Mam, op school trainen we 'code rood'

Joyce Diel is een Nederlandse die in de Verenigde Staten woont. Op Joop vertelt ze over haar wonderlijke ervaringen. En kijkt ze met afstand en gepaste verbazing naar ontwikkelingen in Nederland.

Nu ben ik nooit een koekje bij de thee moeder geweest, en ook het na-schoolse fröbelen is nooit mijn ding geweest, maar vrijdag was er toch een goede reden om mijn 14-jarige dochter uit de schoolbus op te vangen voor een stevig maar intiem moeder-dochter gesprek.

Kort voor haar thuiskomst was het, zoals NOSop3 het op Twitter zei ‘weer zo ver’. OP een dag na precies een jaar na de schietpartij in Newtown waar 20 schoolkinderen omkwamen. Weer was er in Amerika een gek met een wapen een (high) school binnen gelopen met de intentie te moorden. Deze white-suburban school staat op nog geen 10 kilometer van Columbine High School en nog geen 15 kilometer van de bioscoop in Aurora. In die buurt gaan wonen vanwege de rustige en veilige omgeving lijkt me nu ook geen geweldig tof plan meer.

Vet vaak Ik vroeg mijn dochter of ze het al had gehoord dat er weer een schietpartij op een school was. Ze wist nog van niets maar de eerste ijskoude reactie was “O ja? Alweer? Hoe laat begint de film straks?” Ik was toch wat onthutst door deze onderkoelde reactie van mijn eerstgeborene die vooral bekend staat om haar zachtaardige inborst. Ik probeerde niet direct te reageren maar vroeg of ze wist of haar school iets van een ‘just in case’-plan had voor dergelijke situaties. Op dezelfde bijna verveelde toon vertelde ze me dat dat natuurlijk zo was. Duhuu , want “het gebeurt echt vet vaak mam”.  

Er volgde een uitleg van het zogenaamde ‘Code Red’-plan van haar school. Als er iemand met een wapen de school binnenkomt, wordt er Code Red omgeroepen door de luidsprekers. De lichten gaan uit, de deuren van de lokalen van binnenuit op slot en de kinderen moeten doodstil uit het zicht van de deur op de grond gaan liggen. ‘Play dead’ noemde ze het. Alsof het een spelletje was.

Deze puber heeft haar hele lagere schooltijd in Nederland doorgebracht en heeft daar, zoals dat hoort, ook af en toe een brandoefening moeten doen. En toentertijd vond ze dat al vreselijk spannend. Dit zelfde kind vertelt me na anderhalf jaar Amerika over hoe je je dood moet houden als er iemand met een wapen de school binnenstormt. Nu is de term ‘onthutst; niet meer afdoende. Ze vertelde namelijk nog even verder. Ze had namelijk met wat vriendinnen al doorgedacht over ‘wat als…’ Ze vertelde dat ze dan niet alleen zou spelen alsof ze dood was, maar dat als er nou iemand naast je zou worden neergeschoten het dan slim was om dat bloed het jouwe te laten lijken, want hey, ze schieten een dode toch niet nog eens neer?

Chill Mijn maag draaide zich om. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat dit kind dit soort dingen als alledaags ziet? Wanneer is dat gebeurd? Welke steken had ik laten vallen?

Waar stonden de koffers? Hoe snel kan ik een enkeltje Amsterdam boeken?

Maar zij had het alweer over de film die ze die avond met haar vader zou gaan zien. Ze probeerde me gerust te stellen met een “ma chill, it happens all the time”, maar had natuurlijk niet door dat dat het allemaal niet beter maakte. Ik wist niet of ik woedend moest zijn of verdrietig. Ik besloot het allebei te zijn. Door elkaar. Emotioneel multi-tasken kan ik als geen ander!

Uiteraard moest de vader van mijn dochter het vervolgens ontgelden. Hij is geboren en getogen Amerikaan en het was uiteraard allemaal zijn schuld. Kijk nou wat dit land met onze kinderen heeft gedaan! Dat rot land van hem! En hijzelf natuurlijk, want door hem zaten we daar in dat trigger happy gekkenhuis. 

Dat hij een groot voorvechter was en is voor een striktere wapenwet deed er duidelijk heel even geen moer toe. Gelukkig herkende hij het emotioneel multitasken van mij en was hij het uiteraard volledig met mij eens: Idioterie!

Wat moet er toch in dit gekke land gebeuren als het doodschieten van kinderen door kinderen niets meer doet. Het is hier al doodnormaal dat je een metershoog hek met prikkeldraad door moet om bij een basisschool te komen of dat je je kinderen niet meer tot in het klaslokaal kunt begeleiden. Wat bezielt die mensen dat hun ‘recht op een wapen om zich te verdedigen tegen de tirannie’  voor mijn gevoel boven de veiligheid van hun bloedeigen kinderen staat? Hoe is het mogelijk dat je als volksvertegenwoordiger de ouders van de afgeslachte kindjes uit Newtown recht durft aan te kijken en durft te zeggen dat het weliswaar erg vervelend is maar dat het geen reden is om iets aan de situatie te doen?

Hun verweer? “De scholen moeten zich gewoon beter beveiligen. Kogelvrij glas, een pistool in de bureaulade van de leerkracht, een politieagent op het schoolplein”. Kortom, alles is een geoorloofde maatregel behalve het inperken – niet eens afschaffen! – van het recht op een (semi-automatisch) vuurwapen.

Betonhamers Twee moeders die hun kinderen verloren op die 14e december 2012 in Sandy Hook Newtown, reizen nu het hele land af om scholen te adviseren over de beveiliging. M’n hart huilt voor die moeders. Niet alleen om hun verschrikkelijke niet te vatten verlies, maar ook om henzelf. Deze dappere dames staan in een CNN-documentaire met betonhamers op onbreekbaar glas in te meppen. Om het te testen. Voor basisscholen.

Maar die betonhamers zouden in figuurlijke zin op de NRA en zijn ja-knikkers in het parlement gericht moeten worden. Op die betonnen muur moet eindelijk eens goed ingehamerd worden. Wat er nu gebeurd is de wereld op z’n kop.