Noord-Afrikaanse wanhoop

Na een dag als vrijdag voel je de wanhoop in Tunesië. Niet alleen van Tunesiërs, maar ook elk ander Noord-Afrikaan, zoals de vele Libiërs die je hier tegen komt op Djerba. Wanhoop, die bijna niet beschreven kan worden, bestaat uit veel verschillende emoties en angsten. Een gevoel, een beleving die je zeer zeker bij menig Tunesiër tegenkomt.

De aanslag in Sousse, de aanslag in Bardo, terwijl men al zo zoekende is om het land op te bouwen, de economie te laten groeien, maar nog meer ….. de wereld laten zien wie men werkelijk is. Een Noord-Afrikaan, een moslim is geen terrorist, is niet agressief en zeer zeker geen tegenstander van vrede. Waarom dan toch die hardnekkige (ver)oordelingen vanuit het Westen? Als zijnde dat alle kwaad in de wereld bij hen vandaan komt. Waarom?

De Libiërs die zelf ook vandaag weer van alles op hun bord hebben gekregen. Door hun toedoen zou de aanslag in Tunesië zijn gepleegd. Hoezo? Het was een Tunesiër (net als in Bardo) op Tunesische grond. De vraag die Libiërs stellen is waarom zij de schuld krijgen, terwijl men ook kan kijken of de controles op Tunesiërs misschien meer verscherpt moeten worden en de autoriteiten niet alleen de Libische auto’s om de 50 meter moeten controleren, zoals nu gebeurt.

Ook komt de vraag of zij dan eveneens verantwoordelijk zijn voor de moord in Frankrijk of de aanslag in Amerika of de aanslag in Koeweit? Waarbij de laatste werkelijk mega veel vragen oplevert. Hoe kan men zogenaamd uit naam van de islam een aanslag plegen tijdens de Ramadan, op vrijdag in een moskee? Naast het feit dat het doden van een ander of jezelf ontzettend fout is (binnen elk geloof, zo ook de islam), is dit toch echt een opeenstapeling van fout, fouter en megafout.

Hoezo denkt de wereld nog steeds dat men in Libië voor IS is? Terwijl er overal van alles gebeurt, blijken de media opnieuw niet de gebeurtenissen in Libië te verslaan. Tenzij het nieuws aansluit bij de vooronderstellingen ten aanzien van de cultuur van het land. Inderdaad voorondersteld, want in werkelijkheid is men anders. Ondertussen vinden er grote gevechten plaats in Libië. Burgers leveren strijd tegen IS. Een aantal van heeft zich gevoegd bij een militiegroepering. Na tijdenlang onderdrukt te zijn geweest is men sinds twee weken behoorlijk in gevecht en vallen er dagelijks vele doden en gewonden. Maar veel belangrijker: IS verliest terrein. Alleen waar is de steun? Of de correctie in inzicht en het besef dat Libië mogelijk TEGEN extremisme en terreur is?

De Tunesiër die juist probeerde zijn inkomen te verhogen, die gisteren nog wanhopig met de buren in gesprek was …”het is nog nooit zo slecht geweest”. Waarop de buurvrouw reageerde; “Komt goed, komt goed, na de Ramadan, dan komt de toerist.” Menig Tunesiër heeft vandaag behoorlijk wat tranen gelaten. Voor het leed van de aanslag, dat als eerste. Alleen ook zeer zeker van wanhoop en angst voor de toekomst. Geen werk, betekent geen inkomen. Geen inkomen, voor de burger, maar veelal ook niet voor het land. Geen inkomen voor het land, verslechtering van infrastructuur, educatie, gezondheidszorg, etcetera. Iets wat men de afgelopen jaren al ziet gebeuren, zeker in het zuiden van het land dat een aardig verschil kent met het noorden van het land, een neerwaartse spiraal. Een spiraal die er ook mede voor zorgt dat menig jongere denkt dat IS een betere toekomst biedt dan andere opties.

De Noord-Afrikaanse wanhoop beslaat dan ook vele fronten, maar met name één duidelijke frustratie. Die per dag lijkt te groeien. Wanneer ziet de wereld dat zij als burger enorm hun best doen? Dat zij geen kwaadaardige demonen zijn? Dat zij net als ieder ander op de aarde strijden en geloven in vrede en vrijheid voor ieder ongeacht… Dat zij ook de droom hebben zij hun kinderen een betere toekomst kunnen bieden dan dat zijzelf hebben gehad. Dat zij van hun land houden en daar willen wonen, dat willen opbouwen, maar hulp nodig hebben.

Libië vraagt nu al voor 4 jaar keer op keer om hulp. Tunesië idem dito en zeker na de twee aanslagen hebben zij een beroep gedaan voor hulp en ondersteuning. Niet alleen ondersteuning om gevaar (of migranten) te bestrijden, maar echte hulp op basis van gelijkwaardigheid, vertrouwen en samen vanuit huidige achtergronden te kijken en te werken naar een betere en veiligere toekomst. Voor Noord-Afrika, maar ook ieder ander.

Daarbij hebben zij alleen wel de vraag en absolute behoefte, kan en durft Europa, het Westen dat aan. Zij weten en willen leren en veranderen, maar wil Europa, het Westen dat ook?

@YvonneSnitjer, Djerba, Tunesië.

cc-foto: mario m krce