Ja, Ik Wil? Nee, alsjeblieft niet!

Voor de goede orde: ik hou van romantische komedies. Ik hou er van om in de bioscoop verliefd te worden. En ook wil ik dat Nederlandse films goed zijn (noem dit voor mijn part vaderlandsliefde). Dus als een Nederlandse romcom slecht is gemaakt, doet dat me extra pijn en als ik in deze recensie bozig overkom is dat de enige reden. Want Ja, Ik Wil is een heel slecht gemaakte film.

Waar te beginnen? Goede films hebben goede titels en Ja, Ik Wil is een hele suffe titel. Hij roept associaties op met bruiloften, alleen in Nederland zeggen we dit niet bij bruiloften en het is ook geen zin die natuurlijk opkomt in conversaties. Ja, Ik Wil is een raar anglicisme, en daarmee vat je vreemd genoeg de film samen: het is een lappendeken aan jatwerk van clichés uit Amerikaanse films, uitgevoerd zonder een greintje verbeelding, geen moment overtuigend en vooral niet grappig.

Bijvoorbeeld: het leven van single dertiger Roos wordt bevolkt door standaardpersonages als haar rijpe, zinnelijke moeder, haar begripvolle homoseksuele beste vriend en een onbetrouwbare plastische chirurg. Terwijl Aanmodderfakker en De Surprise sterke, originele vrouwelijke hoofdrollen hadden, is Roos een lichtelijk seksistisch karikatuur: een oppervlakkige stuntel die altijd overal tegenaan rijdt en geen enkele andere ambitie in het leven heeft dan het vangen van een vent.

Er worden wat halfslachtig gepoogd om Ja, Ik Wil wat gravitas te geven. Zo is Roos biologisch onderzoeker, maar de film is duidelijk gemaakt door mensen die nooit in de buurt zijn geweest van echt wetenschappelijk onderzoek (of in de buurt van echte mensen, vermoed ik). Verder is er een subplot over een man die zich vrouw voelt en zijn religieuze vader. Dit wordt echter zo oppervlakkig uitgewerkt, dat dit een wat huichelachtig ondertoontje krijgt: zo van, kijk ons eens ruimdenkend zijn!

De ark van het verhaal moet zijn dat Roos verandert van een vrouw die met alle winden meewaait in een vrouw die uitkomt voor wat zij wil. Alleen gebeurt dat niet. Aan het begin wordt louter X en op het einde Y beweert, zonder dat tussendoor de ontwikkeling overtuigend wordt gebracht. Of dit is op het laatste moment in het script gecopy-paste; of de makers hebben geen benul van verhaalstructuur; of ze zijn zo cynisch dat ze denken dat ze een film kunnen verkopen als er maar genoeg kleurtjes en bekende Nederlanders in zitten. 

Ik haat Ja, Ik Wil. Ik haat hem omdat dat goede spelers als Elise Schaap en Martijn Lakemeier slecht acteren. Ik haat hem omdat hij het publiek minacht. En ik haat hem omdat hij me laat voelen als een chagrijnige vent. Overigens, om te bewijzen dat dit niet het geval is: bij de vertoning die ik bezocht heb ik meer mensen zien weglopen dan dat ik heb horen lachen.