Even wachten, wacht even, wachtgeld

Vandaag wordt er op initiatief van de SP en VVD in de commissie Algemene Zaken van de Amsterdamse gemeenteraad gesproken of raadsleden wachtgeld zouden moeten krijgen na hun vertrek uit de Raad.

Tot dit onderwerp op de agenda stond, wist ik niet eens dat ik recht zou hebben op wachtgeld. Het lijkt me ook volstrekt onredelijk dat ik dat zou krijgen. Anders dan bestuurders (wethouders, ministers) die van de één op de andere dag afgezet kunnen worden, of Tweede Kamerleden die met het vallen van een kabinet en daaropvolgende verkiezingen zo hun baan kunnen verliezen, hebben gemeenteraadsleden de zekerheid dat ze vier jaar mogen zitten. (Overigens kan je je afvragen of de wachtgeldregeling voor landelijke politici en lokale bestuurders niet soberder kan, maar dat terzijde.)

Het gemeenteraadslidmaatschap is een parttime functie: de meeste raadsleden besteden tussen de 15 en 25 uur per week aan het vergaderingen, voorbereiden van de stukken, praten met organisaties en bijwonen van bijeenkomsten in de stad (en het schrijven van stukjes op hun weblog). Voor de functie van stedelijke volksvertegenwoordiger hoef je dus niet je baan op te zeggen; hoogstens gaan sommigen een dag of twee minder werken. Daarvoor krijgen we overigens een uitstekende vergoeding: 2181,10 euro bruto werkzaamhedenvergoeding plus 240,26 euro onkostenvergoeding.

Na de verkiezingen hoeft er dus doorgaans geen overbrugging plaats te vinden tussen het beëindigen van het raadslidmaatschap en het vinden van een nieuwe baan. Ook hebben gemeenteraadsleden niet echt een groot afbreukrisico. Er wordt soms wel over je geschreven, maar van de wijze waarop Kamerleden of bestuurders soms door het slijk worden gehaald is geen sprake (hoi Parool). Mocht een raadslid na de verkiezingen geen baan kunnen vinden, dan staat hem of haar dus niets in de weg om gewoon een WW-uitkering aan te vragen.

Het afschaffen van de wachtgeldregeling voor gemeenteraadsleden is dus een prima voorstel van onze broeders ter linker- en rechterzijde!

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Evelien van Roemburg