Nico's Nieuws 7: Demonstreren

Omdat ik ‘internet-demonstreren’ – via de sociale media en andere vormen van adhesiebetuigingen – steeds minder bevredigend vind, ben ik onlangs weer eens echt de straat op gegaan. En dat smaakt naar meer.

De eerste keer betrof de Mars der beschaving van 26 op 27 juni en afgelopen zaterdag liep ik mee in een demo in Berlijn tegen de bebouwing van de oevers van de rivier de Spree. Raakt demonstreren weer meer in de mode? Ik zou het toejuichen.

De laatste keer dat ik mijn boosheid op straat onder woorden had gebracht was al weer jaren geleden in Amsterdam. Tegen het meedoen van Nederland aan de oorlog in Irak.

Dat ik me zo’n twee weken geleden impulsief bij de Mars der beschaving wilde aansluiten had een nogal triviale reden. Ik wilde mezelf uitdagen. Zou het mij (jaargang 1943) lukken om van Rotterdam naar Den Haag te lopen?

Om me in te dekken zei ik tegen mijn vrienden dat ik tot Overschie mee zou lopen. Overigens ben ik ook van mening dat het onfatsoenlijk van het kabinet Rutte is om zo onevenredig op kunst, cultuur en media te bezuinigen.

Het werd een prachtige nacht. Zo’n ruim zeven uur durende tocht biedt een goede gelegenheid om lang met mede-demonstranten te praten en te netwerken. Ik ben veel te weten gekomen en heb nieuwe vrienden gemaakt.

En mooie wandelingen maken doen we eigenlijk veel te weinig. Wel heeft mijn stem door het vele schreeuwen een behoorlijke opdonder gekregen en ben ik nu nog  steeds verkouden.

De demo ervaring in Berlijn was nog leuker. Daar kunnen ze pas echt goed demonstreren. Ruim vier uur lopen met 2000 gelijkgezinden. Zelden zoiets bijzonders meegemaakt.

We verzamelden bij de Frankfurter Tor, met een mooi uitzicht op de pompeuze architectuur van de Karl Marx Allee. Iedereen deed mee: boze burgers, tal van actiegroepen, SPD-leden, de Piraten Partij. Het protest richtte zich vooral tegen de plannen van het groot-kapitaal met de ontwikkeling van de omgeving van de Spree. Maar het bleek geen enkel probleem als je ook ergens anders tegen wilde ageren. Zo waren er mensen die zich keerden tegen het verbod op cannabis, mensen die voor de roemruchte S-Bahn opkwamen, mensen die folderden tegen de privatisering van het Berlijnse waterleidingbedrijf en ook mensen die je uitnodigden om na de demonstratie ergens in Kreuzberg feest te komen vieren. Niks geen serieuze Duitsers.

De betoging was een melange van oprechte boosheid, de Rotterdamse Dance Parade en een carnavalsoptocht. Onder het motto: ‘”Lieber tanzen statt randalieren”.  

Ik begon vooraan en ging na een kwartier op een terras zitten om al die gemotiveerde idioten voorbij te zien trekken. Fietsend en dansend, met acrobatencapriolen en confettipistolen. Daarna sloot ik me weer aan bij de mars en liep weer naar het begin van de stoet om na anderhalf uur weer op een  

ander terras van het schouwspel te genieten.

Ondertussen had menigeen zich flink aan het bier te goed gedaan en waren de vrolijkheid, het lawaai en de dansbewegingen enorm toegenomen. Ik kon mijn lol niet op. Toen ik weer verder liep zag ik een oma achter een raam in de Michaelkirchstrasse dansend en zwaaiend haar solidariteit betuigen.  

Wat demonstreren betreft kunnen we van Berlijn leren. Waarom organiseren we in Nederland niet vaker een demo waarbij het nuttige en het aangename verenigd wordt? Veel aardiger dan die sociale acties op het web. Vlak voor het eind bij het YAAM strand tegenover het Ostbahnhof liep er een man naast me met een ernstig gezicht en een geblokt hemd. Hij droeg een klein bordje. Daarop stond in rode en blauwe letters: ‘Tanzen, ficken, Kommunismus’. Waarom ook niet, mijmerde ik, danspasjes makend in de richting van de S-Bahn.

(In Die Tageszeitung Berlin vstaat een goed verslag van de demonstratie)