Voor huidskleur gebruiken wij in het Nederlands het woord “blank”

Op de website van Artikel1 staat een artikel, waarin wordt uitgelegd waarom het goed is blanken voortaan “wit” te noemen. Dat is confronterend aldus de auteur, de psycholoog Rogier Boers. “De witte Nederlander wordt opeens gedwongen onder ogen te zien dat die een standpunt móet kiezen. En dat geeft hem een ongemakkelijk gevoel”. De blanke schiet dan ook in de verdediging maar dat is volgens Boers eigenlijk een aanval. Je bent dan een racist.

Op die manier zou je het nieuwe gebruik van “wit” ook een aanval kunnen noemen. Niet op een categorie van de bevolking maar op het Standaardnederlands. Dat hanteert voor het aanduiden van de huidskleur het woord “blank”. Je kunt wel wit zien maar dan heb je iets onder de leden. Door uitdrukkingen als “de witte Nederlander” hoort dan ook een rode streep. Het is fout Nederlands. We hebben hier te maken met een anglicisme, een Engels woord dat zich vermomd heeft zodat het op het eerste gezicht Nederlands lijkt.

Er bestaan ook germanismen (meerdere in plaats van verscheidene, het woord “meerdere” bestaat wel in het Nederlands maar het duidt iemand aan die boven je is gesteld). En dan zijn er de nodige gallicismen, “duur kosten” bijvoorbeeld, in plaats van “duur zijn” of “veel kosten” Het is een letterlijke vertaling van het Franse couter cher. Er bestaat een verzamelnaam voor zulke insluipsels in de Nederlandse taal: barbarismen. Een behoorlijk onderwijs in de Nederlandse taal voert een onverbiddelijke strijd tegen deze barbarismen.

En voor de rest niks.

Helaas echter kunnen we het hier niet bij laten. Te veel mensen in dit land laten zich niet overtuigen door pleidooien voor correct taalgebruik.  Zij wijzen het woord “blank” af omdat het niet neutraal zou zijn. “Blank” heeft immers tal van gunstige nevenbetekenissen: blanke onschuld bijvoorbeeld. “Blanke sabel” wordt in zulke rijtjes overigens meestal vergeten. Voor “wit” geldt dit allemaal niet, aldus nog steeds deze critici. Dat is een merkwaardig argument want wit is de kleur van de vrede en van feestelijkheden. Op kerstmis en pasen dragen de priesters in de katholieke kerk witte miskleding om respectievelijk de geboorte en de wederopstanding uit de dood van Jezus te vieren. Als een bijvooeglijk naamwoord gunstige gedachten oproept, dan is het wel “wit”. Daarom draagt de genezende dokter een witte jas en de doodbidder een zwarte.

Dat niet alleen. In het Engels gebruikt men voor een blanke huidskleur wel het woord “white” en het boek van professor Gloria Wekker over het institutioneel racisme heet dan ook “white innocence”, correct te vertalen door – inderdaad – “blanke onschuld”. Toch vindt niemand in de Angelsaksische landen dat het woord “white” voor huidsleur zou moeten worden afgeschaft omdat het een te gunstige bijklank heeft. Niet valt in te zien waarom iets dergelijks in het Nederlands wel zou moeten.

Er is dan ook geen enkele reden om aan te nemen dat de blanken als geheel een dieper inzicht zouden krijgen in de wezenlijke rol van hun ras als zij net als Rogier Boers zouden opteren voor een barbarisme. Het gevolg is wel dat liefhebbers van de Nederlandse taal “in de verdediging schieten” en de aandacht wordt afgeleid van het reëel bestaand racisme.