het stadsdeel (voorlopig) geen dwangsom gaat eisen van de bewoners (pfieej) en dat het heel goed zo kunnen dat het kunstwerk gewoon mag blijven zoals het is.