Homo's en mijnwerkers samen tegen Thatcher

“Jullie homo’s zijn er”, roept een tuttig omaatje ongemakkelijk als een delegatie homo-activitisten arriveert in een Welsch dorpshuis om hun steun te betuigen aan de stakende mijnwerkers. De lucht trilt van de spanning als ze de grote zaal binnen lopen. Wat komen die vreemde types hier doen? Zijn deze conservatieve arbeiders niet van hetzelfde slag mensen die op straat homo’s uitschelden?

Dit is de set-up van Pride, echt zo film waar de Britten briljant in zijn: een hilarisch, hartverwarmend underdog verhaal met een sociaal randje. De film is geïnspireerd op gebeurtenissen uit de jaren tachtig, toen een Londense homorechtenorganisatie besefte dat ze te kampen hadden met dezelfde tegenstanders als de stakende mijnwerkers: de rechtse pers en Thatcher’s regering. Gezamenlijke acties worden georganiseerd, handen ineen geslagen. Het wederzijdse wantrouwen wordt overwonnen en deze twee hele verschillende groepen ontdekken elkaars menselijkheid.

Dit verhaal wordt verteld met een hoop fijne humor, maar er is meer dan dat. Rond de hele film hangt een sfeer van vreugde en warmte. Als kijker ben je graag in het gezelschap van deze mensen. Je lacht niet alleen om ze, maar ook mét ze. Bovenal is er een geest van solidariteit, strijdbaarheid en idealisme van groepen die door de maatschappij zijn gemarginaliseerd, maar het hoofd niet laten hangen. Om hier in mee te gaan moet je natuurlijk wel neigen naar de politieke standpunten van de film. Voor mij was dat in ieder geval geen probleem.

Pride lijkt een eenvoudige formulefilm die braaf de regels van het feelgood genre volgt, maar daarmee doe je de makers te kort. Er zit meer artisticiteit in dan je op het eerste gezicht zou zeggen. De film heeft een ongewoon groot aantal personages, en toch slagen de makers er in om iedere plotlijn helder en geloofwaardig te maken en precies de juiste balans mee te geven van luchtigheid en gravitas, zonder dat het ooit geforceerd lijkt. Het thema solidariteit verbindt alle verhalen op een natuurlijke manier aan elkaar. Dit is net zo knappe prestatie als de zwaarste arthouse film.

Pride is een mooi tijdsdocument, dat ook iets te vertellen heeft dat relevant is voor Nederland vandaag de dag. Verder heeft de film een fantastische soundtrack en uitstekend spel van zowel veteranen als nieuwkomers. Ga Pride dus zien en je zult een heerlijke avond hebben. In de zaal waar ik hem zag werd op het einde spontaan geapplaudisseerd.