Mark Rutte leeft zijn beleid

Het is vrijdagmiddag en ik zit samen met mijn vriend Mark Rutte op een terras. Jassen dicht, rits tot aan de kin. Mark knoopt zijn sjaal wat hoger op. Het is koud buiten, maar de kroeg is niet aangepast. Ik kan niet met mijn rolstoel naar binnen en daarom zijn we knus onder het afdak gekropen. We proosten. ‘Op de toekomst’, zegt Mark. En ik lach. ‘Hoe was je week?’, vraagt Mark.

Twee weken geleden zijn we samen gaan wonen. We spreken elkaar niet veel, Mark is vaak weg. De vrijdagmiddagen worden van ons. Ik twijfel of ik Mark moet belasten met wat ik mee heb gemaakt. Het zal de sfeer kunnen bederven. Aan de andere kant. Ik weet dat hij overal achter staat, het is zijn beleid. Dus misschien kan hij er allemaal goed tegen. Als ik eenmaal begonnen ben, kan ik niet meer stoppen.

“Ik ben deze week bezig geweest met het organiseren van alle voorzieningen en aanpassingen. De huishoudelijke hulp vervalt nu ik samenwoon, jij moet gewoon het huishouden doen”. “Geeft niet, schat”, antwoordt Mark, “we huren een Poolse in, die hebben goede recensies. Ze zijn betrouwbaar en leveren perfect werk af”. Wat vat hij dit positief op. Daarom houd ik van deze man, hij is altijd zo positief. Hij heeft nog gelijk ook. Ik ken Poolse werknemers en ik vind ze top. Dat doen we.

Ik ga verder: “Het PGB, ja, dat is lastig. Natuurlijk wordt de eigen bijdrage heel hoog door je inkomen. Maar misschien krijg ik ook minder hulp. De mevrouw van het CIZ zei dat we eerst moesten kijken naar hulp in onze omgeving. Ook in die van jou, Mark”. Mark kijkt verbaasd. “Waar denkt die mevrouw dan aan?”, vraagt hij verwonderd. “Nou, ze noemde een paar voorbeelden van mensen die we zouden kunnen vragen. Een zojuist afgetreden fractievoorzitter bijvoorbeeld. Die kan perfect ondersteunen als ik naar congressen moet”. Mark proest en ik ga door met mijn verhaal. “Ja, idioot hè. Ik zou het ook niet kunnen bedenken. Ze zei dat we verder in de fractie zouden kunnen vragen of mensen nog wat tijd over hebben voor mantelzorg. Ze dacht zelf dat Tweede Kamerleden best wat tijd over hebben. Oh ja, en je dispuut. Dat zijn volgens haar mensen die veel voor elkaar willen betekenen”. Mark lijkt het niet meer zo koud te hebben. Iets luider zegt hij: “Je wilt zeggen dat mijn professionele netwerk en de jongens uit het corps bij ons thuis zorg moeten komen verlenen? Is die vrouw van de pot gerukt?”. Ik ben rustig, wetende wat komt. Ook de pot komt nog aan bod.

“Mark, zo gaat het tegenwoordig, dit zijn de regels. En Mark, deze rolstoel. Die moet naar het depot. De gemeente Den Haag heeft een ander voorzieningenboek. Deze willen ze niet overnemen, ze hebben geen contract met de leverancier. Ik krijg een tijdje een leenrolstoel. Die past alleen niet door de deur thuis. Daar moeten we een paar maanden een oplossing voor vinden. Trouwens, de aanpassingen thuis kunnen we net zo goed zelf doen. Alles wat bij de Gamma te verkrijgen is, moeten we zelf betalen. Ook een verhoogd toilet. We zullen die marmeren echt weg moeten doen. De mevrouw zei dat we dan gelukkig wel onze eigen smaak kunnen bepalen”.

Mark schuift over de sloophouten bank. Zijn perfect op maat gemaakte pak laat kleine haakjes in de stof zien. “Mark, niet doen, het was zo’n duur pak”. “Duur, duur?”, Mark schreeuwt nu. “Weet je wat duur is, die toestanden van jou, die zijn duur. Je betaalt die Gamma troep maar lekker zelf. Die Poolse reken ik wel af. Maar al die plastic aanpassingsrommel? It’s all yours”. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Ik vraag me af of ik deze man werkelijk aantrekkelijk vind. Ik weet dat ik op stropdassen val, maar ze zijn er ook in een andere kleur. Groen of Rood. Een dierenprint. Ja, dat is ook hartstikke leuk.

Ik dwaal af, niet wetende hoe ik moet antwoorden. Mark schuift de rekening van twee wijn naar mij toe. “Hé, Mark. Mijn Wajong is in getrokken. Die vervalt als je gaat samenwonen. Dat is een nieuwe wet. Ik heb geen cent meer te besteden. Je zal al mijn vaste lasten moeten betalen”. Mark wordt rood. Steeds roder. Zijn gezicht krijgt de kleur van een tomaat. Hij wordt een tomaat en ontploft. Het vruchtvlees ligt over het hele terras.

Ik word wakker. Ik draai mij om. Het bed naast mij is onbeslapen. Ik woon alleen en slaak een zucht van verlichting. Om te eindigen met een toost: ‘Op de toekomst’.