Historische dag

Donderdag 26 april gaat ook bij ons de boeken in als een historische dag. Onze zoon ging voor het eerst naar school. Klein mannetje in een grote wereld, soms gaat het ons allemaal veel te snel. Een paar uur later fladderde hij naar buiten en landde met een brede glimlach weer in mijn armen. Iedere ouder weet, daar kan geen akkoord tegenop.

Hoewel, als je de Kunduz-coalitie moet geloven hadden ze het toch vooral allemaal voor hem gedaan. Want, wat er ook gebeurt, we kunnen onze sores niet doorschuiven naar de volgende generaties. Maak je geen zorgen jongen. Goed, jullie krijgen van ons wel een geplunderde planeet in jullie mik, want in klimaat en milieu mogen wij van Standard & Poor’s  nu even niet investeren. Maar bekijk het eens van de positieve kant: het huishoudboekje is weer op orde. Ollie is tevreden en van  dat uitschot van de PVV zijn we ook verlost.

Het Hollandsche journaille deelde in de euforie, begrijpelijk na 7 weken droogstand voor het Catshuis. Een uniek akkoord! Wat een leiderschap! Het politieke midden is terug! We kunnen met z’n allen weer normaal doen. En wat zijn dat voor een losers bij de PVDA dat ze niet meewerken?! Tja, is er eindelijk weer eens een groot aanbod aan neuzen waaronder weer gewoon ouderwets een microfoon kan worden gedouwd, dan ga je de boel natuurlijk niet bederven met kritische vragen of onverwachte perspectieven.

En zo kon het gebeuren dat Rutte I  demissionair doch opgewekt het weekend in kon. Verlost van niet meer dan de scherpste randjes, overleefde ‘snoeien om te groeien’ een turbulente week. Zo’n week bijvoorbeeld waarin voor 14 kunstinstellingen in Rotterdam definitief het doek viel. Niemand die zich hoefde te verantwoorden voor 18 maanden afbraakpolitiek. De brief naar Brussel kon de deur uit. En dat hadden ze, onder leiding van Jan Kees toch maar mooi voor elkaar gekregen. De bewindslieden buitelden in de media over elkaar heen om van de excessen toch vooral de PVV de schuld te geven: boerka-verbod, dierenpolitie, dubbele nationaliteit. They made us do it. We wilden niet. We konden niet anders!

De PVV als bliksem afleider, een goede sportzomer er overheen en dan is de gemiddelde kiezer het allemaal vergeten. En de slagroom op de taart: de oppositie is meesterlijk uit elkaar gedreven. De aalgladde van Haersma Buma straalde, geen spoor van berouw of bezinning. Pechtold, Sap en Slob snoven de macht en schoven trots aan bij Pauw en Witteman. Het volk belde in op radio 1 en liet aan masse weten: fuck de stembus. De Kunduz-coalitie moet door, in het landsbelang, tegen de crisis. Had Poetin dan toch gelijk, toen hij zich in een recent interview afvroeg of goede leiders hun kiezers  nu echt de hele tijd moet vermoeien met verkiezingen? 

De verse Samson stond erbij in zijn jongenshemd en keek ernaar. Zo overrompeld door al die bokkensprongen van zijn politieke vrinden en het gejuich in de publieke arena, dat hij openlijk aan zichzelf begon te twijfelen. Meesterlijk genaaid, in al zijn gelijk. Tijdens het debat al bleek het akkoord  slechts een kwartaaltje houdbaar. Er waren hier en daar nog wat miljarden zoek. En vandaag meldde het Centraal Plan Bureau, doorgaans toch in staat om van de mafste meuk van partijprogramma’s en onderzoeksrapporten soep te koken, dat de optelsom aan bezuinigingen zo vaag is dat het niet eens doorgerekend kan worden. Maar dat zijn natuurlijk allemaal details, waar ze verder wel uitkomen in de met slingers behangen wandelgangen. 

Ik zie al voor me hoe het mijn zoontje zal vergaan de komende maanden. Wat nu nog iedere dag bijzonder is, zal snel routine worden. Er zullen dagen met tegenzin zijn, maar verder komt het allemaal wel goed. De politiek wacht een turbulentere tijden. Het zou mooi zijn als toekomstige generaties echt de inzet worden van de verkiezingen. Dat no-brainers zoals dat gezever over de hypotheekrenteaftrek gewoon worden afgetikt. Dat er ruimte komt om door te pakken over de echt moeilijke hervormingen voor de kids:  een beter milieu, beter onderwijs en een eerlijke verzorgingsstaat. Of het ook echt gaat gebeuren? Alles is mogelijk, leren we van vorige week, maar  niet zonder dat de hoofdrolspelers  die er de afgelopen tijd zo’n rotzooi  van gemaakt hebben, door publiek, pers en kamer alsnog worden gedwongen om rekenschap af te leggen.