Mijn afscheidsbrief aan Barry Obama

Dear Mr. President, beste Barry,

Het is zover, de brief die je wist dat zou komen. En zoals zo vaak is het misgegaan na een relatie van een jaar of zes, de gevreesde seven year itch.

Wat is er toch gebeurd? Ben jij veranderd, ben ik dat? Welnee, het ligt niet aan jou of mij, het waren die hooggespannen verwachtingen. Een einde aan oorlog, een eerlijkere samenleving, ik was zo naïef je te geloven, Barry. Dat was mijn fout, ik geef het toe. Ik hing aan je lippen en als je die prachtige woorden sprak over hoop, als je die geweldige speeches aflas (van de net buiten beeld opgestelde teleprompters) over verandering… Dan vergat ik mijn cynisme en dacht: “Ja, dat kunnen we echt.

En dat terwijl we uit zulke verschillende werelden komen. Ik uit West-Europa, jij uit Kenia, sorry Hawaï; ik roomblank, jij een tintje of twee donkerder; ik atheïst, jij christen (of moslim, het is maar aan wie je het vraagt). Al die verschillen leken niets uit te maken toen ik je voor het eerst zag, die dag in California, toen bijna niemand je nog kende. Een eerste-termijnssenator, een nobody in het veld van zwaargewichten, bij voorbaat kansloos tegen Hillary en de anderen.

Het was liefde op het eerste gezicht, Barry. En ik voelde dat het dat voor jou ook was, al vermoed ik – weet ik zelfs zeker – dat alle andere luisteraars in die stripmall dat precies zo voelden. Ik mocht je campagnekas niet spekken, als buitenlander, maar ik heb me ingezet en verduiveld als ik niet tenminste mijn huisgenoot en zijn bejaarde moeder heb overtuigd voor je te stemmen.

Ik zal je overwinning nooit vergeten. Ik bleef de hele nacht wakker in mijn hotelkamer in Cuzco en toen CNN eindelijk je overwinning bekendmaakte, heb ik gehuild.  Ik schaam mij er niet voor dat te zeggen. En opnieuw toen je ingezworen werd, al vond ik al die bijbels waarop je dat deed wat overdreven. Maar zoals iedereen dacht ik toen: die Barry, zo gelovig is hij niet, hij houdt ze gewoon voor de gek.

Onze huwelijksreis was eigenlijk al over voordat zij begon, daar zorgen die vervloekte Republikeinen wel voor, maar ook los van hen slopen er al snel twijfels in onze relatie die onder een zo Nobel gesternte was begonnen. Guantanamo bleef open: jammer, maar begrijpelijk. De banken pakte je niet aan, integendeel – dat was een tegenvaller. Maar dat je de oorlog in Afghanistan escaleerde, was dat nu echt nodig? Natuurlijk moest je als Democraat sterk zijn in je buitenlandse beleid om de extreemrechtse idioten in het Congres de wind uit de zeilen te nemen, maar toch. De belastingen voor de allerrijksten bleven op het laagste niveau ooit en dat je het gezondheidszorgplan van Mitt Romney overnam en deed alsof het een progressieve overwinning was… Achteraf gezien waren het tekenen aan de wand.

Je bent een realist, Barry, altijd geweest al. Je komt voor uit de traditie van dirty poitics in Chicago. En je bent een politicus, je gelooft in macht om de macht. Dat zag ik toen niet, nu zie ik dat wel. Je versloeg Romney, godzijdank, en ik was blij voor je, maar al niet meer voor mijzelf. De beste bij gebrek aan concurrentie in plaats van “Yes, We Can.”  Je boektitel, ‘The Audacity of Hope’ werd ‘The Audacity of Nope’.

En nu? Nu is er niets meer tussen ons, Barry. Je luistert heel Amerika af en bespioneert letterlijk de hele wereld. Jij, de hoogleraar Constitutioneel Recht, vervolgt meer klokkenluiders dan al je voorgangers bij elkaar opgeteld en haalt je schouders op als je gevraagd wordt dit uit te leggen. Je glimlach is vermoeid en je haar is iets grijs, de magie is weg.

Maar ik ben niet boos op je, Barry, hoe zou ik dat kunnen zijn? Hooguit teleurgesteld. We zullen altijd California hebben, jij en ik. Gelukkig zijn er maar twee termijnen voor de president, anders zou ik echt niet weten of ik je weer zou steunen. Ach, wie houd ik voor de gek, natuurlijk zou ik dat doen, Barry, maar met een steeds bitterder smaak in de mond.

Dus dit het moment, Barry. Ik wens je nog steeds het beste, maar moet je nu de rug toekeren. Het ga je goed, ik wens je succes met de crisis, je oorlogen en straks met het bouwen van je bibliotheek. Ik zal je blijven volgen, op Twitter en Facebook, zoals ik dat met al mijn ex-geliefden doe. En altijd glimlachen als ik terugdenk aan Scarlett Johansson en Will.I.Am.

Vaarwel, lieve Barry. Altijd, jouw Bart.

En Go Hillary 2016!

 

Foto-cc Joe Loong