Het energiedebat wordt niet eerlijk gevoerd

‘Windmolens draaien niet op wind, maar op subsidies’. Als iets tekenend is voor het huidige energiedebat dan is het wel deze verkiezingsleus van Rutte. De discussie rondom de vergroening van onze energievoorziening wordt gevoerd tussen kampen die, op het oog, lijnrecht tegenover elkaar staan. Het ene kamp streeft naar economische groei en ziet hierbij goedkope fossiele brandstoffen als essentiële motor. Het andere kamp bestaat uit mensen die het goed met de wereld voorhebben, maar eigenlijk niet echt een besef hebben van geld.

Ook beleidmakers hebben er een handje van om met twee maten te meten. Subsidies voor windmolens stuiten op grote weerstand terwijl er aan de andere kant miljoenen worden betaald voor een elektriciteitskabel onder de Eems om zo 500 banen bij het energie-intensieve Aldel te redden.

Gelukkig zijn er nog instanties die wel het hele verhaal vertellen. Het IMF is er zo een. Afgelopen maandag publiceerde het een rapport waarin de kosten van fossiele brandstoffen worden berekend. Conclusie: jaarlijks moeten we als wereld 5,3 biljoen dollar ophoesten om ons gebruik van fossiele brandstoffen mogelijk te maken. Dit is 6,5% van het wereldwijde BNP, of, populistisch gezegd, de hele wereld moet twee weken per jaar extra werken om de effecten van fossiele brandstoffen te compenseren. Deze indirecte subsidie is een factor 40 hoger dan de $120 miljard die wereldwijd aan de subsidie van duurzame energie wordt uitgegeven.

De kosten zitten vooral in verhoogde zorgkosten ($2,7 biljoen) het bestrijden van de effecten van klimaatverandering ($1,3 biljoen) en directe subsidies op brandstoffen ($333 miljard). De directe subsidie is dus alleen al een kleine drie keer zo hoog als de subsidie op duurzame energie.

De tegenstelling tussen ‘goedkoop’ en ‘duurzaam’ bestaat in de energiesector in werkelijkheid dus niet. Deze tegenstelling wordt slechts gecreëerd omdat wij bereid zijn biljoenen te betalen om het gebruik van fossiele brandstoffen mogelijk te maken. Windmolens zouden dus wel eens een nuttige bezuinigingsmaatregel kunnen zijn. Dat klinkt een stuk aantrekkelijker dan bezuinigingen op de zorg of op het onderwijs.