Olympische Spelen voor altijd in Griekenland

cc-foto: Nico Trinkhaus / https://sumfinity.com/

Zouden we het allemaal wel moeten willen blijven voortzetten, die rare, achterhaalde manier om zogenaamd een land in het zonnetje te zetten door de Olympische Spelen iedere keer ergens anders plaats te laten vinden

Nog even, en de Olympische Winterspelen zijn weer in volle gang. Voor miljoenen mensen het absolute hoogtepunt van het seizoen, van het jaar. Over de hele wereldbol, als je alles zou kunnen horen en zien, dwars door het laatsteloodjes geharrewar, dwars door het handen- en bochten wringen, dwars door het rondzoemend geroezemoes heen, bonzen harten al hoorbaar een paar algoritmes sneller bij louter de gedachte alleen, en de sportmensen weten niet waar ze het zoeken moeten, buiten de sport, van pure opwinding.

In Zuid-Korea is iedereen ongetwijfeld als een bezetene bezig met de laatste ultieme details, die tenslotte even noodlottig alswel euforisch kunnen uitpakken. Wat een spanning! Wat een vreugde! Wat een stress! Wat een strijd!

Alles moet immers gewoon helemaal perfect zijn, gloednieuw, plus schitterender, adembenemender, groter en beter. Superlativiteit ten top gevoerd, alle vorige edities moeten vér overtroffen worden, alle eerdere edities moeten verbleken, ver achter hún Spelen gelaten worden. Een kwestie van eer en aanzien en, en, en…, vul zelf maar in.

Met dit keer Zuid-Korea in de schijnwerpers als gastland. De ogen van de hele wereld zullen op Zuid-Korea gericht zijn. Voorbereidingen en werk van jaren en jaren naderen hun hoogtepunt, hun glorieuze bestemming, een apotheose waar geld geen rol mag spelen, tegen wat voor kosten dan ook, ten koste van wat dan ook, de Olympische Droom moet hier & nu gerealiseerd worden, alle obstakels uit de weg geruimd, problemen opgelost, offers gebracht, bijbehorende persoonlijke drama’s voltrekken zich zo onopgemerkt mogelijk, daar wordt keer op keer wel voor gezorgd, want geen enkele schaduw mag er vallen over een in alle facetten uitblinkende verwezenlijking van de Nieuwste Editie Winterspelen, de uitgelezen mogelijkheid, dé gebeurtenis bij uitstek om het gastland zelf in de schijnwerpers van de aandacht en bewondering te tonen.

En dat voor slechts twee weken.

Maar kunnen we ons dit eigenlijk wel veroorloven? Uiteindelijk? Zouden we het allemaal wel moeten willen blijven voortzetten, die rare, achterhaalde manier om zogenaamd een land in het zonnetje te zetten door de Olympische Spelen iedere keer ergens anders plaats te laten vinden? Als mensheid, geconfronteerd met de huidige meervoudige crisissituaties? Als je er dieper over nadenkt…

Want we weten heus wel dat het bepaald niet zo is dat als De Spelen weer afgelopen zijn, na die luttele twee weken dus, over en uit, nadat die twee doordenderende weken als in één oogopslag, één oogwenk verdwenen zijn, deze spiksplinternieuwe, pas ontworpen, pas gebouwde, fenomenale, superveilige en superbeveiligde, imposante, riante, van alle comfort voorziene, luxueuze ingenieuze Olympische Stadions en alle gebouwen en voorzieningen die ertoe behoren, dat het zo is dat die gebruikt gaan worden door bijvoorbeeld, in de eerste plaats, de burgers van het gastland in kwestie, de mensen die uiteindelijk zoveel offers hebben moeten brengen om hún editie van de Olympische Spelen die fantastische ongeëvenaarde onvergetelijke Gebeurtenis te maken. Een enkele uitzondering daargelaten, maar dan hebben we het over rijke staten.

Armere landen dreigen er bankroet aan te gaan, laat staan dat er geld is voor onderhoud. Hoe loopt het meestal af? Dat weten we heus wel, nietwaar? In een desolate staat van ontbinding achtergelaten tot verkrotting en verrotting, als het tot het uiterste doorgevoerde Internationale Monument van de Verspilling. Geen geld voor onderhoud. Tja. Want de aandacht is alweer weggeëbt, om straks fit en fruitig weer op te kunnen komen dagen op de andere, nieuwe plek. Marjon van Royen heeft er een bloedstollend stuk over geschreven in De Groene Amsterdammer, 2 november 2017. ‘Kater na de Spelen’

Want ondertussen zijn diverse andere landen op hún beurt bezig met de voorbereidingen voor hun eigen glorieuze ongeëvenaarde editie van de Olympische Spelen, twee, vier, zes, acht jaar vanaf nu.

