Hoe seksistisch is Nederland?

Naar aanleiding van wat er in Amsterdam gebeurd is, u weet wel: de vijf Marokkanen die slaags raakten met een Marokkaanse vrouw en haar Surinaamse vriend, wil ik graag nog eens van de gelegenheid gebruikmaken om aandacht te vragen voor wat verzwegen is. Velen lijken zich in de kwestie een buil te vallen over het feit dat Marokkanen een Surinamer ‘neger’ noemen, maar zo weinigen lijken zich eraan te storen dat een vrouw voor ‘negerhoer’ wordt uitgemaakt. Vanwaar die oorverdovende stilte, die eigenaardige onverschilligheid? Waar zijn de feministes, de vrijgevochten moslima’s, de daartoe bevoegde instanties en de doorgeëmancipeerde mannen om deze onbeschofte omgang met vrouwen af te keuren?

Ik wil het hebben over het feit dat het een vrouw is die voor ‘negerhoer’ is uitgemaakt en geslagen. Met de door mijzelf iets aangepaste woorden van Bart Schut, vraag ik u: Waar blijft de collectieve woede over deze seksistische mishandeling? Waar blijven de columnisten die deze walgelijke daad van openlijke vrouwenhaat aan de kaak stellen? Waarom geen stille tocht? Staat het verbod op rassendiscriminatie niet genoemd in hetzelfde grondwetsartikel als het verbod op seksediscriminatie? Door die oorverdovende stilte zou je haast gaan twijfelen namelijk, zo heel gewoon als het kennelijk is om een vrouw voor ‘negerhoer’ uit te maken.

Al weet ik niet wat in Nederland het exacte aantal doden ten gevolge van racisme is, ik weet vrijwel zeker dat het minder is dan het aantal dode vrouwen ten gevolge van mishandeling. Op 14 mei jl. stond op de Belgische nieuwssite Nieuwsblad nog een huiveringwekkend artikel over de 23-jarige Latifa. Zij is doodgefolterd door zes mannen, onder wie haar echtgenoot. Deze mannen hebben haar gedurende 56 dagen via duiveluitdrijving, uithongering, indoctrinatie en een bezemsteel vruchtbaar proberen te maken. Latifa kon namelijk geen kinderen krijgen.

Denk nu niet dat het een tribaal, islamitisch of Marokkaans probleem is, want geweld tegen vrouwen komt voor in alle lagen van de bevolking en onder alle leeftijden. Denk alleen aan Joran van der Sloot, die eigenhandig twee vrouwenlevens heeft beëindigd. Maar misschien spant Mexico hierin wel de kroon. Daar, in grensstad Ciudad Juarez, zijn sinds 1993 meer dan 600 vrouwen vermoord en als oud vuil in de woestijn achtergelaten.

Het wereldberoemde artikel van de Egyptische Mona Eltahawy, getiteld “Waarom haten ze ons?”, over de totale minachting van vrouwen in de Arabische wereld, had net zo goed door de Mexicaanse vrouwenrechtenactiviste Susana Chávez geschreven kunnen zijn. Ware het niet dat Chávez, die zich inspande om een einde te maken aan het geweld tegen vrouwen met de slogan Not One More Death, begin 2011 zelf vermoord werd door drie tieners. Nu heeft het geweld tegen vrouwen in Mexico veel te maken met de ‘War on Drugs’. Door de militarisering van het land neemt patriarchaal gedrag wreedaardige vormen aan. Ook de verzwakte rechtsstaat en welig tierende corruptie dragen ertoe bij dat vrouwen ten prooi vallen aan mannelijk geweld.

Zo slecht is het bij ons niet gesteld. Nederland is niet zo’n patriarchaal land. Toch heeft ook hier één op de vijf autochtone vrouwen te maken met geweld of mishandeling door mannen. En onder allochtone vrouwen is het één op de vier. Jaarlijks sterven gemiddeld 55 vrouwen als gevolg van het geweld. Risicofactoren zijn naast een door mannen gedomineerde cultuur, seksestereotypen en de afhankelijkheidssituatie van vrouwen. Laten we dus vooral niet doen alsof ‘negerhoer’ louter en alleen een racistische kwestie is.