'Had je maar gewoon een Hollander moeten trouwen…'

Als ik alleen op de publieke reacties op mijn mini-pamflet (en vervolgbericht) voor de rechten van mijn dochter af zou moeten gaan, zou ik echt heel erg geschrokken zijn van de bevolking van dit land. Gelukkig kreeg ik publiekelijk ook een handjevol positieve reacties en stroomden mijn mail en DM boxen op Twitter en Facebook er mee vol. Mensen die niet zaten te wachten om zich te mengen in een debat vol vuiligheid, maar die mij wel hun steun wilden betuigen. Uiteraard vind ik het jammer dat ze dat liever privé doen, maar ik kan ook goed begrijpen dat niet iedereen graag in een bad vol drek springt. Want een ander woord is er gewoon niet voor.

Groot verwijt aan mij in die publieke discussie is dat ik niet netjes blijf. Nee. Klopt. Ik verdedig me kranig. En hard. Mijn Javaanse achtergrond beheerst het beleefd reageren tot in het schijnheilige, maar zelfs dat kent grenzen. En die is hier ruimschoots overschreden. Incasseren, accepteren en gelaten mijn mondje houden doe ik niet meer. Wen er maar aan. De tijd dat onderdrukten in de maatschappij zich lieten onderdrukken, is wel zo’n beetje voorbij. U – mijn tegenstanders – kunt proberen hautain hoog van die toren te blijven blazen, ik ga niet meer proberen u van die toren af te smeken. Die toren kan namelijk ook gewoon neergehaald worden. Bevalt het u niet? Jammer dan. Die enge buitenlanders zijn er nu eenmaal. We hebben rechten en daar zullen we gebruik van maken ook. Of ervoor vechten, als dat nodig is. Dan had u maar op Wilders moeten stemmen. Massaal. Dan hadden mensen als ik nu op transport naar Verweggistan gezeten. Gemiste kans. Moet u maar niet over zeuren.

Wat zijn nou de belangrijkste argumenten van mijn tegenstanders in dit ‘debat’? Het woord mishandeling is overdreven. Of erger: De gedachte dat de overheid mijn kind mishandelt is maar een onderbuikgevoel. Ik vind dat alle wetten maar voor mij moeten buigen. Ik ben een hysterische aardbei. Excuses: ik ben een hysterische dronken aardbei. De vader is een lamlul. We schuiven laf verantwoordelijkheid af. Ik maak de situatie zelf moeilijker. Ik bespot mensen in Nederland in plaats van naar een oplossing te zoeken. Dit probleem gaat eigenlijk alleen maar over keuzes en niets anders. Omdat Nederlandse vaders ook weleens dupe worden bij echtscheidingsregelingen moet ik dat maar gewoon accepteren. We vinden het gewoon niet de moeite waard om wat papierwerk te doen. En de leuksten: Nederlanders staan bekend om hun nuchterheid (ROFLOL enzo). Omdat je in Irak 1.000 euro moet betalen voor een visum, moet ik maar nergens over zeuren. Verder de dooddoeners: Doodnormale regels, of ik het nu leuk vindt of niet, en we hebben willens en wetens dit kind ter wereld gebracht en dan hadden we maar beter moeten weten. En er zijn ook een aantal mensen die een neefje van een nichtje van een tante van een oom van een nicht van de vader van iemands moeder kennen die ook weleens met visum zijn overgekomen, en dat was zo erg allemaal niet.

Mijn aanklacht tegen u, de wegkijkers, is weinig sympathiek, zo wordt geroepen. Wat had u dan gewild? Dat ik een smeekbede zou hebben geschreven? Of u massaal ALSTUBLIEFT de rechten van mijn dochter wil erkennen? Op mijn blote knieën? Om dan smalend van uw tafel geveegd te worden? Idioterie noemde ik dat. En dat is het ook. De overheid mishandelt mijn dochter en ik moet u smeken of u daar alstublieft wat aandacht aan wil schenken? Nee. Ik stel u ervan op de hoogte. Dat u het weet en er niets aan doet, maakt u medeplichtig. Willens en wetens. Ik spreek u aan op uw verantwoordelijkheid. U heeft die verantwoordelijkheid op twee manieren gekregen: één omdat u gestemd heeft (hulde als u dat niet heeft gedaan om deze reden) en uw volksvertegenwoordigers dus carte blanche hebt gegeven in uw naam te opereren, en twee, omdat ik u op de hoogte stel van dit feit en u besluit de andere kant op te kijken. Dat is heel onbehoorlijk. Een broertje van niet ingrijpen bij ‘zinloos geweld’. Een zusje van niet de politie bellen als u hoort dat het buurmeisje door haar moeder zwaar lichamelijk mishandeld wordt. Moet u verder zelf weten hoor. Maar ik heb toch zeker het recht om u daar op aan te spreken.

