Kalfjesleed mag weer van de NVWA

Het transport van jonge ongespeende kalfjes over lange afstanden wordt sinds donderdag weer toegestaan door de NVWA. Voor de duidelijkheid: we hebben het hier over kalfjes van minder dan 8 weken oud die alleen nog maar melkvoeding krijgen. Na 18 uur op transport te zijn geweest moeten de dieren verplicht een etmaal rusten in een exportstal, waarna het transport weer wordt hervat.

Blijkbaar heeft de NVWA zich bij haar besluit laten leiden door een onderzoeksrapport van Wageningen Universiteit (WUR). Maar eerst dit: op de homepagina van de WUR staat het volgende te lezen: “Dierenwelzijn gaat over kwaliteit van leven. Een dier voelt zich het best in een omgeving waarin hij zijn natuurlijk gedrag kan vertonen en die hem geen chronische stress, pijn of angst bezorgt.”

Klinkt goed, maar hoe is het dan mogelijk dat de conclusie van een rapport gepubliceerd door dezelfde WUR kan zijn dat zo’n jong ongespeend kalfje op een transport van 18 uur mag worden gezet? De door het ministerie van Economische Zaken gestelde onderzoeksvragen komen erop neer dat inzicht moet worden gegeven in de fysiologische en ethologische behoeften van niet gespeende kalfjes tot 2 maanden. Zou het dan toch mogelijk zijn om aan de geldende regelgeving en de eisen uit de transportverordening te voldoen? Kan men tijdens het transport voorwaarden creëren waarmee voldaan wordt aan de behoeften van een kalfje jonger dan 8 weken, de ethologische behoeften voor het gemak nog buiten beschouwing gelaten? Daar zou het rapport van de WUR uitsluitsel over moeten geven, want anders kan de NVWA een dergelijk ingrijpende beslissing niet beargumenteren.

In het rapport wordt verwezen naar een advies over transport van ongespeende kalfjes, uitgebracht door een gerenommeerd Duits veterinair advies- en trainingsinstituut uit Schwarzenbek, voor het humaan behandelen van dieren die gebruikt worden voor fokken en slachten. Dit advies is opgesteld voor de Europese directoraat SANCO, dat zich bezig houdt met veilig voedsel. De conclusies van het advies luiden letterlijk:

1. Ongespeende kalfjes kunnen NIET op de wagen gevoerd worden. 2. Het geven van een electrolytenoplossing komt niet tegemoet aan de behoeften van het dier noch kan het de honger van het dier stillen. 3. Kalfjes zijn pas op zijn vroegst vanaf 2 maanden in staat om vast voedsel en water tot zich te nemen.

Het gestelde onder punt 1 maakt duidelijk dat alleen daarom al niet voldaan kan worden aan de fysiologische behoeften van een kalfje jonger dan 8 weken, want deze dieren hebben behoefte aan meerdere keren melkvoeding per dag. Dit lijkt ook te worden onderschreven in het rapport van de WUR. Daar staat namelijk op blz. 7 dat niet gespeende kalveren behoefte hebben aan meerdere malen melkvoeding per etmaal. Dit is dus duidelijk een fysiologische behoefte van deze kalfjes waaraan de sector zou moeten voldoen.

Maar er staat ook: “Het is in de veehouderij echter normaal de kalfjes 2x per dag te voeren”. Met andere woorden, het is prima dat in de regelgeving staat dat een dier moet kunnen voldoen aan zijn fysiologische behoeften, wat zou inhouden dat het dier meerdere malen per dag melkvoeding moet krijgen. Maar dat komt bij de toekenning van de transportvergunning niet zo goed uit, dus doen we het gewoon niet. Met andere woorden: de sector zelf heeft de fysiologische behoefte van het kalfje aangepast. Dit is een aantoonbare inbreuk op geldende regelgeving.

Maar het wordt nog gekker. Omdat iets ‘normaal’ is in de sector neemt een wetenschapper van Wageningen Universiteit dit laakbare uitgangspunt over in een ‘wetenschappelijk’ rapport. Wanneer je als onafhankelijke wetenschapper klakkeloos accepteert wat de sector normaal en acceptabel vindt, accepteer je feitelijk alles zolang het dier na transport maar niet dood aankomt.

Het rapport eindigt met aan te geven dat ‘de opinie of aan de fysiologische behoefte van jonge kalfjes kan worden voldaan tijdens lang transport niet eenduidig is’. Maar tegelijk wijst alles erop dat hier niet aan kan worden voldaan. De enige wetenschappelijke conclusie had dus moeten zijn dat de minimale welzijnseisen niet gehaald worden, zoals die geformuleerd zijn in zowel de transportverordening als in het Besluit houders van dieren. In plaats van onafhankelijk onderzoek te doen heeft de WUR op voorhand besloten dat het transport zal moeten plaatsvinden. Terwijl het aan de politiek is om een afweging te maken tussen de ernst van de welzijnsaantasting en het belang van anderen om deze kalfjes toch te willen vervoeren. Maar helaas lijkt Wageningen Universiteit niet in staat deze scheiding te maken. En zo zijn de kalfjes het slachtoffer van belangenverstrengeling en gerotzooi met wetenschappelijke feiten.

Het rapport is hier te downloaden.