Het probleem van Job Cohen

Wel eens van Paul Feyerabend gehoord? Dat was een Weense wetenschapsfilosoof die niet geloofde dat geleerden moeizaam stap voor stap tot hun ontdekkingen kwamen. Echte doorbraken zijn het gevolg van een plotselinge ingeving. Daarna bouw je het bewijs op. Daarom, zegt Feyerabend, mag een mens zich nooit tot slaaf maken van vaste denkpatronen.

Daarnet kwam er zo’n ingeving. Niet over de wetenschap, maar wel over het probleem van Job Cohen: hij lokt al die aanvallen op zijn persoon zelf uit. Dat komt door zijn manier van doen.

Hieronder dan de achteraf bedachte redenering:

Cohen is een tot in zijn tenen beschaafde man. Zijn vader was ook al professor (in de middeleeuwse geschiedenis en hij was een tijd rector magnificus in Leiden).  Deze stuurde zijn zonen naar het Stedelijk Gymnasium in Haarlem. Daarna werden ze allebei in navolging van hun vader professor. Job Cohen heeft zelfs de juridische faculteit van de Universiteit Maastricht opgebouwd.

Zo’n loopbaan brengt je onwillekeurig een bepaalde houding bij. Je komt  misschien wel listige intriganten tegen, maar geen schreeuwers en straatvechters, geen treiterkoppen of lui die met platte pesterijen hun omgeving terroriseren. Het wordt een tweede natuur om te allen tijde je gezicht in de plooi te houden. Je leert luisteren, je leert argumenteren. Je leert spits formuleren. Maar afbluffen, schelden en beentje lichten hoort niet bij zulke kringen. Daar staan ze boven.

Als treiterkoppen een man of vrouw van beschaving en karakter ontmoeten, dan interpreteren zij hun houding als zwakte. Omdat ze inherent laf zijn, zoeken ze altijd slachtoffers van wie ze al weten dat ze hen aan kunnen.  De Tweede Kamer geeft daarvan een duidelijk voorbeeld. PVV-ers laten Alexander Pechtold redelijk met rust want die geeft ze van hetzelfde laken een pak.

Maar op Job Cohen gaan ze meteen los. Ze voelen het. Ze ruiken het. Ze weten het: om hem kun je heen gaan staan en dan lekker duwen. Hij heeft geen verweer tegen verbaal geweld, tegen zieken, tegen treiteren. Als hij probeert te redeneren of te debatteren, dan lachen zijn kwelgeesten hem uit. Hoon is nu eenmaal het wapen van de dommen.

Is dat het enige inzicht? Er komt een tweede aan: de klas neemt het nooit op voor de pispaaltjes. De klas sluit zich aan bij de kwelgeesten. De meeste leerlingen proberen een wit voetje te halen bij de sadistjes in de dop, die de dienst uitmaken op de speelplaats. Ze voegen zich niet alleen bij de horde, ze geven ook ineens een klap als ze het pispaaltje ergens op straat tegen komen. Ook daar heeft Job Cohen last van. Kijk naar het gedrag van Liliane Ploumen.

Maar wie de beschaving lief heeft, weet bij welke politicus die in goede handen is.