Marijnissen & dochter

Ik geef toe: ik heb een verleden met de SP, hoewel ik er nooit op gestemd heb. Ik schreef het eerste partij-lied in 1977 en maakte samen met onder anderen Derk Sauer de eerste ‘zendtijd voor politieke partijen’ van de SP, zij het in ruil voor een professionele filmcamera. Ik had wel respect voor de toenmalige Stalin van de partij, Daan Monjé. Die kon tienduizend blikken erwtensoep kopen om daarmee de held te worden van de havenstaking in 1979. Een man met een missie om het socialisme in Nederland voelbaar te maken. En voor de legendarische Remi Poppe die altijd opkwam voor gewone mensen, zonder zelf enige politieke ambitie te hebben.

Ik ben ook wel eens gevraagd door Jan Marijnissen om als buitenstaander een weekendje mee te denken over de partijlijn. Hij wilde het eens van anderen horen. Hoewel mijn opmerking over ‘die flauwe rooie tomaat’ bij de bedenker (Niko Koffeman, nu PvdD) niet echt in goede aarde viel, was ik wel behoorlijk onder de indruk van het charisma van Jan.

De SP is een partij, vind ik, die in principe deugt. Met haar werkwijze, colportage en verbinding met gewone mensen is ze echt uniek. Hulde aan al die leden die aan de basis proberen goed en kwaad van elkaar te scheiden en dat aan de gewone kiezers duidelijk te maken.

Maar helaas. De laatste jaren gaat ze ten onder aan zwak leiderschap. Of eigenlijk nog het meest aan hun conservatieve koers. De neiging tot populisme als het gaat om immigranten of Europa. En aan nepotisme, want iemand die drie keer haar partij een gigantische nederlaag heeft bezorgd moet gewoon plaatsmaken voor frisse, creatieve, echt linkse partijleden.