Het reguleren van arbeidsmigratie is sociaal

Twee weken geleden deed Hans Brusselmans luidruchtig zijn intrede. Deze over-de-top verpersoonlijking van de Brusselse macht drukt ons met de neus op de feiten: Brussel zorgt vooral goed voor zichzelf, geeft alle ruimte aan het groot-kapitaal en heeft lak aan gewone mensen. Een van de zichtbare gevolgen van het open-markt denken van Brussel is de ongebreidelde arbeidsmigratie. Het beperken hiervan is sociaal en getuigt van solidariteit.

Want wat is er sociaal aan 2 miljoen Polen die elders zijn gaan werken omdat ze dan meer verdienen, terwijl tegelijkertijd 1,7 miljoen Oekraïners in Polen werken, om daar het werk te doen waar in Polen geen mensen meer voor zijn? Wat is er sociaal aan Skype-kinderen die hun ouders vrijwel nooit meer zien, omdat ze aan de andere kant van Europa werken? Wat is er sociaal aan met meerdere mensen op één kamer wonen zonder privacy, of met acht mensen of meer in een rijtjeshuis? Wat is er sociaal aan uitbuiting en loondump?

Arbeidsmigratie heeft een enorme invloed op de mensen wie het betreft, op de samenleving waar ze vandaan komen en op de samenleving waar ze terecht komen. Mensen verlaten hun vertrouwde leefomgeving om ver van huis meer te kunnen verdienen dan ze thuis kunnen. Met als gevolg lege huizen, lege straten en kinderen die bij hun opa en oma opgroeien.

En hun ouders? Die komen vaak terecht in de slechtste omstandigheden van het land van hun bestemming. Lange dagen werken, vaak via schijnconstructies. Ze komen op industrieterreinen en aan de rand van de bebouwde kom. Er is geen enkele vorm van integratie of meedoen. Of ze komen wel in de wijken en buurten terecht, maar dan met te veel mensen in een huis, dat voor te veel geld per persoon door huisjesmelkers wordt verhuurd en van hun inkomen wordt afgetrokken. Dit verdienmodel maakt de Otto Workforcen van deze wereld steenrijk, over de ruggen van hardwerkende arbeidsmigranten en ten koste van de samenleving hier en in het land waar ze vandaan komen.

Dat arbeidsmigratie zo’n enorme vlucht heeft genomen komt door Europees beleid. Met het verdrag van Maastricht werd geregeld dat er voortaan sprake zou zijn van één munt, één markt en vrij verkeer van diensten, goederen en personen. De inhoud van dit verdrag werd grotendeels geschreven door de aan lage lonen verslaafde Europese Ronde Tafel van Industriëlen. Dit heeft geleid tot een ‘race to the bottom’ voor arbeiders en druk op cao’s met loondump als gevolg.

Nederland moet daarom de mogelijkheid krijgen om arbeidsmigratie te reguleren. Zeggenschap krijgen over wie hier komt werken en onder welke voorwaarden. Grootschalige kassencomplexen of distributiecentra moeten vooral daar geplaatst worden waar voldoende werknemers wonen. Dus geen Polenhotel naast de productiehal, waar arbeidsmigranten ver van de bewoonde wereld aan hun lot worden overgelaten.

Gemeenten moeten werkgevers verplichten om te zorgen voor fatsoenlijke huisvesting, met maximaal 4 à 5 mensen in een normaal huis in een gewone buurt en niet meer dan een paar huizen met arbeidsmigranten per straat. Dus geen concentratie van arbeidsmigranten in hotels, waardoor 10% van de bevolking in een dorpje ineens uit arbeidsmigrant bestaat.

Verdienmodellen als verplichte huisvesting gekoppeld aan werk moeten worden verboden; een arbeidsmigrant moet niet alleen dezelfde werkgeverslasten hebben als een Nederlander, maar mag ook niet via een omweg meer opleveren. Ook moeten werkgevers verplicht worden om arbeidsmigranten te helpen inburgeren en de Nederlandse taal te leren. Alleen dan blijven samenlevingen leefbaar en kan uitbuiting en verdringing worden tegengegaan.

23 mei kunt u zich uitspreken. Gaat u voor de Hans Brusselmansen, voor steeds meer macht naar Brussel, multinationals en het groot-kapitaal, voor extreem hoge salarissen en verspilling?

Of wilt u dat niet Brussel, maar Nederland de baas is. Vóór regulering van arbeidsmigratie. Vóór samenwerken, maar géén bemoeienis van Brussel met onze pensioenen, ons openbaar vervoer en onze zorg. De keuze is aan u!