Waar gaan de redeneringen mis? Bij de hele interpretatie van ‘doodnormaal’. ‘Regels zijn regels’. Want eigenlijk is dat het enige wat ter discussie staat. Dat deze regels directe psychische mishandeling van een kind tot gevolg heeft. En dat het een schending is van haar universele kinderrecht om toegang tot haar beide ouders te hebben. Waar ter wereld ze ook is. En dat geldt niet alleen voor dit ene kind trouwens. Het geldt voor duizenden kinderen. Mijn dochter is er ‘slechts’ een voorbeeld van. Is het woord mishandeling wat zwaar voor uw onderbuikgevoel? Dan moet u zich toch eens over definities buigen:

… het schaden van de relaties en de loyaliteit aan de ouders valt volgens alle handboeken kindermishandeling onder het begrip psychische kindermishandeling. Deze vorm van mishandeling … kan leiden tot het ontwikkelen van het ouderverstotingssyndroom.

Heeft u het nu nog steeds niet door? Dan stel ik voor dat u nu op dat kruisje rechts (of op MAC links) bovenin drukt. Met u valt gewoon niet te praten.

Dan zijn we aangekomen bij ‘doodnormaal’. Als u dat vindt, dan stel ik voor dat u zich vrijwillig aanmeldt voor een inburgeringsexamen. Voor ons aller veiligheid. En het overleven van de democratie. Voordat u het in een vrijwillige vorm van dictatuur verandert hier. Kijkt u anders even mee naar onze grondwet?

Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

En dan komen we nu bij het discussiepunt. Of dit een gelijk geval is, of niet. Dat er andere regels zijn voor kinderen met een buitenlandse ouder, is dan een ander geval? Dat het kind geen recht zou hebben op beide ouders? Terwijl men erkent dat het schadelijk is voor de ontwikkeling van het kind? En dan hebben we het niet over inburgeren, want dat is in dit voorbeeld niet aan de orde. Het gaat over bezoekrecht van vader (buitenland) aan kind (in Nederland). Laten we het dan even niet over mijn dochter hebben, maar het in het algemeen bekijken. Een kind met een buitenlandse ouder is dus minder waard dan een kind met twee Nederlandse ouders, omdat dit kind geen gelijk geval is. Ongelijk dus. En niet met een positieve uitwerking. MINDER waard. Dus. Vandaar mijn woordkeuze. Niets hysterie. Gewoon een letterlijke weergave van de feiten. Het belang van kinderen met een buitenlandse ouder is minder waard dan dat van kinderen met twee Nederlandse ouders. Ze zijn ongelijke gevallen. En dat feit is discriminatie. Op welke grond dan ook. Letterlijk. Wat ook verboden is.

Ik zeur dus niet omdat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen. Ik neem juíst verantwoordelijkheid door hier tegen ten strijde te trekken. U, mijn tegenstanders, vindt het blijkbaar doodnormaal dat mensen als machines besluiten wel of geen kinderen te nemen, hoeveel, wanneer, hoe laat en waar, maar ‘natuurlijk’ is het uiteraard niet. Of vindt u dat ik, omdat ik een buitenlandse partner heb, verplicht aan anticonceptie en/of abortus moet? Als ware dat de manier van leven? De achterliggende gedachte is ongetwijfeld: dan had u maar een Hollandse man moeten trouwen. Dat verwijt heb ik al zo vaak naar mijn hoofd gekregen. En is eigenlijk gewoon de zin dat ik dan maar niet met een buitenlander had moeten trouwens omkeren. Even wat grappigs tussendoor hoor, ik moet er plots aan denken, ik weet niet waarom. In Afrika zegt men vaak:  “anticonceptie, abortus, aids, de drie westerse A’s om ons uit te roeien”. Grappig hè?

