Liefde

Ik wilde geen gehandicapt kind. Wie wel? Vandaag precies acht jaar geleden kreeg ik toch een gehandicapt kind. Hij was er slecht aan toe. Ik stond aan zijn bedje en hoopte dat de slaap hem voor altijd zou meenemen. Dat zou maar het beste zijn.

Deze week zag ik een vader op televisie. Hij wenste zijn baby ook dood. Tien jaar geleden al. Het meisje was vreselijk ziek en leed veel pijn. ‘Uit liefde voor ons kind’, zei de vader in het praatprogramma. Hij hoopte natuurlijk niet voor zichzelf dat zijn dochter overleed.

Ik keek naar het gezicht van de man. Was hij een heilige? Wilde hij zijn eigen leven offeren voor dat van zijn kind? Bereid om teleurstelling op teleurstelling te incasseren?

Ik kon me moeilijk voorstellen dat hij haar dood niet ook een beetje hoopte voor zichzelf. Dat zou ik herkennen. Als mijn zoon overleed, hoefde ik zijn pijn niet te zien, zo redeneerde ik in 2004. Er zou me veel verdriet bespaard blijven. Hoe moest ik elke dag aanzien dat mijn kind achterbleef, nooit volwassen werd en operatie na operatie onderging? Wat gaf ik zelf allemaal op? Ik zou er aan onderdoor gaan. En dan? Mijn zoon geen leven, ik geen leven, mijn man geen leven. Dag, toekomst.

Het leek ons goed eerlijk te zijn tegen de artsen. Hun medische hoogstandjes konden ze beter bewaren voor kinderen met kansen. Paniek in het katholieke ziekenhuis. Wat voor ouders waren wij? ‘Uit liefde voor ons kind’, benadrukten we. Wat een waarheid was. Maar we wensten zijn sterven ook uit liefde voor onszelf. 

Ons kind overleed niet – in tegenstelling tot de baby van de man op televisie. Job sterkte aan en hij kwam naar huis. Toen begonnen we van hem te houden. Deden alles voor hem. Zagen hem achterblijven, nooit volwassen worden en operatie na operatie ondergaan. De pijn was voor ons. Ondraaglijk, soms. Maar hij, die kleine mazzelaar, was nooit verdrietig.

Job hadden we dit leven niet hoeven besparen, weten we nu. Hij kon het aan. Voor mezelf vraag ik me nog vaak af wat beter was geweest.

Hardop zeggen doe ik dat niet. Aan tafel prik ik acht kaarsjes in Jobs verjaardagstaart.

Kijk voor meer over Job op www.koekemokke.nl – Volg Annemarie op Twitter