Het is 2018. Wereldwijd worden we geconfronteerd met gigantische problemen waarbinnen verspilling een grote rol speelt. We kunnen zo niet langer doorgaan, pretenderend onwetend te zijn inplaats van hebzuchtig, we kunnen zulk onverantwoordelijk en eigenlijk ronduit stompzinnig gedrag niet langer rechtvaardigen, business as usual , Big Business , en de Olympische Spelen is een heel groot belang. Daar ligt het zwaartepunt. Maar uhh… ging het eigenlijk niet om sport en verbroedering? Inplaats van om macht, monopolies, lobby’s en geld?

Sinds het dus zo overduidelijk is dat het zo niet langer meer gaat, is het dan niet beter te stoppen met gewoon op de oude voet verder te strompelen; blijven vasthouden aan de status quo is een NoGo gebied, een zinloze, misselijkmakende verspilling.

De Olympische Spelen zou moeten stoppen met rondfladderen en rondhoppen alsof het een of andere préhistorische vogel is. En zou beter ergens definitief moeten landen, waar het permanent gestalte kan krijgen, verder uit kan groeien, geoptimaliseerd kan worden door voortschreidend inzicht. Een ultieme lokatie voor De Olympische Spelen vinden, dát is de nieuwe uitdaging, zodat het echt kan gaan uitblinken en excelleren qua duurzaamheid, veiligheid, schoonheid, functionaliteit.

De Olympische Spelen zou zich eindelijk moeten gaan focussen op en appelleren aan de tijdgeest, met alle kansen en uitdagingen die daar zo overduidelijk geboden worden. Grootse verwachtingen zouden eindelijk eens bestendigd en geconcretiseerd moeten worden en de vraag ‘waar?’ zou een zo logisch en voor de hand liggend mogelijk antwoord behoren te krijgen.

Waar anders zou dat moeten zijn dan in Griekenland? Natuurlijk! Griekenland, waar de Olympische Spelen vandaan komen, waar het fenomeen ontstond, ooit, waar het groeide en bloeide. Olympia. Griekenland, de bakermat van de Westerse beschaving. Griekenland, bron van mythologie en filosofie, inspiratie van Europa.

Waar tegenover nu, Griekenland eruit ziet als een gehavende bedelaar, aangespoeld uit de waanzee van hybris, macht en hebzucht…

Terwijl de mogelijkheid, de kans, om juist Griekenland weer in het zadel te helpen, zo voor de hand ligt. De Olympische Spelen voor Altijd naar Griekenland. Het is eigenlijk dé oplossing.

Griekenland, dat zo diep gebukt gaat onder een schuldenlast die iedere verbeelding te boven en te buiten gaat, en dat al jaren en jarenlang. In De Groene Amsterdammer van 29 november 2017 heeft Edward Geelhoed er een aangrijpend, onthullend en onthutsend verslag van gegeven in ‘Onderzoek. De trojka in Athene. Een verkapte Europese coup’: “Het kan deze mannen niet schelen welke ellende ze bij Grieken aanrichten, ze rijden van hotel naar vergaderzaal, ze wíllen het niet zien.” Een schokkend artikel, des te navranter door het stuk dat al veel eerder van hem te lezen was in Vrij Nederland van 23 Januari 2016 ‘Griekenland bezuinigt/In Trikala’: “Eerst was het een warboel, nu een ravage.” (Edward Geelhoed woont en werkt als freelance journalist in Athene, en hij wordt dagelijks met de kaalslag geconfronteerd.)

Inmiddels zijn we twee jaar verder en is de toestand in Griekenland verder verslechterd, met de Europese burger als ontzet of murw geslagen toeschouwer die passief toe moet kijken en wachten op wat komen gaat. Of de EU dit strenge beleid gaat vervolgen, vast wil houden aan deze genadeloze politiek. Aan zulk rücksichtlos beleid. Want het breekt Europese harten te moeten zien hoe het Griekse volk zo vreselijk lijdt. En daar worden die harten, als beleid haaks op belijd staat, hard van, of bot, cynisch, onverschillig, populistisch, nationalistisch. Bij louter gebrek aan hemelbestormend visionair en moedig belijd/beleid dat vleugels geeft aan idealen, verbeelding en compassie.

Want waar is die zogenaamde solidariteit? Waar is dat motto ‘als er één land wordt aangevallen beschouwen we het als een aanval op onszelf, komen we te hulp schieten, komen we het verdedigen’? Op de een of andere manier schijnt het immuunsysteem van de EU op hol geslagen te zijn en de aanval op zichzelf te richten, als ware het een jichtig reumatisch oud karkas. De ene zielloze maatregel wordt op de andere gestapeld, rampzalige gevolgen ontkend of aan het slachtoffer zelf, in dit geval Griekenland, geweten.

