Nederland kent geen islamkritiek

Bart Schut is een voorstander van islamkritiek. Hij voegt echter niet de daad bij het woord. Wel vertoont hij net als zoveel Nederlanders de neiging om allerlei wangedrag, zoals vrouwenonderdrukking, in verband te brengen met het geloof, zodra de dader door afkomst iets te maken heeft met Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Dan wordt hij – het is altijd een hij – tot moslim gebombardeerd, waarna de islam werd aangewezen als wortel van alle kwaad.

Dit is nooit het geval als deze dader een ándere achtergrond heeft. Zo wijt niemand het probleem van de hangjongeren aan de ongodsdienstigheid en het moraalloze ietsisme die tegenwoordig in de meerderheid van zoveel autochtone huishoudens opgeld doen. Evenmin viel ergens te lezen, dat een orthodox-protestantse opvoeding Jasper S. uiteindelijk bracht tot de moord op Marianne Vaatstra. Toch ging de kerk van Oudwoude direct na de arrestatie van de nu beruchte dorpsgenoot een tijd lang elke avond open.

Men zal nu tegenwerpen dat het niet aangaat achter Jasper S. de schim van Calvijn te zien, terwijl het ónzin is om in godsdienstloosheid de reden te zien voor het gedrag van hangjongeren. Je kunt daar inderdaad weinig tegen inbrengen. Des te merkwaardiger is het dat de zaken er meteen anders voorstaan zodra de islam in het spel kan worden gebracht. Dan is de godsdienst ineens wél verantwoordelijk. Hieruit blijkt een diep ontzag voor de krácht van deze religie die in alle opzichten superieur lijkt aan het Westers denken, dat in de ogen van de ‘islamcritici’ onmiddellijk wijkt voor de oerkracht van Allah’s leerstellingen.

Oók dit danken wij als zovveel schadelijke ontwikkelingen in onze samenleving aan de noodlottige invloed van Pim Fortuyn, die al in de jaren negentig van de vorige eeuw deze huiver voor het moslimgeloof populariseerde. Sindsdien is er van islamkritiek geen sprake, wel van het soort verdachtmakingen waar ook Bart Schut blijk van geeft bijvoorbeeld door de islam meteen aan te voeren als achtergrond van de terreuractie in Boston en niet als een levensbeschouwelijke schaamlap voor twee psychopathisch aangelegde jongens, wat ook het geval zou kunnen zijn.

Dat is jammer want een behoorlijke islamkritiek is in Nederland hard nodig. Ook hier te lande is deze godsdienst in de greep geraakt van een soort reformatie die al decennia wereldwijd om zich heen grijpt. Een kleurrijk volksgeloof met veel franje en varianten wordt zo teruggebracht tot een zielloze orthodoxie die door de aanhangers wordt aangeduid als de zuivere of de oorspronkelijke islam. Ze komt niet verder dan het letterlijk nemen van de koran of wat daarvoor doorgaat en eenzelfde interpretatie van de hadith. Dat is in feite heel westers en heel modern. Je haalt de boel uit zijn historische context. Je stelt dat alles het één is of het ánder, zwart of wit, nat of droog en dat er geen ruimte is voor nuance of dubbelzinnigheid. Dit alles gaat gepaard met een obsessie voor het seksuele die een normale omgang tussen de geslachten onmogelijk maakt. Zodra man en vrouw elkaar buiten de context van het gezin ontmoeten, dreigt de zonde. De moderne orthodoxie wordt door een verschrikkelijke preutsheid ontsierd. Zo ontstaat een hoofddoekjesislam die de pendant is van de zwartekousenkerk van de christenen.

En dat terwijl de orthodoxen de Koran helemaal niet letterlijk nemen. Zij doen het alleen wanneer dat in hun kraam te pas komt. Een letterlijke interpretatie leidt immers tot ketterij, zoals Wasil bin Ata al meer dan dertienhonderd jaar geleden constateerde. Allah is eeuwig. Hij is tijd- en plaatsloos. Hij is overal. Toch zit hij in de Koran op een troon. Hij heeft een hand, hij is een man. Hier kan dus de Koran niet letterlijk worden genomen omdat anders het wezen van God ontkend wordt. Je moet zulke passages dan ook allegorisch begrijpen en als dit het geval is – zo redeneerden de leerlingen van Wasil bin Ata, die als Moetazielieten bekend staan – geldt dat ook voor de rest van het heilige boek. Dat is logisch.

Wie de Koran ter hand neemt, ontdekt onmiddellijk dat het net als de Bijbel een zeer tijdsgebonden boek is dat zich in eerste instantie richt tot de tijdgenoten van Mohammed. Je kúnt het alleen maar allegorisch verstaan als je er wat mee aan wilt kunnen voor de eigen tijd. Dat geldt voor alles, ook de voorschriften en aanwijzingen van de profeet, die misschien zinnig waren voor een handelsstad in de zevende eeuw na Christus maar niet voor het heden. Het gaat om de geest, niet om de letter. De orthodoxen hebben het bij het verkeerde eind. Ze staan juist vér van Mohammed af in plaats van dat zij hun profeet benaderen.

Wie de Koran wel in de context van Mohammeds tijd bekijkt, stelt vast dat de profeet heel veel gepraat moet hebben met oosterse christenen van allerlei slag en overtuiging, want aan hen heeft hij een heleboel ontleend. Hij zal zijn teksten best wel in allerlei trancetoestanden naar buiten hebben gebracht om ze later te (laten) fatsoeneren maar dát is zonneklaar voor wie iets weet van het Byzantijnse Rijk. In het eerste deel van zijn leven kwam Mohammed daar vaak als leider van handelskaravanen. Ook met joden moet hij veel van gedachten hebben gewisseld. Mohammed was een zoeker die uit een hutspot van levensbeschouwingen een eigen waarheid distilleerde. Hij kon ook nog goed verkopen en leiding geven. Het resultaat is bekend.

Kijk, dit is nu islamkritiek. Dat geldt niet voor het scheppen van een vijandbeeld zoals dat sinds Fortuyn hier te lande in de mode is geraakt. Daar wordt de islam immers in het geheel niet kritisch benaderd. Integendeel, de meest radicale interpretaties van de heilige teksten worden als de enige juiste geaccepteerd. De zo ontstane leer – het kan niet vaak genoeg herhaald worden – oefent vervolgens in de ogen van de dit soort Fortuynisten een magische invloed uit op wie ermee in aanraking komt, want die ontwikkelt zich onmiddellijk tot (potentieel) terrorist. Dit is een primitieve manier van denken die nergens toe leidt behalve tot de bevestiging van het eigen gelijk en de eigen voortreffelijkheid.

Als het daarbij bleef, zou het niet zo erg zijn want de islam bestrijd je er niet mee, laat staan het terrorisme. Het is het tegendeel van islamkritiek. Het bevestigt orthodoxen in de juistheid van hun leer. De vijand denkt er immers net zo over. Net als de duivel moet hij de superioriteit van God erkennen. Daarom komt hij niet verder dan machteloos gescheld.

Zo speelt wat in Nederland doorgaat voor islamkritiek de orthodoxen , de salafisten, de ronselaars in de kaart.

Lees ook Bart Schut: De noodzaak van islamkritiek

Volg Han ook op Twitter

Het laatste boek van Han van der Horst is: Nederland, de vaderlandse geschiedenis van de prehistorie tot nu