Leefbaar Rotterdam stijft aanhang in eigen lamlendigheid

Je zou zeggen dat ze bij Leefbaar Rotterdam voor ondernemerszin en zelfredzaamheid waren maar dat valt tegen. De erfgenamen van Fortuyn omarmen een onderzoek door Maurice de Hond waaruit zou blijken dat 72% van de Rotterdammers voor een vestigingswet is die voorkomt dat winkelstraten een onnederlands karakter krijgen. Inderdaad is het goede oude V&D al een paar jaar vervangen door het Canadese Hudson Bay. De Bijenkorf heeft een groot deel van zijn winkeloppervlak verhuurd aan uitheemse bedrijven die sieraden en reukwerk trachten te verkopen. Daarop echter stoelt de onvrede van de Rotterdammers niet. Tenminste als je Joost Eerdmans mag geloven, die op verkiezingsaffiches als een soort Napoleon aan de Maas zijn burgers aanstaart.

Zijn partij blijkt opdrachtgever van De Hond. Eerdmans zegt: “Na de zoveelste halal slagerij, belwinkel, shisha lounge en shoarmazaak, is het eindelijk weer eens tijd voor een Nederlandse groenteboer. Rotterdammers in de oude stadswijken voelen zich vervreemd en wanen zich soms meer in Istanboel dan in Rotterdam”. De grote lijsttrekker voegt daaraan toe: “Dit geeft aan dat veel Rotterdammers het met ons eens zijn dat er iets moet gebeuren aan de eenzijdige, ontsierende en vervreemdende samenstelling van winkelstraten”.

Nu is er met dat onderzoek wel iets bijzonders aan de hand: gezien de diverse samenstelling van de Rotterdamse bevolking is het helemaal niet zo vreemd dat het winkelbestand dit weerspiegelt. Het zou dan ook mooi zijn om iets te weten over de sample die De Hond heeft gebruikt voor zijn onderzoek. Dat percentage van 72% is iets te voormalig Sovjetblokachtig om geloofwaardig te zijn, zeker als je kijkt naar de veelkleurigheid van het winkelend publiek in de gewraakte straten. Maar toch: laten we er eens vanuit gaan dat het allemaal klopt en dat de Rotterdammers zo massaal op zoek zijn naar de winkels van weleer waar je zoals Wim Kan het placht te zeggen, de overhemden al met de mouwen opgestroopt kon kopen. Dan zouden uit die kringen toch jongens en meisjes van stavast naar voren komen om paarden- en varkensslagerijen te openen, bruine kroegen, kruidenierszaken met het snoepje van de week. Dan zou op de Schiedamseweg Elma herrijzen. Als kind keek ik vanuit de tram altijd naar de reusachtige kleurige afbeelding van een piccolo op de gevel. Daarbij stond: Weinig geld, kom maar binnen, Elma is goedkoop. Ik zeg: blank Rotterdam, wie richt Kitje Kool weer op?

Van zulke ondernemingslust is echter niets te merken. Helemaal niets. Nada. Niente. Anders zouden de Beyerlandselaan, de Noordmolenstraat en de Nieuwe Binnenweg er wel anders uitzien.

Het kostuum van slachtoffer zit Joost Eerdmans als gegoten. Hij hangt de Calimero uit. Hij jammert en klaagt als hij geconfronteerd wordt met andermans ondernemingszin. In plaats van dat hij zijn aanhang motiveert om eens aan te pakken, stijft hij zijn kiesvolk in hun lethargie en in hun besodemieterdheid. Tegelijkertijd levert hij bewijsmateriaal voor aan de stelling van de essayiste Mieke van Stigt die dezer dagen een inzichtelijk stuk schreef over de radicalisering van de oud gevestigde blanke Nederlanders. Hij voedt de wrokkigheid van zijn achterban die niet wil opbouwen maar neerhalen wat een ander tot stand brengt. Dat is iets om je serieus bezorgd om te maken. Vooral omdat de Rotterdamse raad na volgende week drie etnisch geprofileerde partijen zal kennen: Leefbaar, Nida en Denk die elkaar wat slachtofferdenken betreft en naar de ander wijzen weinig toegeven.