Nu moet Nederland wel aan tafel met de Taliban

De regering ziet zich gedwongen te stoppen met evacuaties uit Kaboel omdat – zegt ze – de Amerikanen dat eisen. Wie het laatste vliegtuig heeft gemist, moet zelf een veilige plek zoeken. Met andere woorden: zoek het zelf maar uit.

Britten en Amerikanen verspreiden aan de lopende band berichten dat terroristen een aanslag op het vliegveld willen plegen.

Je zou bijna zeggen: Wilders, Fritsma, Van Haga, Baudet en Eerdmans zijn gedeeltelijk in hun opzet geslaagd. Uit vrees voor de woede van uiterst rechts heeft het kabinet de redding van onze Afghaanse vrienden zo lang mogelijk voor zich uit geschoven. Druk van een Kamermeerderheid en een deel van de publieke opinie heeft de ministers uiteindelijk gedwongen spijkers met koppen te slaan maar toen was het al te laat om iedereen die dat verdiende, te evacueren. Of de overigen nog kans krijgen met hun gezinnen heelhuids Afghanistan te verlaten is zeer de vraag.

Premier Rutte heeft wel beloofd dat ernaar middelen wordt gezocht om Nederlanders en Afghaanse bondgenoten toch het land uit te krijgen. Hij noemt dat zelfs een heilige plicht.

Er is maar één manier om dat voor elkaar te krijgen: aan de Taliban vragen of het asjeblief mag. Als op 31 augustus de laatste westerse soldaten zijn weggevlogen, nemen ze het vliegveld ongetwijfeld over. Een alternatief is er niet.

Onderhandelen met de Taliban is geen schande. De Verenigde Staten hebben dat maandenlang gedaan. Qatar stelde de vergaderzalen en de hotelkamers ter beschikking.

Markus Potzel, een vertegenwoordiger van de Duitse regering, heeft dezer dagen met het Taliban-kopstuk Schir Mohammed Abbas Staneksal afgesproken dat het Afghanen is toegestaan na 31 augustus met burgervliegtuigen naar Duitsland te vertrekken. Er is niet bekend gemaakt of daarvoor nog een tegenprestatie moet worden geleverd.

Als Nederland zijn beloftes waar wil maken, zit er niets anders op dan met de Taliban te gaan praten. Ergens in Doha, de hoofdstad van Qatar. Nu de poot stijf houden zonder dat je grote militaire macht ontplooit, staat gelijk aan het verraad van onze mensen, die door de angst voor uiterst rechts niet tijdig uit de gevarenzone zijn gehaald.

Over een dag of tien de handen ten hemel heffen en zeggen: “Wij hebben onze heilige plicht gedaan en dit is het beste resultaat”, zou een daad van grote morele lafheid zijn. Vooral als men ook nog de brutaliteit heeft er excuses aan te verbinden.

De Taliban wonnen de oorlog. Zij hebben de beste kaarten. Nederland moet toch met hen aan tafel. Het is een afgang, het is een diepe vernedering. Het zal ongetwijfeld ook het nodige gaan kosten aan geld, aan concessies, enzovoorts. Maar wie nu zegt dat onderhandelen met deze misdadige tegenstanders onze eer te na is, demonstreert alleen maar de eigen eerloosheid.

Zo ver is het gekomen. Het is niet anders. Grof gezegd: we zijn de lul en niet zo’n klein beetje ook.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.