HIV in Nederland: Ziek. Doodziek.

“God, ja, René Kleijn. Ik heb hem zelfs nog gekend. Wat een irritant kereltje was dat. Ik werkte in Downtown, op de Reguliersdwarsstraat. Ik weet nog goed dat hij als de koningin binnen kwam. Nou, de koningin was er niets bij. Wat een vreselijk vervelend joch, afschuwelijk.” Bas, 47 uit Utrecht, mijmert over zijn tijd dat hij in dé homostraat van Nederland werkte.

“Het was lang leve de lol, lang leve de seks natuurlijk!” Hij glundert. “Ik heb in alle grote bars gewerkt; de Exit, April, Havana. Iedereen kwam er, uit binnen- en buitenland. Mensen vlogen speciaal vanuit New York om hier te feesten.”

Na een tijd veranderde het straatbeeld. De ‘aidskop’ kwam in beeld.

Of er bij mij angst heerste? Nee. Totaal niet. Het hoorde bij het straatbeeld. De heftige jaren, van 1985 tot 1990, je zag het om je heen. Veel collega’s gingen dood, stewards vielen bij bosjes om.

Huisarts Nadat Bas vijftien jaar in verschillende uitgaansgelegenheden had gewerkt, besloot hij het roer om te gooien. “Ik heb nog tien jaar in de IT gewerkt als engineer , maar daar ben ik mee gestopt: ik ben te ziek.”

“Het gaat zo niet langer, zei mijn huisarts op een gegeven moment.” Bas had al een vaag vermoeden wat er speelde, maar had oogkleppen op. Hij wilde misschien niets weten. “Toen heb ik toch een aids-test gedaan. Ik moest twee weken wachten. Verschrikkelijk, dat was een van de ergste tijden uit mijn leven.”

Schokkend nieuws volgde. Niet alleen was hij seropositief, hij was zo ziek dat hij aan het randje van hiv naar aids zat.

Ik ben direct met een combinatietherapie begonnen. Toen ik de medicijnen, die ik bij de apotheek ophaalde, in mijn handen had, was het definitief. Ik ben ziek.

Vier hartinfarcten Een pilletje per dag en een gelukkig leven leiden? Niet voor Bas. “Dankzij de pillen heb ik vier hartinfarcten gehad. Daarnaast een continu gevoel van malaise. Vaak longontstekingen – op dit moment ook. En zie hier, twintig kilo dikker geworden van de prednison. Dat ziet er niet uit.” Je ziet er prachtig uit.

Moeder Deze week is hij opnieuw uit de kast gekomen, nu als hiv-patiënt.

Ik heb het een paar dagen geleden tegen mijn moeder verteld. Na het al die jaren voor me te houden. Ze had natuurlijk al een vermoeden, weliswaar. Maar nu mijn moeder het weet, maakt het me niets meer uit. Ik ben wie ik ben. Ik ben Bas, met hiv. Het is een groot deel van mijn leven. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed.”

Bas heeft ook geleerd wie zijn échte vrienden zijn. “Er rennen zoveel mensen voor weg. Vooral omdat je soms je afspraken niet na kunt komen. Maar je leeft met de dag; het kan niet anders. Hoe vallen de pillen vandaag? Maak ik gisteren een afspraak, en komt vandaag de man met de hamer, wat dan?”

Twitter Gelukkig bestaat er Twitter. “Als ik dat niet had, was ik nu een wrak geweest. Het heeft mijn sociale leven een enorme boost gegeven. Ik lag bijvoorbeeld eens met een hersenvliesontsteking in het ziekenhuis, en daar was Jaap, mijn twittervriend. Ik weet niet hoe hij er verzeild is geraakt – je vergeet een paar weken, dankzij die ontsteking – maar hij was er. Net als Floris, die er altijd voor me zou zijn.”

Een relatie zit er (nog) niet in. “Nee, helaas. Ik had een vriendje, hij was 23. Echt een jonkie. Hij had geen zin meer in m’n gedoe en vertrok. Ik was zo gekwetst, daar ben ik écht kapot van geweest.”

Geen arm om me heen, maar sociale media. Het is iets.

Dit was het laatste deel uit het vierluik over hiv in Nederland. Vandaag is het Wereld Aids Dag. Laten we stilstaan bij de overledenen, mensen die strijden tegen de ziekte en de wetenschap die nog steeds iedere dag bezig is met onderzoek. Hiv in Nederland; het is er nog steeds.

Lees ook: Hiv in Nederland: In gesprek met psychiater Bram Bakker

Volg Mark Wagemakers ook op Twitter

Mark is tevens de auteur van ‘Het roze boekje’