Hoe Frank Karsten alle vooroordelen ten opzichte van blanken bevestigt

Blanken worden er vaak van beschuldigd geheel te zijn opgetrokken uit zelfoverschatting. Zij zijn zeer met zichzelf ingenomen en verwachten van iedereen die er anders uitziet dan zijzelf dat die zich volstrekt aanpassen aan hun levensstijl en manier van doen. Ook zijn zij goed in het uitdelen van goede raad maar worden onmiddellijk pissig als hun eigen way of life kritisch onder de loep genomen wordt.

Dit zijn natuurlijk schandalige vooroordelen. Daarom is het des te erger als een blanke al deze vooroordelen bevestigt. De blanke redactie van Het Parool heeft op de opiniepagina een op wit papier gedrukt stuk van een blanke auteur opgenomen waarin deze de discriminatie op de arbeidsmarkt goedpraat. De blanke in kwestie heet Frank Karsten. Hij publiceerde van de zomer een boek met de titel ‘De discriminatiemythe’ dat wordt aanbevolen door zijn medeblanken Geerten Waling, Simon Rozendaal, Wim van Rooy en Bert Brussen. Daar hebben we dus ook niks aan als het gaat om de strijd tegen de vooroordelen, de blanken in het algemeen aangewreven. Zij noemen dat boek immers een verademing, herkenbaar en top. De blanke filosoof Bert Brussen kwalificeert Karsten als een anti-gelijkheids- en pro-vrijheidsdenker van wereldklasseformaat.

Wie is Frank Karsten.? Hij beschouwt zichzelf als een leerling van de Oostenrijkse econoom Ludwig von Mises , een uiterst doctrinaire tegenstander van staatsinvloed op de economie die voor hij naar de Verenigde Staten vertrok nog economisch adviseur was van de Oostenrijkse dictator Engelbert Dolfuss. Karsten is oprichter van het Mises-instituut , dat de ideologie van zijn held in Nederland verbreidt. Het is overigens zeer de vraag of Ludwig von Mises iets had moeten hebben van Karstens opvattingen over discriminatie. Zoals er vulgair marxisme bestaat, zo zijn er ook de nodige vulgaire aanhangers van Mises (of Hayek, of Friedman).

Nemen wij nu het artikel in ogenschouw dat onze denker bijdroeg aan het zo langzamerhand wel zeer voormalige verzetsblad Het Parool. Onder de kop ‘Uitsluiting van werk, dan kun je je beter aanpassen’ stelt de auteur dat discriminatie weliswaar vervelend is maar niet te vermijden. Het is immers niet onlogisch dat een werkgever zijn keuzes bepaalt op vermeende groepseigenschappen. Je kunt een kandidaat volgens hem nooit helemaal op zijn cv en zijn ervaring inschatten. Daarom ga je uit van groepseigenschappen, hoe jammer ook, aldus Karsten. “Werkgevers discrimineren ook omdat ze gewoon een culturele voorkeur hebben voor autochtonen. Daar kun je schande van spreken, maar een autochtone Nederlander die in Turkije of Marokko gaat solliciteren zal tegen diezelfde voorkeur aanlopen, maar dan omgekeerd”.

Wetgeving helpt volgens Karsten niet tegen de ijzeren wet van het raciale vooroordeel. Je kunt je dan ook beter zoveel mogelijk aanpassen. Dan maak je nog een zekere kans. Hij heeft het ook over Wendy van Dijk die een logopediste in de arm nam om van haar Amsterdamse accent af te komen en het laten weglaseren van tatouages.

De taal- en de woordkeus van Karsten maakt één ding duidelijk: hij denkt in termen van kleur en van bloed. Hij vergelijkt personen met een Turks of een Marokkaans uiterlijk met Nederlanders die in Rabat of Istanboel gaan solliciteren, waar zij ook de voorkeur niet krijgen, zo weet Karsten heel stellig. Het gaat echter niet om immigranten maar om mensen die meestal in ons land geboren en getogen zijn. Ze zien er anders uit. Ze spreken behalve Nederlands een of meer andere talen waar Karsten geen sjoege van heeft. Zij gebruiken spreekwoorden die hij niet kent. Ze hebben toegang tot een populaire cultuur die voor hem gesloten bleef. Ze kennen niet alleen Corry Brokken maar ook Oum Khaltoum.

