Ik haat witte Nederlanders!

Dus. Ik schreef een paar blogjes. Even wat plaagstootjes. En hier een por, daar een goeie linkse en ergens ook een uppercut. Over Wilders, de Nederlandse politiek, grapjes en ook over onze witte medelanders. Nou. BEN IK NOU HELEMAAL?

Zuur, sorry opperzuur , superieur , generaliserend , hypocriet , prekend , politiek correct , haatdragend , racistisch VROUWTJE met het vingertje omhoog , dat ik ben! Hoe haal ik het in mijn hoofd? Met mijn weg-met-ons mentaliteit. Weg met mij, zal je bedoelen!

Maar, eerlijk is eerlijk, wat ik allemaal uitkraam, het grenst ook wel aan het ranzige. Want wat ging er mis in mij toen ik zei dat Nederlanders van foute humor houden? Oh my. De schaamte. Dat was gewoon RONDUIT RACISTISCH ! Waar. Zat. Ik. Met. Mijn. Hoofd!!!1! Ik dacht: ik zeg gewoon ‘Nederlanders’, dus dat zit wel snor. Maar dat IS natuurlijk gewoon racistisch. Want ik snap dat ik, als bruine allochtoon, het generaliserende woord ‘Nederlander’ niet in mijn mond hoor te nemen. Vergeeft u het mij, Nederlanders. Het komt misschien omdat ik niet doorhad dat ik echt geobsedeerd ben door mijn huidskleur. En dat is raar hoor, geef ik toe, dat ik in dit hedendaagse Nederland iets met mijn huidskleur heb. Geen idee waar dat vandaan komt. Zal wel iets met mijn voorouders te maken hebben. Die hadden dat ook al helemaal zomaar namelijk.

Ja. In dat licht snapt u misschien ook wel waarom ik steeds dat hatelijke woordje ‘witte’ Nederlanders gebruik. Te. Pas. En. Te. Onpas. Dat komt natuurlijk ook door mijn obsessie met kleur. Maar hoe dúrf ik het te zeggen. Witte mensen zijn helemaal niet wit. Die zijn roze blank. Mijn fout dat ik denk dat er geen blanke mensen bestaan, of dat áls ze bestaan, dat ze dan ook geel, rood, bruin of zwart zouden kunnen zijn. Ik word nou eenmaal weleens hysterisch emotioneel, maar vrouwTJE en negerhoer, dus volkomen koekoek, labiel als een draaideur.

Dank u daarom, witte blanke Nederlanders, voor uw vingertjes, waarmee u mij even te-RECHT wees. Ik ga gebukt onder de zelfschaamte, dat begrijpt u. Ik ben u dankbaar dat ik dan een keer níet terug hoefde naar mijn eigen land. En dank u ook, dat u uw wijsheid met me wilde delen. Het ontbreekt me zo nu en dan eens aan inzicht. Maar gelukkig heeft u die in het kwadraat. En nee, natuurlijk zie ik dat niet als neerbuigend. Zoiets zou u nooit doen. U begrijpt dat ik niet zie hoe naïef ik ben. En dom ook. Blind vooral. U wijst me gelukkig gewoon op mijn plaats, omdat ik daar nu eenmaal thuishoor. U bent immers blank en ik niet. U ziet dat ik iets heb met steeds mijn gelijk willen hebben. Daar steekt u, te-RECHT een stokje voor.

Dus. Ik schreef een paar blogjes. Een stuk of 6. In drie weken tijd. Dat is ook veel te veel! Dat u zich drie-weken-lang (!!!!1!) aan mijn generalisaties heeft moeten storen. Ondraaglijk, bijna. U zou er toch ziedend van worden. Nee, het moet maar eens afgelopen zijn. U heeft gelijk. Wie zou dat kunnen verdragen? Lente, lange dagen, zoveel haat en al zo’n lange, lange tijd. Ik staak mijn kruistocht tegen wit blank Nederland per direct. Ik heb wel wat beters te doen!

Daarover gesproken. Ik ga even mijn spiegels oppoetsen.

Dit stuk is overgenomen van de website van Ginny Mooy

Ginny Mooy schreef het boek Ana