Het Proces van Rabat en de Verklaring van Marrakesh

Paranoia is een belangrijke drijfveer voor de acties van uiterst rechts. Dat blijkt uit de paniek in die kring rond de activiteiten van George Soros, die zijn miljarden besteedt aan het bevorderen van vrijheid, democratie en kennis van zaken vooral in Oost-Europa waar hij oorspronkelijk vandaan komt. De laatste dagen zien we de aandacht voor deze filantroop wat verflauwen omdat zich een nieuwe bedreiging voordoet: een ook door Nederland te tekenen verdrag over migratie van de Verenigde Naties en de zogenaamde Marrakesh Declaration die door diplomaten uit Afrikaanse en Europese landen is opgesteld in het kader van het zogenaamde Proces van Rabat. Volgens de nierenproevers van PVV of FvD en hun echoputten in de (sociale) media worden de sluizen opengezet voor islamieten en Afrikanen. Miljarden zijn het er straks. En Rutte staat erbij te grijnzen.

Het Proces van Rabat? Onder die naam staat de samenwerking tussen Europese en Afrikaanse landen bekend om de problemen rond migratie aan te pakken. Dat wordt gedefinieerd als een ontwikkelingsprobleem. Als meer mensen in hun moederland een redelijke boterham konden verdienen, zouden de migratiestromen sterk afnemen. Dat is zo klaar als een klontje. In de  Verklaring van Marrakesh  sommen de deelnemende landen een aantal gedragslijnen op. Nergens wordt afbreuk gedaan aan het principe dat elk land zelf mag bepalen wie het toelaat en wie niet. Wel beloven zij onderling samen te werken en er door tal van beleidsuitgangspunten (de geest is gewillig, het vlees zwak, vooral bij dit soort problemen) voor te zorgen dat migratie zo ordelijk mogelijk verloopt. Zo moeten hinderpalen voor zakenreizen of studie in het buitenland zoveel mogelijk worden tegengegaan maar tegelijkertijd mensensmokkel en illegale grensoverschrijding in gezamenlijk verband worden bestreden.

Alles bij elkaar vormt de Verklaring van Marrakesh een hooglied van goede bedoelingen waar geen mens bezwaar tegen kan hebben en waaruit je als land alleen maar consequenties hoeft te trekken als er voldoende politieke wil bestaat. Toch is het een belangrijk document omdat migranten er niet in worden geproblematiseerd: zij zijn een gegeven waar je bestuurlijk op fatsoenlijke en adequate manier mee om moet gaan. Het zou bijvoorbeeld mooi zijn als die migratie de ontwikkeling in de landen van oorsprong dient. Dat kan als de belemmeringen voor de uitwisseling van goederen en kennis zoveel mogelijk worden weggenomen en het geld dat de migranten naar huis sturen ingezet wordt voor productieve doeleinden. Dit klinkt heel theoretisch maar wordt concreter als we denken aan de dichtregel: “Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”. Daar kun je dan als land eens naar kijken: zijn de effecten van de bestaande regelgeving wel wat wij willen?

Voor het door Nederland nog niet getekende VN-verdrag  geldt dit in optima forma. Ook dit document ziet migratie niet als een probleem maar als een gegeven. Nergens wordt de soevereiniteit van afzonderlijke naties aangetast. Glashelder wordt opgeroepen tot samenwerking bij de strijd tegen mensensmokkel, illegale grensoverschrijdingen en misbruik van kwetsbare mensen. O ja, in beide documenten wordt er nadrukkelijk vanuit gegaan dat migranten en vluchtelingen mensen zijn met mensenrechten en door iedereen navenant behandeld moeten worden.

Geen zinnig mens kan hier iets tegen hebben. Maar ja Verklaring van Marrakesh, proces van Rabat, Verenigde Naties , dan gaan bij benepen Nederland de sirenes natuurlijk loeien. Marokkane! Marokkane! Daar heb je ze weer.