De grote 'reis' van het kleine kalfje

Kalfjes van nog geen twee maanden mogen weer gaan reizen. Het klinkt als een nieuwe Nederlandse tekenfilm. Bertha en haar kinderen naar Ibiza. Laten we het vriendelijker maken voor de mensen door een eufemisme te gebruiken voor transport. De werkelijkheid is anders. Laat Rutte, Buma en Pechtold, het motorblok van Holland, meereizen met een kalverentransport.

Kalveren gaan weer helse tochten tegemoet naar Zuid- en Oost-Europa. Criminele praktijken door de EU, vastgelegd in de WTO, met steun van het bedrijfsleven en de politiek. Met de reizen komen de acties ook wel weer op gang. Een kettingreactie omdat waarschuwende woorden vaak niet helpen.

In 2015 besloot de Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit (NVWA) dat kalfjes jonger dan twee maanden niet naar Italië, Spanje, Polen en andere ver weg landen mochten. Binnenkomen bleef gewoon mogelijk want ons land exporteert en importeert dierenleed als in oude VOC-tijden.

In de veewagens waren geen goede drinkvoorzieningen. Wel zo fijn op een lekker uitje dat kan oplopen naar zo’n 2000 kilometer. De handelaren in vee zeggen dat het grote probleem nu is opgelost. De kalveren krijgen een kunststof drinkspeen en kunnen alsnog hun koffers pakken. Wel na 19 uur op de snelweg even een etmaal rusten in een exportstal want het moet natuurlijk op papier een humane uitstraling hebben.

Op hetzelfde moment dat dit bericht in het nieuws verschijnt als zakelijke mededeling staan websites bol van een triest busongeluk met kinderen en leraren in Frankrijk. Het inlevingsvermogen met de eigen soort is dan groot. We leven mee met pijn en plezier bij soortgenoten.

Net zoals bij de zwangerschappen van mensen. Die brengen voorpretgeluk. Moeders worden tijdens babyshowers in het zonlicht gezet. Na 9 maanden komt het wonder ter wereld en is iedereen verrukt. In een kraambedje gelegd, zo voorzichtig mogelijk met het kleine leven want baby’s en kinderen zijn kwetsbaar. Dat begrijpen we allemaal.

Een moederkoe heeft ook 9 maanden een kalf in haar buik. Bij twee maanden is de vrucht al geheel compleet. Vijf maanden duurt het voordat het embryo zich beweegt. 35 cm en 2 kilo. Bij de wonderlijke geboorte, vier maanden later, is het kalf een nieuw dier op aarde. 80 cm en tussen de 30 en 50 kg.

Geen koeshower of kraamstal, het kalf gaat direct weg bij de koe. Koeien en kalveren zijn producten, althans dat hebben wij zo in onze soortwetten vastgelegd. Nederland houdt jaarlijks 1,4 miljoen kalveren om vet te mesten en te slachten. Import en export. Meer dan de helft van deze kalfjes komt uit het buitenland.

Waarom zou je je er zorgen over maken? Nou met twee maanden op transport – of wat ouder, het gaat altijd om jonge dieren bij transport – is een handel uit het verleden die onnodig en kwaadaardig is. Mensen hebben namelijk geen vlees, melk, vis, eieren en kaas nodig. Ze denken het. De ogen dicht voor de misdaad.

De handel en het transport van dieren zorgt voor stress, pijn en angst. De dieren zitten dicht opeen bij elkaar.. De dieren lopen verwondingen op. Zijn uitgeput. Krijgen geen of onvoldoende drinken en eten. De controle op rustplaatsen is op papier een succes. Bij aankomst zijn veel dieren ziek. Of al dood. En er is ook nog eens kans op verspreiding van dierziekten. Dat is geen prettige ‘’reis’’.

Kijk, de werkelijke schuldigen dat zijn de consumenten die nadat zij hun baby aan de borst hebben gehad zelf met het gezinnetje lekker aan de AVG (Aardappel, Vlees en Groenten) gaan. Zonder te slikken om het leed van dieren want dat wordt weggespoeld met water, wijn en bier (WWB).

We kunnen als mensen zakelijk, rationeel, economisch en heel volwassen blijven spreken over de veehouderij, het transport en het slachten. Natuurlijk kunnen we bij iedere soort zeggen ‘het zijn geen mensen’. En als we wel doorhebben dat wat wij doen een criminele daad is tegen dieren dan is er altijd de mogelijkheid van het wegkijken of ons concentreren op problemen van mensen. Groot en klein.

Maar wees nou eens op alles voorbereid. Zelfs een sprekend geweten. Laten we rekenen op onze zelfdwang, empathie en het inlevingsvermogen. Misschien is het een idee om jaarlijks naast onze eigen reis naar de zon ook een alternatieve trip te maken. Een reisje naar Italië of Polen met een transport van kalveren, biggen, paarden of schapen. 1000 en 2000 km tussen de dieren. Zou uw standpunt veranderen? Een goede plek om nieuwe ervaringen op te doen en misschien, heel misschien om als mens je iets minder antropocentrisch en misdadig op te stellen tegen dieren.

De impasse is er nog steeds. Dierenrechtenactivisten proberen via de weg van geleidelijk kleine stappen vooruit te maken om het lijden van dieren te verminderen. Alleen is het de economische motor die aan de macht is in bijna alle staten. Hardere acties zijn te verwachten, het maatschappelijke klimaat verandert. Ook hier is een tweedeling te zien. Voor of tegen dierenwelzijn, dat is de morele vraag.

Zou het Rutte, Buma en Pechtold goed af gaan op een kalverentransport? Thieme wil best mee als gids in dierenleedland. Een informele babyshower om tot een ander zicht op welzijn van dieren te komen. Waarschijnlijk neemt de Dierenbescherming de kosten wel voor rekening van het tripje. Zorgeloos reizen is voorbehouden aan mensen. Net zoals het vieren van geboortes en het koesteren van kwetsbare kinderen. Dieren zijn nog steeds overgeleverd aan de wetten van immorele markt.

Hoe stoppen we deze bizarre tweedeling tussen mens en dier in de samenleving? Mogelijk door spijt te krijgen nadat inzicht is ontstaan in niet alleen het lijden van mensen maar ook in dat van andere dieren. Transport van dieren is een misdadige activiteit. Dat zou een urgent punt van aandacht moeten zijn. Laten politici hun ogen en oren ook eens laten hangen naar boe-geroep van dieren.