Hardlopen is meer dan rennen

Zondag liep ik voor het eerst de halve marathon in Amsterdam. Ook al loop ik inmiddels meerdere keren per week lange afstanden, een halve marathon leek nog steeds iets onbereikbaars. Niet lang geleden vond ik namelijk nog dat ik mijn vrije tijd behoorde te besteden met een chipje en een filmpje op de bank. Niet met lelijke hardloopschoenen aan mijn voeten, al happend naar zuurstof.

Zondagochtend werd ik dan ook wakker met een zwaar gevoel in mijn buik. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Ik trok mijn dekbed over mijn hoofd en jammerde: ‘Waar heb ik me voor opgegeven!’ Mijn hardloopkleding lag klaar op mijn nachtkastje. De verse sokken en mijn hardloopschoenen staarden me aan. Het was nu of nooit. Na een aantal diepe ademhalingen sprak ik mezelf toe: ‘Ik kan dit. Ik heb hiervoor getraind. Ik weet wat ik doe’ en nog een reeks pseudo-psychologische frases om mezelf uit bed te krijgen.

In het startvak zonk de moed me in de schoenen. Om me heen stonden allerlei super sportief-ogende mensen te rekken en strekken. Werd ik bij de Dam-tot-Damloop nog omringt door een prutje van dik, dun, groot, klein, sportief en zelfs fysiek minder valide hardlopers, dit publiek zag eruit alsof het ieder weekend voor de lol 21,1 kilometer liep. Snel stopte ik mijn oordopjes in mijn oren en zette ik mijn hardloopmuziek aan. Afleiding voor mijn immer malende gedachtekronkels.

De eerste 7 kilometers waren hels. Hoewel ik mezelf had voorgenomen niet te snel van start te gaan, liep ik mijn longen uit mijn lijf. Van de zenuwen was ik bovendien vergeten te lunchen, met als gevolg dat ik direct al op mijn reserves liep. Toch lukte het me om voor op schema de vijftien kilometer grens te passeren. Vanaf dat moment liep ik op wolken.

Ik heb gelachen, al rennend gezongen en high fives uitgewisseld met kinderen en volwassenen die langs de kant stonden en hard mijn naam uitriepen. (Mijn startbewijs had ik overgenomen, waardoor ik twee uur lang ‘Mandy’ heette.) Nooit eerder heb ik zo’n emotionele rollercoaster meegemaakt. Toch besefte ik pas op de 18 kilometergrens dat ik – Hasna El Maroudi – de halve marathon daadwerkelijk ging uitlopen. Overvallen door emotie kwamen de tranen. Van trots, geluk en toch ook wel van pijn. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest voor de mensen in het Vondelpark.

Na twee uur en zeven minuten passeerde ik uiteindelijk in het Olympisch Stadion de finishline en stortte ik in het gras neer. Had ik dat toch even mooi geklaard!

Zo’n halve marathon is eigenlijk gekkenwerk, maar het is de allerbeste herinnering dat er níets is dat je niet kunt bereiken, zolang je jezelf er maar vol overgave en discipline op stort. De één moet misschien van verder komen dan de ander, maar met een beetje steun van de mensen die aan de zijlijn staan, komt de finish vanzelf in zicht.  

Dit artikel staat ook op de website van Hasna El Maroudi