Groeten uit Benin (3)

Ik ben nog steeds in Benin. Als ik ’s morgens mijn hotelkamer verlaat en mijn brillenglazen beslaan, dan weet ik dat het buiten warm is. Dat komt door het temperatuurverschil tussen een door airco gekoeld verblijf en de buitenwarmte.

Abigau, de Nigeriaanse die ik bij het concert gevraagd had om te willen tolken, was keurig te laat. En ze was niet alleen, maar met een nicht en een geheimzinnige man wiens aanwezigheid onduidelijk bleef. We maakten kennis en ik bood aan om mee te lunchen. Abigau vond de slasaus niet lekker en liet al haar eten inpakken. Ik stelde voor een vertaaltest te doen om na te gaan of we iets voor elkaar konden betekenen. Dat werd geen succes. We besloten onze vriendschap voort te zetten. Mijn Nigeriaanse vrienden willen me meenemen naar een plek waar je verse vruchtensap kan drinken.

Zo te zien ben ik ongeveer de enige witte man in Porto Novo. Volgens mij word ik hier netter en vriendelijker bejegend dan menige zwarte man in Nederland. Ik toets mijn indrukken en ideeën bij Razzack  Salzonou. Hij heeft een jaloersmakende baan. Reist heel Afrika door om bij grote congressen en evenementen mensen voor zijn radioprogramma te interviewen dat door de Wereldomroep per post verspreid wordt onder zo’n vijfhonderd radiostations. We hebben het over de politiek in Benin. Volgend jaar zijn er verkiezingen. “Links en rechts kennen we hier niet. Wel noord en zuid. Het zuiden kan niet zonder de stemmen uit het noorden.” Ik vraag of het waar is dat Benin persvrijheid kent. Het antwoord is ja, maar er horen een paar kanttekeningen bij. De regering steunt de media jaarlijks met heel veel geld. Stel je dan maar eens hard en kritisch op. Verder is er een instantie tussen de regering en de media in die aan ‘autoregulation’ doet. Het woord zegt het al. Ook praten we in het kader van de opzet van het web-center over de betekenis van de nieuwe generatie telefoons. De blackberry bijvoorbeeld. Voor een land als Benin is dat een waanzinnig belangrijke ontwikkeling. Als je met een telefoon kunt internetten (en wat al niet meer) op plekken waar geen elektriciteit is. (Er zijn wel overal oplaadpunten)

Met Marijke en haar Afrikaanse man rijden we naar een rustig terras aan de rand van Porto Novo. Marijke (de lokale vertegenwoordigster van mijn opdrachtgever PUM i Den Haag) vertelt dat ze hier op de Nederlandse ambassade werkt. We brainstormen over de vraag welke Nederlandse bedrijven in Benin een rol zouden kunnen spelen in het opleidingsplan. Philips misschien via het al of niet tegen gereduceerde tarieven beschikbaar stellen van apparatuur Air France/KLM door de tickets van de buitenlandse docenten te sponsoren? Het gesprek gaat ook over een vorm van vrouwenradio in Benin, waarbij ik mogelijk zou kunnen helpen. De plek waar we bier drinken blijkt minder rustig dan  we hoopten. Tegenover ons terras is een podium verrezen waar een grote band hard lekkere muziek speelt.

Op zaterdag wil ik een kijkje nemen in Cotonou, de grootste stad van Benin. Bij de brug stap ik in een volgepropt minibusje. Na een uur zijn we er. Het is bloedheet. De stad ziet geel van de motortaxi’s en blauw van de rook uit de uitlaten van al die motoren. Ik probeer geld te scoren maar dat lukt niet. Bij veel banken staat het Mastercard embleem, maar als je probeert te pinnen vang je bot. Ook de kassa-dame zegt dat Mastercard niet werkt in Benin. De enige oplossing is geld via Western Union uit Nederland laten komen. Cotonou is één grote markt en net als de Nederlandse media meer van het zelfde. Gek genoeg kun je bijna nergens zitten om wat te drinken. In het hotel zie ik in een koelkast flesjes met ijskoude sojamelk. Mijn dag kan niet meer stuk. Ik ga op zoek naar textiel met afbeeldingen van wilde dieren (voor GH) en een foto van Obama (voor MH). In de hotellobby zie ik Bayern klop krijgen van Inter.

’s Nachts praat ik in de hoerenbuurt in de Sowetobar met meiden uit Ghana en Liberia over de vraag ‘Wat wil je met je leven?’. Een jongen, die Dunhill sigaretten verkoopt (die rookte ik vroeger) wil met me mee naar Nederland.

Ik droom over een aap die op een boomtak met mes en vork een banaan probeert te verschalken. Moet aan Céline denken.