'Ik word gezien als een kostenpost'

De meeste mensen denken nu al na over hoe ze de Kerstdagen willen vieren. Sommigen bedenken zelfs al hun goede voornemens voor het nieuwe jaar. Eerlijk gezegd sla ik dat al een tijdje liever over, want 1 januari 2015 is voor mij, en vele anderen straks een zwarte dag. Het luidt namelijk definitief het einde van het gevoel van mens zijn in. Vanaf die dag worden wij definitief gezien, en behandeld als kostenpost.

En dat terwijl Edith Schippers het heel mooi zei afgelopen februari in het programma Buitenhof: “De zorg moet minder over systemen gaan, en meer over mensen” . 

Voordat we van systemen naar mensen kunnen gaan, moeten we eerst als mens worden gezien. Als je een beperking hebt, dan is dat al een full-time baan. Spontaniteit bestaat niet. We moeten alles vooruit plannen, want we zijn afhankelijk van de zorg en de voorzieningen die we nodig hebben. Zoals de thuiszorg, of de assistentie-verlening voor de trein. Dat kost vaak onnodige bureaucratische tijd. We zijn er zeker twee dagen per week mee bezig. Denk aan de simpele voorzieningen die we elk jaar opnieuw aan moeten vragen. Zoals een NS-begeleiderspas, de parkeerkaart. Het kost tijd, en we moeten steeds maar weer bewijzen dat we echt een beperking hebben. Soms wil ik het uitschreeuwen: ‘Ik ga echt niet morgen kunnen lopen!’

Dit alles wordt na 1 januari nog veel erger: de zorg wordt gesplitst, en gaat naar gemeentes en zorgverzekeraars. Nog meer instanties waarbij we aan onbekende mensen achter een bureau steeds maar weer moeten bewijzen dat we bepaalde zorg écht nodig hebben. Nog meer tijd kwijt aan de bureaucratie. We moeten straks elk kwartier van ons leven dat we hulp nodig hebben, vooruit bedenken, en achteraf verantwoorden. Van 9 uur tot 5 over 9 moet ik mij mijn jas aan laten trekken. Om de hond uit te laten. Maar wat als het douchen uitloopt, omdat ik mij net niet schoon genoeg voel? Het is nog maar de vraag of het tarief hoog genoeg is om onze afgepaste zorg te bekostigen. Iedere zorgverzekeraar bepaalt namelijk zijn eigen tarief.  

Kortom: Ik voel mij wel gezien als kostenpost, als fraudeur, als lastpost maar niet als mens. 

De praktijk wijst dus uit dat er vanuit systemen gedacht wordt en niet vanuit de mensen. Tijd kost geld, en het geld voor onze kostbare tijd is er niet… De echte besparing zit hem in het uitgaan van de mens en de bureaucratie van de systemen te schrappen. Controleren of wij ook daadwerkelijk een beperking hebben, kost namelijk geld. En wanneer we uitgaan van wat wij nodig hebben, en niet van een pakket waar je uit kunt kiezen, besparen wij op de lange termijn geld. Er staan namelijk geen hulpmiddelen, waar we uiteindelijk niets aan hebben, te verstoffen. Edith Schippers, ik daag u uit om inhoud te geven aan uw uitspraak, en daarmee echt van ons als mens uit te gaan. Wij hebben niet gevraagd om onze beperkingen, geef ons dan niet een beperkt beleid.

Pauline sprak deze column zaterdag uit tijdens de PerSaldo LedenDag

cc-foto: Joshua Zader