Ogen prikken, landje pikken

Een paar kwesties van afgelopen tijd intrigeerden mij bijzonder. Eentje betrof de Spaanse El Classico, de Supercup tussen FC Barcelona – Real Madrid. Daar ging ik eens goed voor zitten. Deze prachtpartij leverde niet alleen de trofee op voor het team dat voetbal tot hogere kunst verheft, FC Barcelona, de match verzandde bovendien in een typisch Iberisch potje knokken.

Een kleine veldslag waarbij op goed moment de gefrustreerde Real-trainer, José Mourinho, zich solidair betoonde aan zijn eigen knokploeg: hij belaagde Barca’s assistent-trainer Tito Vilanova.

Dit voorval is breed uitgemeten. Maar mij fascineert vooral de vraag waarom onze godganse media het mis hadden. Iedere journalist, verslaggever, commentator en voetbalanalist repte over ‘prikken in het oog’ – en dat klopt simpelweg niet. Wie rustig de beelden bekijkt, ziet geen oog geprikt worden, neen, Mourinho deelt gewoon een ouderwetse oorvijg uit. Netzo dwaas, zeker, maar ‘oogprikken’ is het niet.

Een pietluttigheid misschien, maar zoiets houdt mij dagen bezig. Is iedereen blind of zie ik nou zo goed? Het zegt iets over mij, vast, maar evengoed zegt het iets over de stand van onze hedendaagse journalistiek.

Het tweede bericht is van ’n andere orde, de economie katern: ‘Chinees koopt stuk IJsland’

Kan dat? Blijkbaar wel. Ene Huang Nubo, een steenrijke projectontwikkelaar, heeft zijn oog laten vallen op 300 vierkante kilometer in het noordoosten van het eilandstaat. Zijn plan: een reeks vijfsterrenhotels met toeristische attracties, golfresorts en megafestivals. Zijn doel: centen verdienen aan de Chinese nouveau riche die geteisterd door luchtvervuiling en congestie kan uitpuffen in de frisse leegte vlakbij de poolcirkel.

Fijn voor de Chinees, maar zo begint dus alle afbraak. Zo begon het ook in Marrakech en Fez, ooit Marokko’s mooiste steden. Tot de overheid grond en panden begon te verkopen aan buitenlandse investeerders. Intussen is de lokale bevolking verjaagd en zijn de stadsharten in handen van puisant rijke Franse en Amerikaanse vastgoedbeleggers die de mythische medina’s vakkundig vernacheld hebben tot lawaaierige pretparken van piepschuim en Coca Cola. Mijn les van 11 september: de dreiging van onze planeet komt niet van terroristen, maar van mannen met dikke bankrekeningen.

Dit artikel is eerder verschenen op Volzin.nu