Gevangenis Europa

Het is gezellig. Alle 27 EU-lidstaten zijn er. Italië vertelt een grap over een hoer op een barkruk, de anderen lachen. Het voedsel wordt aangesneden en de landen eten alsof het einde der tijden nadert. Je moet iets doen om je te onderscheiden van Afrika. Veilig in Fort Europa, wat een geluk.

“Gadverdamme!” Frankrijk sproeit dikke klodders tzatziki met speeksel over tafel. Hij heft een vlezige vinger en wijst naar Griekenland. “Jij! Wat heb je erin gestopt?!” Griekenland kijkt naar de anderen als een zeehond naar een knuppel. “Ik, euh… nou, kijk: ik had niet zo veel komkommer meer. En wel heel veel staatsschuld. Dus ik dacht…” Een paar landen schieten overeind en rennen naar de wc’s om de giftige staatsschuld uit het lichaam te werken. De anderen zeggen niets, maar kijken des te meer. Duitsland duwt Griekenland de kom tzatziki in de handen en leidt het naar de deur, de andere landen kijken opgewonden toe. Griekenland verzet zich niet, maar bij de deur duurt het lang. Te lang. Hoe moeilijk kan het zijn, een deurtje opengooien? Alle lidstaten kijken elkaar aan, gulzig het drama opzuigend. Zij zijn het tenslotte niet, die daar bij de uitgang staan. Dan draait Duitsland zich om, in paniek. Zweet gutst van zijn voorhoofd. “Het kan niet. De deur zit dicht. Niemand kan weg.”

En dan breekt de hel los. “We kunnen niet weg?!”, krijst Finland. Niemand antwoordt. Finland uit een oerkreet en springt op de tafel, om daar kannen water en flessen wijn om te schoppen. De Oost-Europese landen lopen manisch rond. Italië ergert zich aan het gejammer en geeft Oekraïne een dreun, maar gooit daarbij een aantal anderen om. Spanje schrikt en begint woest om zich heen te slaan. Borden worden stukgegooid en hoofden tegen de muren geslagen, terwijl de tzatziki steeds ranziger geuren uitslaat. Iemand probeert tevergeefs door het wc-raampje te ontsnappen. Griekenland zelf doet het rustig aan en bekijkt het schouwspel vanuit een sofa. Stelletje prikkelbare workaholics. Dan krijgt Slowakije Griekenland in het oog. Met een dierlijke blik in de ogen stormt het schuimbekkend op zijn zuiderbuur af. Hij pakt één van Griekenlands harige kuiten en begint te kauwen. Een rode vlek vormt rond zijn mond en Griekenland gilt het uit van de pijn.

“Stop, stop!” Duitsland gooit halfslachtig de armen in de lucht. “We zitten hier samen in. Als we allemaal een hapje staatsschuld voor onze rekening nemen… Dit hoeft niet zo te gaan.” Pesterig stapt Finland naar voren, Griekenland strak aankijkend. “Je wilt mijn geld? Je wilt je gedragen als een hoer? Ga je gang. Zuigen, teef.” Langzaam begint hij zijn broek los te knopen, middenin de kamer. Dat is de druppel. Griekenland staat beledigd op. “Jullie kunnen me niets maken! Als ik weg moet, dan ook Spanje en Portugal en Italië en Ierland.” Nederland vloekt binnensmonds iets over Zuid-Europeanen. Nu ligt Ierland natuurlijk niet in Zuid-Europa, maar maak de dingen nou niet onnodig ingewikkeld. Ierland voegt zich bij het Middellandse Zeegebied en de twee kampen komen recht tegenover elkaar te staan. Finland staat klaar om te vechten, nog altijd met de broek op de enkels. Met gespannen spieren en gebalde vuisten kijken de twee groepen elkaar aan, wachtend op een startsein. Knal! Een gigantische klap. Iedereen kijkt om. Het is de deur. Hij is open.

Verdwaasd lopen ze erheen. Iemand steekt er een hand doorheen, een ander een been. Ja, het kan, ze kunnen weg. Een tikkeltje beschaamd kijken ze elkaar aan. “Zullen we maar gaan dan?” Niemand beweegt. Zo staan ze daar elkaar eindeloos aan te gapen. Buiten is het koud en donker. Dan doet Frankrijk zijn mond open. “We kunnen natuurlijk ook gewoon weer gaan zitten.” De anderen knikken. Langzaam lopen ze terug naar de tafel. De omgevallen stoelen worden overeind gezet en in stilte gaan ze in de puinhoop zitten. Italië kijkt op. “Had ik die grap al verteld, met de hoer en de barkruk?” Dit artikel schreef Sacha Hilhorst voor Spunk.nl