Occupy now bestaat uit emotie

De eerste grote beproeving voor de occupy-demonstranten op het Beursplein is begonnen. Sinds dinsdagochtend slaan de herfstregens over de stad en dan wordt het zelfs in echt waterdichte tenten een kille bedoening.

Toch bezitten zij een bijzondere kracht die er voor zal zorgen dat zij steeds weer terugkomen, ook al dwingen regen en wind tot een tijdelijke capitulatie. Die kracht wordt door hun tegenstanders als zwakte aangemerkt: zij hebben geen samenhangend programma. Zij roepen maar wat. Zij weten ook niet hoe ze de crisis moeten oplossen.

Dat klopt. Wat de aanhangers van de occupy-beweging bindt, is een emotie. Niet hun verstand maar hun gevoel zegt dat er iets fundamenteel mis is met de verhoudingen in deze wereld en dat dit nu tot uiting gaat komen. Om die reden dragen de demonstraties overal ter wereld ook zo’n emotioneel karakter. De demonstranten zien het positief. Zij proberen goede gevoelens tot uiting te brengen als alternatief voor de perverse, op valse axioma’s gebaseerde, zogenaamde rede van de beurshandelaren, de banken en de ministers van financiën. Daarom zal de beweging steeds weer de kop op blijven steken ondanks het gebrek aan een programma of een breed gedeeld pakket van eisen. Daar hoort nog iets bij: gevoelens zijn gemakkelijker te delen dan opvattingen. Daarom genieten de demonstranten van de occupy-now-beweging zoveel sympathie bij het publiek.

Gevoelens hebben nóg een kenmerk dat dezer dagen wordt onderschat: ze kunnen snel omslaan, van vriendelijk naar agressief, van positief naar grimmig. Dinsdag is de beurs weer aan een duikvlucht naar beneden begonnen, nadat uit kringen rond premier Merkel de mededeling was gekomen dat we misschien niet teveel moeten verwachten van de Europese top, die – kregen we nog tot zondag te horen – de grote redding moest bieden. Tegelijkertijd liet Moody’s vast weten dat de Franse AAA-status ter discussie stond. Zijn de leiders van Europa vergelijkbaar met de wanhopige huismoeders die de enveloppes van Wehkamp niet meer open durven te maken? Tot nog toe heeft de crisis bij de meeste mensen wel aan de achterdeur gerammeld, maar de dwangbevelen nog niet aan de voordeur gepresenteerd. Dan zullen opnieuw menigten voor beursgebouwen verschijnen, maar dan is het met de vrolijke dansjes gedaan.