Net als toen hoor je de stilte van de toekomst

De aanvang van een nieuw jaar is altijd een aanzet voor het aangaan van nieuwe mogelijkheden, uitdagingen en kansen. Al worden deze de laatste jaren ongevraagd omringd door een constante onstabiele factor. Ieders leven is sinds het begin van 2020 in de ban van een virus dat vooruitzichten lijkt te verdringen en toekomstbeelden troebel maakt. Het heeft ons gedwongen om flexibel(er) te zijn en om zodoende een, enigszins, normaal leven te kunnen leiden. Om rekening te houden met elkaar en onszelf. Om net te doen alsof we wel weten hoe het hoort en hoe het moet, maar dat we eigenlijk geen idee hebben wat we kunnen verwachten of wat er van ons verwacht wordt. En om vooruit te blijven kijken zonder eerst in de achteruitkijkspiegel te hebben gekeken.

Wanneer ik in de persoonlijke achteruitkijkspiegel van 2021 kijk, zie ik bijvoorbeeld de opluchting van de eerste vaccinatie. Op 30 mei scheen de zon in Kerkrade: ik kreeg het Janssen-vaccin toegediend en alles leek te veranderen. Optimisme en hoop werden een teleurstelling toen bleek dat het virus halsstarriger was dan in eerste instantie werd aangenomen. Op 30 december van afgelopen jaar, exact zeven maanden na de eerste prik, kon ik terecht in het eigen dorp voor het langverwachte boostervaccin. In het dorpscafé was de feestzaal omgetoverd tot een priklocatie, waar het een massaal buurttreffen was. Na Janssen werd er Pfizer aan mijn beveiligingscocktail toegevoegd. Ik kwam na de prik terecht op een stoel naast de bar. Later in de avond was ik hondsberoerd en betrapte ik mezelf heel even op de gedachte waarom ik dit ook alweer deed.

Het lijkt een herhaling van zetten te worden en als ik minister de Jonge mag geloven zullen er waarschijnlijk nog een aantal mogelijke shots volgen dit jaar. De naïeve euforie maakt plaats voor een doffe gelatenheid. ‘We zullen moeten leren leven met een nieuw leven’, hoor je geregeld om je heen. Wat dat betekent, zo’n nieuw leven, dat weet uiteindelijk nog niemand. Zullen we moeten gaan erkennen dat er een leven van voor en na was en is? Dat herinneringen razendsnel hun nostalgische waarde hebben gekregen? Het besef dat het verleden ook ooit toekomst was kan ons daarbij waarschijnlijk helpen. We wisten immers nog nooit wat ons daadwerkelijk te wachten stond.

net als toen hoor je de stilte van de toekomst

wanneer ik aan de toekomst denk denk ik aan het verleden dat er al is een massief scala aan al wat er ooit was zo’n hemels en oneindig blauw met een ietwat wit gewolkt de aarde als verzadigd en rijkelijk gevuld palet een bevestiging van materie van alles wat daartussenin kan zijn en is geweest aan gedroomde dromen of verdrongen dingen aan beleefde levens en verzaakte zaken wat was er of wat moeten we nog ervaren, denken en doen met gedachten vol weemoed zijn er klanken die klinken als beelden van daarginds, van toen in die optimistige massa van ooit en later is er een scala aan kleuren tussen alles, hoop en iets waar nog geen ((uit)zicht op) later is maar alleen een verleden als destijds en een wat is geweest dat is geweest klinkt als melancholie er is een nu dat je kan beleven voordat het verdampt zien voordat het verdwijnt en horen voordat het vervliegt hoor je het ook? het klinkt net als toen, of

denk je aan wat is geweest en zoek je de toekomst die voor het oprapen ligt een toekomstbeeld dat zojuist nog verheden was een grijpbaar niet weten wat er nu is of wat er komt zo’n onzichtbare openheid en een stukje groei het heelal gevuld met onbekend en anders of juist vertrouwd – da’s ook goed een bevestiging van nog net niets tot allesomvattend en niet te bevatten er zijn dromen die komen en open eindes met een dicht vervolg te beleven levens en zaken waarvan we willen dat ze er ooit waren ze dienen zich aan, ze liggen voor het grijpen wat was er toen verandert in wat komt er nu waar gaan we in geloven, naar uitkijken of vrezen in die oppermachtige meervoud aan beschikbaarheid in het kwadraat we (ver)dwalen in gedachten vol kansen, klanken en beelden van later in de nu nog on(aan)tastbare helderheid van gewenst geluk en we verlangen naar alles en iets ik (voor)zie het (voor)uitzicht op zodadelijk, straks en zelfs daarna het ooit dat komt en nu nog even klinkt als de luidste stilte luister! hoor je het ook? het klinkt net als toen