Dat zullen de Karstens van Nederland ze altijd blijven aanrekenen, hoezeer hun slachtoffers zich ook aanpassen en verbergen dat zij eventueel ‘ De Ruïnes ‘ mee kunnen neuriën. Ze zíen het. Ze ruiken het. Althans, ze denken dat ze dat kunnen, de Karstens. Ze zullen hen nooit als landgenoten kunnen accepteren omdat zij er anders uitzien dan zij en van huis uit andere verhalen – meer verhalen vaak – hebben meegekregen dan zij.

Of om het anders te formuleren: er zijn in de staten op deze wereld in de grond twee manieren om het staatsburgerschap te verwerven, de etnische en wat ik maar de republikeinse noem. De etnische benadering houdt in dat je bloedlijn maatgevend is. Zo werkt het in Duitsland en Italië. In laatstgenoemd land krijg je meteen het staatsburgerschap als je kunt aantonen Italiaanse voorouders te hebben. De republikeinse is in Europa voor het eerst toegepast tijdens de Franse revolutie: iedereen die op het grondgebied van de staat geboren wordt, krijgt automatisch de nationaliteit. Wie de ouders zijn of waar ze vandaan komen, is daarbij niet relevant. Het is duidelijk dat Karsten daarvan geen aanhanger is. Met Tollens zingt hij: Wien Neêrlands bloed door d’ad’ren vloeit, van vreemde smetten vrij.

Je hoort wel eens van jongens die op hun twintigste al in een BMW rondrijden. Ze kunnen hun joints met opgerolde briefjes van vijftig aansteken. De kans dat zij slachtoffer worden van hun concurrenten is aanzienlijk groter dan dat zij door de politie worden gepakt. Hun leven is rijk en heftig. En meestal ook kort. Dit soort gastjes hebben geloof gehecht aan wat Karstens en zijn navolgers beweren en daar de consequentie uit getrokken. Dat was echter niet de totale onderdanigheid die deze tuan besar van de eenentwintigste eeuw van hen verwachtte maar iets geheel anders. Zij hebben besloten om niet te struikelen over de hinderpalen van vooroordeel die Karsten met zoveel plezier ‘natuurlijk’ en ‘vanzelfsprekend’ noemt. Ze zullen zijn artikel ongetwijfeld aan hun kleine broertjes voorleggen, mochten zij het idee hebben wel door te leren en op zoek te gaan naar een goede baan. Kijk: dit is je voorland. Dat staat je te wachten. Toch hebben de grote broers met hun bolides en hun vuurwapens geen gelijk. Hun strategie leidt uiteindelijk naar bajes en dood en vaak naar allebei.

Daarom is het belangrijk om te benadrukken dat een man als Karstens en zijn bewonderaars niet maatgevend zijn voor de blanken van Nederland. Ik neem nadrukkelijk afstand van zijn standpunten die alleen maar de opvattingen zijn van een kleine radicale minderheid. Tinus Tunnelvisie zou een betere naam voor hem zijn.

Misschien dat het in sommige kringen bevreemding zal wekken dat ik het zo nadrukkelijk heb over de huidskleur van Karstens en als blanke zijn denkbeelden met zoveel passie afwijs. Dit echter is wat altijd van de Turken en de Marokkanen wordt verwacht als een van hen een misdrijf heeft gepleegd of op een brug met de verkeerde vlag heeft staan te zwaaien. Ik dacht, laat ik dat nou zelf ook eens doen.

Tenslotte dit: racisme en discriminatie zijn in Nederland aan de orde van de dag maar ze zijn nadrukkelijk niet de norm, wat kannengieters als Frank Karsten ook mogen beweren. Hij en zijn medestanders zijn hardnekkig maar ze voeren wel een achterhoedegevecht. Een dikke eeuw geleden vormden de katholieken in Nederland een gediscrimineerde minderheid. Ze werden ervan beschuldigd loyaler te zijn aan de paus dan aan Nederland. Ze kwamen er bij sollicitaties vaak niet aan te pas. Het antwoord: belangenorganisaties, een zeer duidelijke stem in de media, machtsvorming. Tot in 1918 voor het eerst een katholiek als premier optrad.

Laat je niet ontmoedigen maar slecht de bolwerken die die het Karstensvolk opwerpt. Voer strijd. Doe dat gezamenlijk. Eis toepassing van artikel 1 in de Grondwet. Laat je niet de wet stellen door lui die achterstelling promoten.