Machteld Zee en haar taboe op islamkritiek

Doctor Machteld Zee zei in een interview in het AD: “…leidende multiculturalisten menen letterlijk dat moslims gevrijwaard moeten blijven van kritiek omdat zij daarvan psychologische schade zouden ondervinden.”

Laten we dit factchecken. Ik vroeg haar heel vriendelijk op Twitter en in twee mails welke multiculturalisten zoiets zeggen, maar ik word sinds 5 oktober genegeerd. Ik probeer dus met behulp van haar boek en google te vinden welke leidende multicultis zoiets ‘letterlijk’ beweren.

In haar boek vat ze er drie samen: Charles Taylor, Bhikhu Parekh en Will Kymlicka. Ik zocht in haar boeken naar ‘ziek’ en ‘kwetsen’, maar ik kwam nergens een citaat tegen.

Waarom op ‘kwetsen’? Omdat historicus Ewout Klei in zijn boekrecensie op Jalta schreef:

Machteld Zee “levert terecht kritiek op de Brits-Indische filosoof Bhikhu Parekh, die … het onzinnige betoog dat leden van de (westerse) meerderheidscultuur niet het recht hebben om leden van de (niet-westerse) minderheidscultuur te wijzen op misstanden in hun cultuur, omdat dat kwetsend zou zijn.”

Na 30 seconden googelen was ik met Bhikhu Parekh klaar. In een opiniestuk schrijft hij:

“No culture is self-authenticating and above criticism. All have their share of unacceptable practices, and these must be exposed and fought. (…) While criticising Asian sexism, gender inequality, high incidence of domestic violence, and coerced marriages, we also need to cherish the Asian family structure, enterprise, resourcefulness, social solidarity, and sensitivity to the ambiguities of human life. We should likewise criticise the Afro-Caribbean homophobia, weak family discipline, etc., but should equally admire and learn from their warmth, love of life, sense of rhythm and spirit of gaiety.”

Dus hij zegt nergens dat kritiek verboden is omdat minderheden psychologische schade ondervinden. Noch zegt hij dat ‘misstanden’ niet besproken mogen worden omdat het ‘kwetsend’ zou zijn.

En bij Taylor dan? Over Taylor schrijft Zee:

Zee maakt hier een denkfout. Aan de hand van Taylor’s woorden extrapoleert zij dat kritiek noodzakelijk een vorm van niet-erkenning is en Taylor daardoor tegen kritiek zou zijn.

Na 30 seconden googelen op ‘Taylor en islam’ ontdekken we dat hij behoorlijk kritisch is, in een interview met een islamitisch blad. Hij zegt dat sommige religieuze scholen een slechte rol spelen en ‘closed attitudes’ produceren: “Wahhabi outlook and some madrassas (i.e. in Pakistan) are training students in incredible narrowness such as anti-Sufis and anti-Shia.”

De Canadees Taylor maakt zich eerder zorgen over twee andere dingen. Ten eerste dat de Engelse cultuur zijn eigen Franse cultuur onderdrukt. Ten tweede kent hij de gevolgen van de Canadese wetten gericht op het civiliseren van de indianen. De regering rukte 150.000 inheemse kinderen bij hun familie weg, waarbij 6.000 stierven in internaten en veel anderen werden (seksueel) misbruikt. De onderzoekscommissie noemde dit ‘genocide’ en de genocide stopte pas toen men de inheemse cultuur erkende.

En Kymlicka dan? Die heeft zelfs een boek geschreven over “Multiculturalism and Minority Rights in the Arab World”, waar hij heel kritisch is over de minderheidsrechten in de Arabische wereld. Hij schreef een kritisch paper over de sharia-rechtbanken in Canada en wil dat deze mensenrechten respecteren. Dus bij hem kan je ook geen stelling vinden dat kritiek op minderheden verboden zou zijn.

Waarom krijgen islamcritici de wind van voren? Ik heb een betere theorie. Wie de moslims verdedigt raakt niet opgefokt van kritiek op islam. Hij raakt opgefokt dat veel ‘islamcritici’ vals spelen in het debat. Behalve de kritiek, gebruiken ze veel drogredenen, zoals leugens en halve waarheden. Bijvoorbeeld Halbe Zijlstra , Bart Nijman , Joost Niemöller , Machiel de Graaf , Bram Moszkowicz , Jan Dijkgraaf , Martin Bosma en Geert Wilders. En de stroman van Machteld Zee.

Wie de moslims verdedigt raakt opgefokt omdat de islamcritici mensenrechten willen schenden: dat zij het nondiscriminatiebeginsel en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens willen afschaffen; dat zij voor administratieve detentie pleiten; dat zij het aanzetten tot haat willen legaliseren; dat zij de moslims willen stimuleren te vertrekken; de moslima’s willen uitkleden; de moskeeën willen slopen en de Koran verbieden.

Wat is kritiek? Kritiek voldoet aan twee eisen. Ten eerst het is een rationeel argument, berustend op ware premissen en geldige argumentatieve stappen. De leugen en de drogreden zijn geen kritiek. Ten tweede, kritiek is gericht op het corrigeren van de mistanden, niet op het veroorzaken van onverdiende voordelen voor de meerderheid, noch onterechte nadelen voor de minderheden. Valsspelerij is geen kritiek.