Het walgelijke vingertje van de Volkskrant

Vrijdagavond hield acteur Nasrdin Dchar een ontroerende speech bij de uitreiking van de Gouden Kalveren. Hij won een kalf voor zijn rol in de film Rabat. In zijn toespraak gaf hij toe wel eens angsten te hebben, waarna hij uitlegde waar dit door komt: ‘We worden tegenwoordig geïnjecteerd met angst’, sprak hij. Hij hekelde een interview waarin minister Verhagen toegaf begrip te hebben voor mensen die bang zijn voor buitenlanders. Hij sprak de minister en met hem de onofficiële staatssecretaris van Angstbehoud, Geert Wilders, toe: ‘Ik ben een Nederlander. Ik ben heel trots op mijn Marokkaans bloed. Ik ben een moslim. En ik heb een fucking Gouden Kalf in mijn hand.’

Een tot in de puntjes uitgewerkte speech had bij mij nooit dezelfde reactie kunnen ontlokken. Deze woorden waren emotioneel doordrenkt van trots en gelijk. In een kort tijdsbestek legde de acteur exact bloot waarom het ‘migrantendebat’ altijd fout gaat. Nasrdin is geen Marokkaan zoals zijn ouders dat zijn, noch ben ik dat. Het is tijd dat niet alleen de politiek, maar ook onze mede-Nederlanders dat gaan inzien en er een einde komt aan het eeuwige Hollandse paternalisme. Wij zijn hier en wij blijven hier. En we doen het verdomd goed.

Woedend was ik dan ook toen ik de uitgeschreven versie van de toespraak van Nasrdin op de website van De Volkskrant las. Het superioriteitsgevoel van de redactie knalde van mijn beeldscherm. De krant vond het kennelijk nodig om nadruk te leggen op een taalfout van de acteur. In plaats van ‘dit Kalf’ zei hij ‘deze Kalf’. De Volkskrant gaf dat weer door belerend in de tekst “(eigenlijk: deze)” neer te zetten. De krant, die de afgelopen weken toch al een wat meer semi-opiniërende weg probeert in te slaan, had net zo goed de kop van het artikel kunnen veranderen in: ‘Kijk, hij wil graag Nederlander zijn, maar hij beheerst de taal niet. Taalcursusje?’

Om duidelijk te maken dat er fouten in citaten staan, maar deze wel letterlijk zo zijn uitgesproken of opgeschreven, wordt al meer dan een eeuw [sic] gebruikt. Zo kan een krant zijn waardigheid vanwege ‘foutloos taalgebruik’ behouden en wordt de persoon in kwestie niet op een belerende manier op zijn fout gewezen. De Volkskrant koos ervoor om dit woordje niet te gebruiken. Voor deze keus zijn slechts twee opties mogelijk: De krant, die inmiddels al negentig jaar bestaat, kent het aloude gebruik van [sic] niet, of de krant wilde het positieve bericht van Nasrdin – durf te dromen en je kunt alles bereiken, ook als je een Marokkaan bent – koud maken door hem weg te zetten als ‘één van die Marokkanen die de Nederlandse taal niet beheerst’. 

Mocht de krant het gebruik van [sic] niet kennen dan hoop ik van harte dat ze er snel achter komen. Paternalisme is al een lelijk iets, maar het wordt nog lelijker wanneer je niet in je gelijk staat.

P.s. De redacteur van De Volkskrant heeft in een reactie laten weten zich niet te herkennen in mijn opiniestuk. Het citaat is inmiddels gewijzigd.