Mariko Peters en de lat

Knevel en Van den Brink onderworpen GroenLinks-leider Jolande Sap gisteren aan een soort kruisverhoor over de kwestie Mariko Peters. Ik keek er enigszins met ingehouden adem naar want ik herinner me nog het optreden van Femke Halsema bij Nova in de zaak Duyvendak. Zij gooide ter plekke als een soort collateral damage het hele actieverleden van de partij overboord. Met de mores van nu (ver)oordelen over toen, dat werk. Zou Sap dat ook doen?

Nee, Sap gaf geen krimp. Het lukte het duo niet om ook maar de minste barst in het betoog van de GroenLinks-leider te schieten. En ze ging geen millimeter verder dan strikt noodzakelijk was. Peters was onhandig geweest maar er was niets gebeurd dat repercussies vereiste. Toen niet en nu ook niet.

In een laatste wanhoopspoging ging Van den Brink nog over op de ‘als-methode’. “Ja, maar áls Peters nou in de toekomst…” Oftewel: Moet Peters niet nu alvast gestraft worden om wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren? Ik weet dat ze bij de EO in de pre-destinatie geloven maar om dat ook aan anderen op te leggen, lijkt me wat ver gaan.

Sowieso was me de weken daarvoor niet duidelijk geworden waarom Peters gestraft moest worden over de affaire die zich in 2005 in Afghanistan afspeelde. Vrij Nederland publiceerde vorige week een interessante reconstructie (staat helaas niet online. VN als jullie dit lezen: stel dat leerzame stuk beschikbaar).

Een paar dingetjes uit dat artikel: De beschuldigingen zijn allemaal aangereikt door een wraakzuchtige ex. Dat is al iets waar je als media erg mee moet oppassen. Al hoeft dat geen beletsel te zijn. Nogal wat klokkenluiders handelen uit wrok, dat maakt de onthullingen niet minder waardevol. Maar in dit geval bleek de HP/ De Tijd-journalist die het verhaal als eerste bracht ook nog eens een goede bekende van de familie waar het om draait (die van de partner van Peters). Dat is het soort vermenging van banden die je bij dergelijke verhalen beter niet kunt hebben.

Diezelfde journalist werkt nu plots ook voor de Volkskrant. Die krant publiceerde vervolgens uitgebreid uit de liefdesbrieven van Peters. Een nogal ingrijpende, onsmakelijke ‘News of the World’-achtige methode. Ook dat leverde trouwens niets nieuws op. Wat overbleef was splinterzoekerij.

Ik ben inmiddels een beetje bekend met de manier waarop HP / De Tijd journalistiek bedrijft. Er werken bij dat blad journalisten die eerst het verhaal bedenken en er dan de feitjes of speculaties bij zoeken. De verhalen worden geschreven volgens Maier’s Law : Als de feiten niet stroken met de theorie dienen ze achterwege gelaten te worden.

Waarom was de zaak Mariko Peters eigenlijk überhaupt zo interessant? Ik bedoel, hier dreigde niet een tweede Watergate boven water te komen. Als verklaring voor de hardnekkigheid wordt het argument gebruikt dat GroenLinks nu eenmaal de morele lat hoog legt bij anderen.

Die redenering kan ik niet helemaal volgen. Peters wordt hard aangepakt omdat ze bij een partij zit die zegt een hoge standaard na te leven. Dus? Als ze bij een andere partij had gezeten die de lat lager legt dan was er niks aan de hand geweest en was haar intiemste privé-leven met rust gelaten?

Dat zou wel verklaren waarom we zo weinig horen over het merkwaardige gekonkel van de heersende politici. Neem minister Hillen met zijn betaalde tabakslobby en het plots wel erg sigaretvriendelijke beleid van dit kabinet. Of neem dat VVD-Kamerlid dat rechtstreeks bij KPN vandaan komt en nu de bedrijfsbelangen probeert om te zetten in regeringsbeleid. Dat mag natuurlijk allemaal want tja, we weten nu eenmaal dat het boeven zijn. Dan is het geen kwestie voor de media die de journalistieke lat voor zichzelf wel erg laag leggen.