Het wonder van de Maastrichtse professor

Prof. dr. Onno van Schaik, hoogleraar aan de Universiteit van Maastricht heeft een wonder gezien: onverklaarbare beenaangroei na gebed. Voor iemand die katholiek is opgevoed, is dat een herkenbaar verhaal. Van dit soort getuigenissen is elke heiligverklaring afhankelijk. Vers twee is hoe je het waarheidsgehalte moet meten.

Meer dan een kwart eeuw geleden was ik een paar dagen te gast bij een medewerker van de Erasmusuniversiteit in Jeneponto, een dorp ten zuiden van Makassar, de hoofdstad van het Indonesische eiland Sulawesi. Mijn gastheer werkte daar aan een project om het onderwijs in de preventieve geneeskunde te verbeteren. De studenten deden een soort praktijkstages in en rond het dorp. Daarom had hij er een huis op palen gehuurd, waar de eigenaar niet meer in durfde te slapen omdat het er spookte.

Ik bekeek het project, ik maakte kennis met de dorpelingen, behorend tot het geduchte volk der Makassaren. Op de tweede avond – ik meen nadat ik een bruiloft had bezocht – ging ik te bed. Ik draaide mij een paar maal om de lekkerste lig te vinden. Toen zag ik door de klamboe heen een witte gestalte zitten op de stoel waarover mijn broek gedrapeerd was. Hij droeg een lang gewaad en er ging een grote vrede van hem uit.

“Jangan berjalan di pantai di malam” , zei de gestalte. “’s-Nachts niet langs het strand gaan wandelen”. Daarna moet ik in slaap gevallen zijn.

De volgende ochtend vertelde ik over mijn ervaring. Zou het een droom geweest zijn?  Dat was geen droom, kreeg ik te horen, dat was een witte haji . Mijn gastheer jogde vaak langs het strand maar hij zorgde altijd dat hij voor het donker weg was. Je wist nooit wie je in het donker tegen kwam. Zo bestond er bijvoorbeeld een geest die zich voordeed als een onweerstaanbare vrouw. Kwam je vlakbij haar, dan draaide zij zich snel om en was een rottend lijk. Wie dat meemaakte, was voor de rest van zijn leven krankzinnig. Maar het kon natuurlijk ook zijn dat misdadigers het op mij voorzien hadden. Witte haji’s brachten vaak boodschappen aan de mensen. Zij bedoelden het goed en het was zaak die serieus te nemen.

Niks droom. Ik geloof echt dat ik die witte haji gezien heb. Ik weet ook zeker dat lezers die Zuidoost-Azië aan den lijve hebben ervaren, mij gelijk zullen geven.

Daarom gun ik ook professor Van Schaik zijn geloof in dat wonder. Meer zinnigs valt er niet over te zeggen. Op zulke dingen hoef je niet dieper in te gaan. Alleen is soms de tijd daar om er iets over te vertellen. Het late avonduur en goed gezelschap vormen dan een passender ambiance dan het helle daglicht en een televisiecamera. Of Joop.nl. Maar ik doe het toch.

Volg Han ook op Twitter

Het laatste boek van Han van der Horst is: Nederland, de vaderlandse geschiedenis van de prehistorie tot nu