Haagse segregatie-allergie

Sporten is een middel om elkaar te ontmoeten is het argument. Dat klinkt logisch, maar afgezien van recreatief zwemmen, joggen en korfbal, zijn er maar weinig sporten die gemengd beoefend worden.

Je kunt je verder afvragen of het de primaire functie van een zwembad is om ontmoeting te faciliteren. De meeste mensen zullen er heen gaan om aan hun conditie te werken of om wat overtollig vet kwijt te raken. Een leuke ontmoeting onder de douche is dan mooi meegenomen, maar niet het belangrijkste doel van een duik in het chloor.

Sterker, als er op één plaats sprake is van segregatie, dan is het wel in het zwembad. Om geen last te hebben van puberende testosteronbommetjes, heeft een beetje zwembad seniorenuurtjes, een familiedag en zijn er speciale tijden voor babyzwemmen, discozwemmen en aquajoggen. En om te voorkomen dat de baantjeszwemmers last krijgen van praatzwemmende vriendinnen die zich traag groepsgewijs verplaatsen, liggen er kabels in het bad, zodat ieder zijn eigen baantje heeft. Hoe gescheiden wil je het hebben?

Er zijn trouwens meer plekken waar sprake is van seksescheiding. Google bijvoorbeeld het woord ‘vrouwenavond’ of ‘ ladies night’ en je kunt zo een jaaragenda vullen met activiteiten in cafés, buurthuizen, sauna’s en bioscopen. De Haagse allergie voor seksescheiding in een zwembad heeft ook, of misschien wel vooral,  te maken met het gegeven dat voornamelijk islamitische vrouwen gebruik maken van het vrouwenuurtje. Het gaat er dan dus niet alleen om dat mannen en vrouwen moeten mengen, maar dat er tijdens het aquajoggen ook een interreligieuze boom kan worden opgezet.

Ik heb er zelf geen enkel probleem mee dat soms de mogelijkheid wordt geboden om gescheiden te zwemmen. Of deze behoefte aan seksesegregatie nou voorkomt uit religieuze overwegingen, of omdat sommige vrouwen het niet prettig vinden bekeken te worden door mannen, vind ik minder relevant. Het lijkt mij belangrijker dat vrouwen leren zwemmen om niet in de Hofvijver te verdrinken of dat ze aan hun gezondheid werken, dan dat ze samen met mannen in een bad liggen. Het is maar waar je je prioriteit legt. Mengen is prachtig, maar het moet geen dogma worden.

De realiteit is volgens mij dat onze samenleving tot op het bot gesegregeerd is. Er is geen hobby, belang, religieuze, seksuele, muzikale of politieke voorkeur, of er bestaat wel een vereniging of hyvesgroep voor. Er is geen ziekte zonder patiëntenvereniging. Ook op straat, op het werk of het schoolplein voelen de meeste mensen zich aangetrokken tot soortgenoten met een vergelijkbare lifestyle, tot mensen waarmee ze ‘een klik hebben’ of waarbij ze zich ‘thuisvoelen’ .

Zelfs in het buitenland trekken Nederlanders graag naar elkaar toe. Dan zijn ze en masse te vinden op campings en in hotelletjes met veel landgenoten. Sleurhutten en De Waardtenten staan keurig gescheiden, maar binnen hun eigen subculturen hebben ze het wel ‘gezellig’ en als de ouders het zelf niet zo nodig vinden (‘wel veel Nederlanders hier’), dan vinden ze de omgang met Nederlanders op zijn minst ‘fijn voor de kinderen’.

We zijn met z’n allen blijkbaar zo narcistisch dat we graag met mensen verkeren die een beetje op ons lijken, waarmee we op z’n minst een deel van onze meervoudige identiteit delen. De neiging ‘ons soort mensen’ te vinden is met nieuwe media als internet bovendien een stuk gemakkelijker geworden. Terwijl we toegang hebben tot steeds meer nieuwsbronnen en meningen, blijken we die keuzevrijheid vooral te gebruiken om sites te bezoeken die onze eigen vooroordelen en waarheden bevestigen. Internet fungeert in de woorden van New York Times columnist Nicholas D. Kristof niet zozeer als een medium voor debat en dialoog, maar eerder als een echoput waarin onze eigen mening oneindig vaak wordt herhaald en versterkt. Het leidt tot een proces dat op door Bas Broekhuizen op de Nieuwe Reporter ‘de balkanisering van het internet’ werd genoemd.

Als we dan van nature niet zo gericht zijn op mengen, is het goed wanneer de overheid, ter compensatie, het gemeenschappelijke benadrukt en ontmoeting stimuleert. Zeker de segregatie in wijken en op scholen is onwenselijk. Zoveel mogelijk gemengd is dan het streven, maar wanneer er hogere doelen zijn, zoals volksgezondheid, veiligheid, participatie of emancipatie, zal je daar soms pragmatisch mee om moeten gaan.

Verder kan ik me ook heel goed voorstellen dat politici tegen het faciliteren van religieuze segregatie met overheidsgeld zijn. Maar wees dan wel consequent en pleit evenzeer voor het stoppen van de financiering van het bijzonder onderwijs op religieuze grondslag. Dat is een effectiever middel tegen religieuze segregatie dan het verbieden van een paar uurtjes gescheiden zwemmen.

Terug naar Den Haag. Daar kwam VVD-wethouder Huffnagel deze week met het voorstel een jaarlijks terugkerend homo-evenement te organiseren, wat ik lees als een apart gesubsidieerd feestje voor mensen met een bepaalde, in dit geval homoseksuele voorkeur. Ik vind het prachtig, maar ben wel erg nieuwsgierig naar het standpunt van Huffnagels eigen VVD.