Sorry, terug naar het onderwerp. Discriminatie. Verplichte anticonceptie. Wat stond er nog meer op uw verlanglijstje? Oh ja, dat ik gewoon maar zou vertrekken. Goh. Ziet u het verband hier? De boodschap? ‘Je mag hier zijn, bij onze gratie, als je je maar niet voortplant met een buitenlander en anders rot je maar op’. En die boodschap is niet eens zo impliciet. Nou, dan vangt u mooi bot. Ik vertrek namelijk helemaal niet. Of eigenlijk: niet helemaal. Ik ben voor werk veel en de afgelopen jaren zelfs grotendeels in Sierra Leone geweest. Er was en is nog steeds geen reden voor de vader van mijn dochter om zich hier permanent te vestigen. Zei ik in mijn eerdere bericht ook al, maar u vindt het lekker om eroverheen te lezen om hem een lamlul en dat soort dingen meer te kunnen noemen. Moet ongetwijfeld lekker zijn, dat u weer even over een buitenlander kan vallen, maar het slaat als een tang op een varken. We nemen niet de moeite, we vinden het het allemaal niet waard, wij zijn slechte ouders? Omdat we een beroepsleven opbouwen? Echt? Bent u vergeten dat het crisis is? En dat onze dochter wel wat ouder wordt dan 3? Stuurt u even uw adres, dan stuur ik Bureau Jeugdzorg bij u langs. Als u zelf op die manier uw leven uitstippelt, iets wat dan inderdaad juist wel goed gepland moet worden inderdaad, moet er eens iemand uitleg aan u komen geven over ‘verantwoordelijkheid nemen’.

Goed, laatste punt. Het gaat dus niet om vestiging. Het gaat om bezoek. Voor een verjaardag. Voor ziekte. Voor zomaar. Of om haar naar haar Nederlandse familie te kunnen begeleiden. Als oma ziek is bijvoorbeeld. Of opa. Of tante. Dat moeten we dan niet weken of maanden hoeven voorbereiden. En daar zouden we ook niet ons hele hebben en houden voor hoeven omkeren bij de ambassade. Wat gaat ze dat allemaal aan? Het enige wat ze aangaat, is dat het kind in Nederland is, daar haar rechten heeft, en haar vader wil zien. Nu. Omdat ze hem mist. Omdat ze even met hem wil knuffelen. Nu. Morgenavond. En dat we daar niet honderden tot vijftienhonderd euro’s per bezoekje extra in hoeven te investeren. Waarom is dat in uw ogen nou zo ontzettend veel te veel gevraagd? Dat een visum voor ouders van een in Nederland verblijvend kind, niet welhaast onbereikbaar gemaakt zou moeten worden? En laat u zich alstublieft even informeren over de procedure. Want er zijn heel veel vereisten voor bezoekers uit West-Afrika. Onder andere. En al helemaal als het om vaders gaat. Vanwege vestigingsgevaar.

Dus. Wat zegt uw overheid dus EXPLICIET tegen mijn dochter?

Nou, papa mag niet komen hoor, kleine meid. Maar gefeliciteerd! En dat je maar flink mag integreren in je leventje hè? Ach, ben je ziek? Zielig hoor. Maar papa mag lekker nog steeds niet komen! Die staat veilig achter die hoge, dikke muur die om dit land staat! Fijn voor ons allemaal hè? Maar dat begrijp je nog wel als je later groot bent. Dan zul je ons er dankbaar om zijn hè? Dan weet je hoe gevaarlijk mensen als je vader eigenlijk zijn. Wat zeg je? Je mist je papa? Onmogelijk! Je papa is een slechte, zwarte boef die uit is op onze welvaart! Die kan je onmogelijk missen. En anders heb je Skype nog hè? Veiliger ook. Kan er niets gegraaid worden hè?

En dát, mijn beste mensen, is een hele, hele, hele nare vorm van kindermishandeling.

Lees hier het vorige artikel van Ginny Mooy: Help! De overheid mishandelt mijn kind!

Dit artikel is overgenomen van de website van Ginny Mooy

Ginny Mooy schreef het boek Ana