Het misleidende beeld van peilingen

In de laatste weken voor de Amerikaanse verkiezingen zullen we steeds vaker lezen dat er een ‘nek-aan-nek-race’ is of dat ‘the polls are narrowing’. Of dat werkelijk zo is valt te bezien. Peilingen zijn tegenwoordig notoir onbetrouwbaar omdat computers in de VS geen mobiele telefoons mogen bellen. Peilingbureaus beperken zich daarom tot vaste lijnen en gebruiken een formule om uit de informatie die ze daarmee opdoen een algemeen beeld te krijgen. Het punt is echter dat jongeren zelden een vaste lijn hebben en dat hun stem vrijwel volledig moet worden bepaald op basis van modellen en formules. Daardoor zijn peilingen een stuk minder betrouwbaar dan vroeger.

Ondertussen blijft het belang van zowel peilingbureaus als de media om te spreken van een ‘tightly contested election’ onverminderd groot: hoe onzekerder de uitkomst, hoe meer mensen op het puntje van hun stoel zitten en overal het fijne van willen weten. En die klikken zoals ik op elke link die maar duidelijkheid verschaft over het nieuwste schandaal rond Trump, of beleidsvoorstel van Clinton. Zolang het spannend is blijft er markt voor nieuwe peilingen en nieuwe items. De media en de peilers hebben er geen enkel belang bij als reeds weken van te voren sprake is van een gelopen race.

Ook de kandidaten zelf hebben daar geen baat bij, want degene die voor staat in de peilingen zou wel eens kunnen ontdekken dat haar achterban lui wordt en thuis blijft. En degene die achterstaat wil zijn achterban hoop blijven geven.

Bij een aantal belangrijke verkiezingen de afgelopen jaren spraken de media van een nek-aan-nek race terwijl daar geen sprake van was: de herverkiezing van Netanyahu, de herverkiezing van Cameron,het referendum in Griekenland en de herverkiezing van Obama. Met name dat laatste geval is interessant, omdat Obama in bepaalde swing states met een veel grotere marge won dan voorspeld, en zelfs meer dan 2008.

In 2016 speelt bovendien ook een rol dat een van de beide kandidaten bijna de helft minder dan de ander heeft geïnvesteerd in wat ‘ground-game’ wordt genoemd: het optrommelen en registreren van kiezers. Hillary Clinton heeft in de beroemdste swing state van allemaal, Florida maar liefst 51 ‘field offices’ geopend. Trump slechts één. Zelfs als Trump in de peilingen voor zou staan zegt dat dus weinig, want uiteindelijk gaat het erom hoeveel van die voorstanders daadwerkelijk gaan stemmen. Vergelijk het met ons Associatieverdrag: wellicht was een meerderheid voor, maar dat zullen we nooit weten want ze gingen niet stemmen.

Daarnaast voert Trump in tegenstelling tot Clinton geen ‘data-driven’ -campagne. Obama heeft Clinton zijn database uitgeleend met daarin gedetailleerde informatie over potentiële kiezers. Zij voorkomt daarmee dat haar vrijwilligers aanbellen bij bijvoorbeeld een NRA-lid. Trump’s vrijwilligers moeten het doen met de database van lokale kandidaten, aangezien noch Romney noch Bush of McCain hun data met Trump hebben gedeeld. Maar met name in een aantal swing states (bijvoorbeeld Arizona, wederom McCain) hebben die lokale Republikeinen geen goede verhouding met Trump.

Kort samengevat zijn peilingen tegenwoordig een stuk minder betrouwbaar dan voorheen en heeft Clinton daarnaast een praktisch voordeel dat we niet in de peilingen terug kunnen zien.