'Ik ben seksverslaafd, maar niemand wil met me naar bed'

Wie – net als ik – opgroeide met The Flying Doctors, The Secret Life of Us en Heartbreak High, weet dat de Australiërs meesters zijn in het maken van aansprekende dramaseries. Zelfs pulp (soap) als Neighbours of McCleod’s Daughters behoort tot het beste van hun respectievelijke genre. Sinds vorig jaar is er een nieuwe serie bijgekomen in de Australische ‘hall of fame’: Please Like Me. Een drama/comedy geschreven door Josh Thomas, die de gelijknamige hoofdpersoon speelt.

De belevenissen van Josh zijn grotendeels gebaseerd op gebeurtenissen uit zijn eigen leven. Zijn beste vriend in de serie is ook zijn beste vriend in het echt, en net als in de serie worstelt ook zijn eigen moeder met haar geestelijke gezondheid. Dat leidt tot rauwe dramatiek, maar ook tot verfrissende en blaasuitdagende humor. Want persoonlijke drama’s zijn heus niet alleen dramatisch. Er zit ook een hoop humor in, maar die moet je wel willen en durven zien.

Onderstaande clip toont het spanningsveld tussen humor en drama. Ter introductie, Josh heeft eerder op de dag zijn suicidale moeder terug moeten brengen naar de instelling waar ze uit was weggelopen en Arnold (de jongen met de krullen, gespeeld door Keegan Joyce) heeft even daarvoor aan hem opgebiecht zelf ook ‘mental’ te zijn:

De twee delen plaagstootjes uit gedurende het bekende drankspel Beer Pong, maar omdat iedereen weet dat Arnold met angststoornissen worstelt accepteert zijn omgeving niet dat er grappen over hem worden gemaakt. Iets dat Josh – terecht – tegen de borst stuit, want juist door hen anders te behandelen dan de rest en net te doen alsof het breekbare poppetjes zijn, worden mensen met psychische aandoeningen buitengesloten.

In Please Like Me zijn zij voor de verandering zelf de helden van het verhaal. Geen patiënten, maar complete mensen, met humor en zelfspot, die toevallig een ziekte hebben die je aan de buitenkant niet kunt zien. Dat bewijst bijvoorbeeld de manisch depressieve Ginger, fenomenaal vertolkt door Denise Drysdale, die op de vraag wat haar mankeert antwoordt:

Ik ben seksverslaafd, maar niemand wil me neuken.

Een van de beste verhaallijnen uit de serie, hoewel ze allemaal stevig met elkaar verwoven zijn, is die van Josh en zijn moeder. De vrouw die als gevolg van haar ziekte een grote puinhoop van haar leven heeft gemaakt waardoor Josh noodgedwongen de ouderrol van haar moet overnemen. In onderstaande scene zijn ze een weekendje ‘hiken’ in de Outback en bespreken ze de seksuele geaardheid van Josh, die er pas achterkwam dat hij homo was doordat zijn vriendin hem dat meedeelde toen zij het uitmaakte:

De totale eerlijkheid tussen de twee en hun onvoorwaardelijke acceptatie van elkaars karakters ‘warts and all’ maakt dat je bijna jaloers zou worden op hun innige familieband. Hoe dysfunctioneel die familie in de praktijk dan ook mag zijn.

Eerlijk is eerlijk, jij kunt er ook niks aan doen dat je voor vandaag nog nooit van de serie gehoord had, want hij is niet te zien op de Nederlandse televisie of op Netflix. Hopelijk komt daar snel verandering in, want als de NPO geen geld heeft voor dit juweeltje, dan vast de BBC wel.