Ik ben te veel een kampvechter geworden

In navolging van de gevierde opiniemakers Peter Breedveld en Bert Brussen en last but not least Blonde Mevrouw van de Dagelijkse Standaard kondig ik bij dezen ook een voorlopig afscheid aan. Ik trek er op uit, weg uit opinieland. OK, ik geef toe, ik ben niet bijster origineel door dit in navolging van de rest ook publiekelijk aan te kondigen. Dat moet u mij vergeven. Adriaan van Dis zei ooit: “Beter goed gejat dan slecht verzonnen.” Deze wijsheid had hij trouwens niet zelf bedacht.

Om u toch een beetje gerust te stellen: Ik ben niet bedreigd, niet serieus in ieder geval, en de tomaten die door De Dagelijkse Standaard naar mijn hoofd werden geslingerd waren ook niet van die kwaliteit, dat ik mij rot voelde. Er is daarentegen een soort moeheid bij mij opgetreden. Ik ben de waan van de dag en de eeuwig terugkerende discussies gewoon zat. Twitter is net zo verslavend als drank en porno en daar zal ik voorlopig dus niet van af kunnen blijven, maar ik ben van plan de komende maanden even geen Joop-stukken meer te schrijven.

Op de achtergrond speelt wel iets anders, waar ik al een tijdje mee worstel. Doordat ik mij gecommitteerd heb aan een bepaalde politieke partij, D66, en aan een bepaalde opiniesite, Joop, was ik mijn intellectuele onafhankelijkheid een beetje kwijt. Natuurlijk, daar ben je zelf ook bij, maar door uit loyaliteit mee te gaan met de mening van de meerderheid van de groep waar ik bij hoorde verloor ik mijn natuurlijke tegendraadsheid. Ik heb mij twee jaar geleden vrijgemaakt van de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) (pun intended, of course) maar legde mijzelf een nieuw juk op. De dogma’s van Johannes Calvijn werden ingeruild voor die van Hans van Mierlo en Joop den Uyl.

Het grote nadeel van het schrijven van opinies is dat je overal een mening over moet hebben, en dat je op elk incident moet reageren. Na een tijdje heb je in de gaten dat bepaalde columnisten eigenlijk niets meer te melden hebben en alleen nog maar hun stokpaardjes lopen te herhalen. Joost Niemoller, Afshin Ellian, Leon de Winter, Theodor Holman, ze zeggen feitelijk niets nieuws. Ik geloof het allemaal wel. De best gelezen stukken in opinieland zijn de felste stukken, waar zo ongenuanceerd mogelijk zo hard mogelijk op de ander wordt ingehakt. Pathos wint het altijd van de logos. Mijn best gelezen stukken op Joop zijn niet mijn best geschreven stukken. Voor sommige stukken, zoals mijn tirade tegen Amanda Kluveld, schaam ik mij achteraf zelfs een beetje.

Wat ik wil is een echt intellectueel debat, waar mensen open staan voor nieuwe feiten en andere meningen, niet gekozen wordt voor simpele oplossingen maar het vraagstuk vanuit verschillende kanten wordt bekeken, en waar we vooral wegblijven van de frames. Omdat ik mij erger aan het islamalarmisme van de PVV en conservatieve columnisten en vanwege mijn diepe afkeer van overschatte types als Thierry Baudet zit ik automatisch in het progressieve kamp, en neem ik ook te gemakkelijk de dogma’s van dit kamp over zonder deze kritisch tegen het licht te houden. Ook links heeft blinde vlekken, maar omdat ik mij te erg heb gecommitteerd aan dit kamp  wilde ik deze vlekken niet meer zien.  Ik ben te veel een kampvechter geworden.

Intellectuelen moeten zich niet opsluiten in hun ivoren toren en mogen best geëngageerd zijn. Maar als ze zich te erg laten meeslepen door de waan van de dag zijn ze hun distantie kwijt en onderscheiden ze zich niet meer van Henk en Ingrid. Ik moet, als ik een intellectueel wil zijn/blijven, dus weer terug naar die ivoren toren.  Niet omdat ik mij ver verheven zou voelen boven het plebs, met de achternaam Klei zou dat trouwens hilarisch zijn, maar om mijzelf te beschermen tegen mijzelf. 

Betekent dit dat ik opinieland definitief de rug toekeer? Geenszins. Ik blijf het allemaal een beetje volgen en op twitter zal ik af en toe mijn mening de wereld in slingeren.  Maar ik wil mij nu meer richten op abstractere beschouwingen, stukken met meer diepgang, recensies, essays en dergelijke. Joop is voor zulke stukken helaas niet het juiste platform.

De terugkeer naar de ivoren toren betekent ook niet dat ik mijn geëngageerdheid definitief aan de wilgen heb gehangen. als de nood aan de vrouw/man komt zal ik mijn 95 stellingen aan de deur spijkeren en een J’accuse schrijven. 

I’ll be back.