In memoriam Abdul H.

Het was zo lang geleden dat ze in Rotterdam de misdaad nog weten aan junks en rijksgenoten. Ik zat in Café Timmer te praten met een emeritus inbreker, die zich opwond over zijn jonge collega’s. Wat hij vertelde, staat me ook vandaag nog glashelder voor de geest. Met hun brutale en vaak gewelddadige overvallen maakten deze jonge collega’s het vak te schande. Ze richtten teveel schade aan. Ze maakten teveel slachtoffers en dat voor een buit die het risico niet waard was.

Een goede inbreker, legde hij bij een pilsje uit, ging nóóit gewapend op pad, althans niet met een pistool of een mes, wel met voorkennis. Je loopt een behoorlijk risico, dus de buit moet de moeite waard zijn. Je observeert een huis waar je juwelen vermoedt of andere zaken die een heler voor een aantrekkelijk bedrag wil overnemen, en je doet dat goed. Je stelt vast wanneer de bewoners niet thuis zijn. Je vindt een manier om zonder lawaai binnen te dringen. Daarna sla je je slag. 

Een goede inbreker doet bij wijze van spreken binnen vijf minuten zijn werk. Dagen er potentiële getuigen op, dan is het jammer en ben je weg. Geweld gebruiken is niet verstandig. Dat roept extra politieaandacht op, waar je niets aan hebt. Wie wekelijks naar Opsporing Verzocht kijkt, weet wat ik bedoel. Vaak gaat het daarin om misdaad met geweld. Je wilt je smoel en je omschrijving liever niet op de televisie.

Maandagavond verscheen bij Pauw en Witteman een hedendaagse collega van mijn gesprekspartner uit het verleden die met andere woorden iets vergelijkbaars zei. Een 35-jarige overvaller is altijd rustiger dan een twintiger.

Gebrek aan criminele professionaliteit heeft Abdul H. het leven gekost. Met zijn schoolopleidingen was het – mogen wij de media geloven – naatje. Eerdere criminele activiteiten waren met een arrestatie geëindigd en ook dit kon hij ook niet tot een goed einde brengen, net zo min als zijn maatje. Zij overvielen een juwelierszaak zonder van te voren de situatie goed te bestuderen. Alleen een beetje googlen had de informatie opgeleverd, dat de eigenaars zich bij een vorige overval heftig hadden verzet en zich nu dus ook niet willoos zouden overgeven.  Het was triest amateurisme. Het was gangstergedrag door jongens die er een maatje te klein voor waren. Ze kwamen de verkeerde tegen.

Het kost dan ook moeite om te rouwen om Abdul H. en zijn maat. I don’t suffer fools lightly . Zijn familie echter verdient diep medelijden. Abdul heeft door zijn onberaden daad van hun leven een ruïne gemaakt. De goegemeente aarzelt niet een deel van de schuld op hun schouders te laten; iets dat nooit zo gebeurt als de daders uit de autochtone onderklasse komen. Ze worden extra in de problemen gebracht door de halfgare idioten die met grote spandoeken gerechtigheid eisten en scandeerden “Marina is geen heldin”, waarna de maffe burgemeester van Deurne een demonstratieverbod afkondigden, zodat de dorpelingen geen kans kregen om zich massaal rond het overvallen juweliersechtpaar te scharen. Geert Wilders lacht in zijn vuistje. Hij hoeft niets te doen. Hij hoeft niets te zeggen. Allerlei brekebenen doen zijn werk wel. En Abdul H. wordt verder afgeschilderd als het prototype van ‘de Marokkaan’.

Dat is de giftige oogst van Deurne. Andere conclusies vallen niet te trekken, althans geen onderbouwde.

Beluister dit opiniestuk hier 

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)