Het einde van het CDA?

Toen ik tien jaar geleden mijn eerste college nationale politiek volgde was dat een saai vak. De Nederlandse politiek was voorspelbaar. Het CDA haalde elke verkiezing minder zetels en zou uiteindelijk een kleine christelijke partij worden, de VVD zou haar rol als grootste partij ter rechterzijde overnemen. De laatste weken duiken er weer analyses op die hierop voortborduren. Daarmee wordt het CDA onderschat.

Mark Rutte en Job Cohen lijken het beeld te willen bevestigen dat het CDA geen factor van belang meer is. Cohen noemde het CDA of Balkenende niet, terwijl hij meermalen de grote verschillen met de VVD benadrukte. Dat terwijl het programma van CDA en VVD elkaar niet veel ontlopen. Als Rutte en Cohen elkaar voortdurend gaan bestrijden de komende weken kan Balkenende weleens de lachende derde worden die er met het premierschap vandoor gaat.

Toch is dat laatste onwaarschijnlijk. Slechts achttien procent van de kiezers wil Balkenende terug als premier. Wat wel vaststaat, is dat het CDA toch zeker twintig zetels zal halen en daarmee, in oppositie of coalitie, een factor van belang zal blijven. De partij heeft in 2002 al bewezen na acht jaar onzichtbaarheid in de oppositie weer helemaal terug te kunnen komen. Nota bene met een lijsttrekker als Balkenende. Dat zegt veel over de kracht van de partij.

Het CDA is heeft bij de gemeenteraadsverkiezingen begin maart de meeste zetels veroverd. Dat blijft een stevige basis. De partij heeft na 2002 bewezen moderne campagnes te kunnen voeren en terug te kunnen komen uit diepe dalen. Ook de theorie dat het CDA door de vergrijzing vanzelf aan belang inboet gaat niet op. De partij was in 2006 met ruim 30% van de stemmen met afstand de populairste partij onder kiezers tot 35 jaar (PvdA en SP volgden met ieder 15%).

Het CDA is weerbarstiger dan onkruid en zal niet vergaan. Het CDA moet, voor en na 9 juni, niet worden onderschat. Anders kan de partij weer voor een verrassing zorgen.