'Marokkanenprobleem'?

Er zijn elementen in deze maatschappij die nooit zullen wennen aan een Marokkaanse als Kamervoorzitter met de Koran voor zich. Jammer genoeg voor hen zullen de circa 360.000 Marokkanen in dit land niet vertrekken. Ik blijf en die resterende 359.999 andere Marokkanen ook. Wen daar maar aan. Ook die onbekende jongen die me onlangs op de sociale media “een moslimgek met een Marokkaanse pleuriskop” noemde, moet er maar aan wennen.

Dit land met haar Marokkanenobsessie en cijfertjesfetisj heeft behoefte aan rede en nuance. In plaats van stemmingmakerij. Een voorbeeld hiervan kwam ik recent tegen. In zijn totaliteit vormen Marokkanen maar 2% van de bevolking. Als zij twee tot vier keer zo vaak in aanraking komen met justitie, dan kunnen zij hoogstens verantwoordelijk zijn voor 8% van alle criminaliteit. Dan blijft er 92% aan ellende over (Hallo Jan, Willem en Miep).

En toch wordt er constant geroepen door ‘weldenkende lieden’ dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen. Dat zal ik dat hierbij dan maar gaan doen. Kent u de “Sorry für die Marokkaner Entschuldigung al”? Het heeft ongeveer deze strekking: sorry voor de kutmarokkanen, sorry voor de schotelantennes, sorry voor de loverboys, sorry voor de criminaliteit, sorry dat de zon nooit schijnt, sorry dat ik niet wil werken, maar toch uw baan inpik. En sorry dat ik hier absoluut niets van meen!

Ik meen er helemaal niets van, omdat niemand verantwoordelijk is voor de daden van een ander mens. Maar toch wordt iedere Marokkaan indirect afgerekend op wat een andere Marokkaan doet. Ik wil niet worden afgerekend op de daden, woorden of het gedrag van een ander, ook niet als hij of zij net als ik Marokkaanse wortels heeft. Iedereen zou op zijn individuele karaktereigenschappen en gedrag beoordeeld moeten worden en niet op basis van afkomst, godsdienst of levensovertuiging. Helaas is dat blijkbaar niet (meer) zo vanzelfsprekend.

Ik ben een individu en graag zou ik dan ook als zodanig behandeld willen worden. Er zou geageerd moeten worden tegen het feit dat mijn afkomst 9 van de 10 keer tijdens sollicitatiegesprekken aan de orde komt. Sollicitatiegesprekken die beginnen met:  “Gohh, Nourdine is dat Turks of Marokkaans? Ik vraag het maar uit interesse hoor”. Als ik überhaupt al word uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Sollicitatiegesprekken zijn bedoeld om te beoordelen of de sollicitant voldoet aan de functievereisten. Etniciteit is daarbij niet relevant. Maar misschien helpt het als ik de inleiding van elke sollicitatiebrief voortaan begin met de “Sorry für die Marokkaner Entschuldigung”.

Waar zijn de mensen gebleven die zich uitspreken tegen stigmatisering, tegen groepsaansprakelijkheid en tegen discriminatie. Waar zijn ze? Waar zijn de mensen die staan voor de juiste waarden en een tolerante houding. Mensen die oplossingen bedenken en niet blijven steken bij enkel “benoemen”. Want daar komen we als maatschappij ook niet verder mee. Niet de verschillen tussen mensen zijn belangrijk, maar de overeenkomsten. En vanuit het perspectief van onze multiculturele maatschappij (de realiteit) is het noodzakelijk om de eigen vooroordelen te leren herkennen en ons daar overheen te zetten.

Ik sta voor een Nederland waar we fatsoenlijk en beleefd met elkaar om gaan. Een Nederland waarin we de ander respecteren ongeacht zijn afkomst, geloof of geaardheid. Een Nederland waarin ik en mijn kinderen zich thuis zullen voelen.

Dit artikel verscheen eerder op internetmagazine De Leunstoen. Volg Nourdine Tighadouini ook via zijn weblog