Hulp op de Erasmusbrug

Op 30 augustus fiets ik over de Erasmusbrug naar mijn volgende werkafspraak. Ik rij een beetje hard om op tijd te komen en plotseling begint de fietser voor mij naar rechts en links te wiebelen  Om hem te ontwijken knijp ik in een reflex in mijn voorrem en sla over de kop. Gebroken arm, schade aan mijn knieën, schouder, elf hechtingen in mijn gezicht. Op 7 september ben ik geopereerd aan mijn arm.

Hulp kwam die dag van alle kanten. Ik ken die mensen niet en het is niet mogelijk om ze één voor één en persoonlijk te bedanken. Daarom wil ik via deze open brief al die liefdevolle mensen hartelijk bedanken. De politie Rotterdam, de ambulancezorgverleners, Erasmus Medisch Centrum verpleegkundigen en artsen van de spoedhulp, artsen en verpleegkundigen van de operatiekamer, de vijfdejaars student geneeskunde, de persoon die de politie en ambulance belde en alle andere voorbijgangers die mij wilden helpen.

Een vriend van mij zei: ‘Zo te zien ben je nog niet goed genoeg geïntegreerd in Nederland want je kan nog niet zo goed fietsen.’ Ik lachte om zijn opmerking. Misschien had hij wel gelijk. Ik ben op latere leeftijd naar Nederland gekomen en daarvoor had ik nooit gefietst. Ik kon ook niet zwemmen en hier heb ik leren fietsen en zwemmen. Bij het aanmeldcentrum voor asielzoekers in Rijsbergen zat ik voor het eerst van mijn leven op een fiets. Ik ben vaak genoeg gevallen, schaafwond, blauw plekje daar, blauw plekje hier en zo leerde ik fietsen. Ik deed een keer bijna een uur over een afstand van ongeveer 15 minuten lopen. Omdat ik steeds van de fiets viel, opstond en weer verder fietste. In ons dorp van de zeven broers hadden we paarden en ezels, geen fietsen. Te duur. Alleen in Diyarbakir konden rijke mensen een fiets kopen voor hun kinderen. Ik weet wel dat mijn broer eens in de wijk Sarakapi in Diyarbakir mensen betaalde om een paar minuten te kunnen fietsen. Fietsen hoort bij de Nederlandse cultuur. Ik zie sommigen met hun handen los fietsen, of met twee fietsen tegelijk. Ook mijn prinsesjes Havin en Avsin hebben op jonge leeftijd leren fietsen en zwemmen.

Wat mij het meeste raakte was de reactie van de student geneeskunde. Ik lag op de grond van de Erasmusbrug en hoorde wat de medewerker van de ambulance via de telefoon zei tegen de jongeman die aan mijn linkerkant zat: ‘Probeer met een doek het bloeden te stoppen.’ Ik kreeg mee dat hij vijfdejaars student geneeskunde was. Ik kon moeilijk mijn ogen openhouden, want er liep steeds bloed in. Maar ik zag hem zijn trui uitdoen, die om zijn arm heen draaien en op de wond in mijn voorhoofd te drukken. Ik heb hem kort gezien. Een jongeman rond 26-27 jaar, kort haar, klein hoofd. Toen dacht ik bij mezelf: wat ben ik blij om in dit prachtige land te wonen en samen te leven met liefdevolle mensen. We hebben veel meer overeenkomsten dan de verschillen. Liefde kent geen ras en kleur. Liefde voor de mensheid zal het winnen van de haat.

Cc-foto: Tim Strater