Lang zal-ie leven, lang zal-ie leven…, Covid is jarig!

15 maart is een vreugdevolle datum. Zo is het Nationale Dutjes Dag (grijp uw kans), wordt het varken vereerd en viert men het bestaan van het American Legion. Maar sinds 2020 is er wel een heel bijzonder jubileum bijgekomen; het is exact één jaar geleden dat de lockdown in Nederland werd aangekondigd en ingevoerd. Ruk die kaarsjes dus maar uit het plastic en zet de taart in de oven, want dat mag gevierd worden. Hiep hoi, Covid één jaar!

De jarige Covid heeft zich echter in een Sinterklaasachtige situatie gemanoeuvreerd waaruit, traditiegetrouw, moeilijk te ontsnappen valt. Hoewel het zijn eigen verjaardag is, wordt hij overspoeld met andermans verlanglijstjes. En de wensen van zijn gasten blijken excessief te zijn: ’s avonds naar buiten, een biertje drinken op een vol terras, naar college gaan, tinderen zonder schuldgevoel of de grens over zonder bakken geld uit te geven aan een PCR-test.

Wereldwijd kloppen mensen aan zijn deur, smekend om wat extra vrijheden en ademruimte. De heer Covid is echter zeer zuinig met het uitdelen van meevallers; vaak gooit-ie de deur met een klap dicht. Op 15 maart is hij gelukkig in een gulle bui, zeker met de verkiezingen in aantocht. En dus organiseert hij een feestje. Op de uitnodiging belooft hij niemand te besmetten, gratis drank te schenken én de nodige ‘goodie bags’ uit de delen, boordevol meevallertjes. Ook acht hij de kans aanwezig dat er ‘plakkerige lijven dicht op elkaar zullen dansen’. Hoewel de meeste genodigden sceptisch zijn -hij heeft hen immers wel vaker teleurgesteld- is het aanbod te aantrekkelijk om af te slaan. En dus reist men massaal af naar het jubileum van Covid.

Het is alleen een beetje een vreemde verjaardag. De sfeer is ietwat ongemakkelijk, de viering van een tragedie is immers nieuw voor de meesten. Men ‘moet nog een beetje wennen’, maar daar zou de nodige alcohol nog wel verandering in kunnen brengen. Daarom staat er een aardige voorraad bubbels koud en wordt de tafel gevuld met kaasblokjes, wijnflessen met draaidop, vegetarische leverworst en paprikachips. In de koelkast prijken zelfgemaakte hummus -en yoghurtdips. De deur is versierd met honderden reismagneetjes – Covid is overal geweest. Arriverende gasten kijken vol afgunst naar de collectie en denken aan alle reizen die ze slechts in hun hoofd hebben kunnen maken, dankzij het werk van de gastheer himself.

De kamers van het riante appartement vullen zich met gasten; dit wordt alles behalve een kringverjaardag. Algauw verwordt de anderhalve meter tot vijftien centimeter en botsen er gasten semi-expres op elkaar, om in een flirterig gesprek te vervallen. Later op de avond staan er twee tegen de muur. Hun tongen doen de ellenbooggroet.

Covid is de ster van de avond en loopt een rondje langs zijn gasten. Hij vraagt ze wat zij voor hun verjaardag zouden willen, als ze alles mochten wensen. Misschien kan hij wat regelen – hij is immers een man van de grote gebaren. Met genoeg bubbels achter de kiezen vloeien de ideeën rijkelijk; een grote doos met een klein deurtje – net groot genoeg om in te staan en dubbel bedekt met een laag eierdozen, waar je je de longen uit het lijf kunt schreeuwen als je van de gekte, drukte, onzekerheid of eenzaamheid niet meer weet wat je met jezelf aan moet. Een tractor om iedereen die opgeslokt dreigt te worden door een moeras van mentaal lijden, verregaande schulden, armoede of onderwijsachterstand, uit de drek te trekken. Een kop hete chocolademelk of frisse ijsthee, afhankelijk van het wispelturige weer, met uitzicht op flanerend publiek. De hoop om het beter te doen, het omgeploegde veld opnieuw in te zaaien en dan eindelijk die grote ommezwaai te realiseren, in het kader van ‘het kan nog’. Terug naar langzame, weinig enerverende politieke debatten over onbelangrijke detailwetten. Om 19:00 uur voortaan alleen nog maar Jeugdjournaal in plaats van een persconferentie à la zwaard van Damocles. Geduld in een conservenblik, want dat is op.

En als de taart, geserveerd door luidkeels zingende mensen, op tafel komt, mag de gastheer een wens doen. Hij krijgt een gouden kroon op zijn hoofd en hij voelt zich onoverwinnelijk, terwijl zich achter hem een polonaise vormt. Zijn Engelse en Zuid-Afrikaanse neven slaan hem amicaal op de rug. “Wat valt er nog te wensen,” lachen ze. Naarmate de avond vordert, begint Covid zich steeds meer te misdragen. Hij is overmoedig geworden vanwege het vaccinatie-debacle. ‘Ik wil jullie besmetten,’ fluistert hij dronken in het oor van zijn gasten. De meesten feesten koppig door – het is nu of nooit.

Laat op de ochtend worden de feestvierders wakker met kloppende hoofdpijn en plakkende zolen. Het merendeel is blijven logeren vanwege de avondklok en hoopt op een flink ontbijt met gebakken ei en spek. Sommigen zijn bij elkaar in een slaapzak gekropen; een jaar huidhonger verdwijnt van de ene op de andere dag. Op tafel ligt een briefje van Covid; “Moest naar werk, tot volgend jaar!” De gasten druipen af en koesteren de kater; het volgende feest zal maanden op zich moeten laten wachten maar belooft een knaller te worden. Happy birthday in alle talen. Hieperdepiep, hoera.