Dus het is niet zo vreemd dat de EU een imagoprobleem heeft, en het is de hoogste tijd dat er eens wat introspectie en zelfreflectie beoefenend gaat worden. In zoverre een harteloze moloch daartoe in staat is, maar wij, als betrokken EU burgers zouden best wel een duwtje in die richting willen geven, met alle liefde. We zouden het in ieder geval, alles op alles zettend, kunnen proberen.

Save Our United Love. SOUL.

EU, zie de kans onder ogen, de uitgelezen mogelijkheid om te bewijzen waar je zegt voor te staan, en laat het gebeuren. Maak dat het gebeurt. Als inspirator, bemiddelaar. Zorg ervoor dat de Olympische Spelen voor eens en altijd in Griekenland plaatsvinden, en wel zo spoedig mogelijk.

Wat een baken van licht zou de EU kunnen zijn als ze alles op alles zou zetten om dit voor elkaar te krijgen, dit duurzame doel, deze respectvolle en evenzeer logische oplossing voor de economische ramp, dat zuigende moeras, waarin Griekenland zich bevindt. Wat een morele en economische oppepper voor Griekenland als besloten wordt dat De Olympische Spelen, De Olympische Zomerspelen zowel als De Olympische Winterspelen, in het vervolg plaats gaan vinden in Griekenland, voor altijd. Zo spoedig mogelijk. Stel je eens voor…

Want natuurlijk is het ook weer niet zó gauw; 2026 en 2028 zijn nog beschikbaar om een claim op te leggen, een beroep op te doen, landen strijden nog om die eer zoals gewoonlijk, prima toch, wij dingen mee en winnen.

En vervolgens is er ruimte en tijd om deze waarachtig aan haar doelstelling appellerende, écht nieuwe versie van De Olympische Spelen te ontwikkelen, niet die cynische misogyne Brood & Spelen die de Gevestigde orde wel toereikend acht voor het volk, om vermaakt en vermalen te worden tot een walgelijk surrogaat dat eigenlijk dient om de mond te snoeren. Maar juist geboren uit noodzaak, uit het bewustzijn die hebzucht en machtswellust en de kortetermijn belangen die dat oplevert te ontgroeien en het hoofdstuk ‘samen’ te beginnen.

De EU moet het onderwerp van de Olympische Spelen als bij uitstek een eigen onderwerp beschouwen, want dat is het ook, in de eerste plaats. Het is tijd dat de EU moed en kracht en visie toont met bezielende politiek. De taak van de EU om het IOC ervan te overtuigen dat het in het beste belang is van de hele wereld, van onze planeet Aarde, van mensen, wereldburgers (die vijf elkaar overlappende cirkels, waar staan die voor?) de EU zelf, voor Griekenland, evenveel lid van de EU als wij.

Het is 2018 in vredesnaam, een nu of nooit, een eens en voor altijd, en een één voor allen en allen voor één. Een nieuwe start om nu eindelijk eens wonderbaarlijk te gaan samenwerken, en ze bijeen te roepen, de allerbeste architecten, wetenschappers, ecologen, groene bouwers ecologische tovenaars, kunstenaars, planologen, beveiligingsdeskundigen, journalisten, cyberwizards en alle andere benodigde experts op hun diverse terreinen, al die voortreffelijke geniale geesten uit de hele wereld, uitmuntend op hun vakgebied, om samen zoiets voor elkaar te krijgen, als een soort multidimensionale Eiffeltoren, maar dan met mondiale zeggingskracht en overtuiging, het samen scheppen van een permanente residentie, gebaseerd op historisch besef, op logica, ja, op liefde en op toekomstvisie, geworteld in het hier en nu, om zo gezamenlijk deze droom gestalte te geven. De Olympische Spelen voor Altijd naar Griekenland, een winwinwinsituatie:

– In plaats van voortdurend ergens anders een onderkomen te realiseren, roofbouw plegend op natuurlijke grondstoffen, infrastructuren en ecosystemen, ecologisch zowel economisch, aanslag plegen op mensenlevens, tijd en energie; in plaats van die tactiek van de verschroeide aarde, ballen we alle energie en kennis samen en focussen op één plek waar alles samen kan komen. Jaren de tijd om een in alle opzichten duurzaam onderkomen te realiseren, te onderhouden, en te kunnen blijven optimaliseren, terwijl het door het intensieve gebruik ná iedere editie van de Olympische Spelen, door sporters én de Grieken zelf blijft bruisen, blijft leven, blijft groeien en zich aanpassen, met een soort ingebouwde flexibiliteit, een zekere muzikaliteit. Ook voor de Olympische atleten zelf zorgen de permanente klimatologische en planologische omstandigheden voor veel minder ruis en veel meer mogelijkheid tot focussen op de sportprestaties zelf.

– Griekenland, zo bitter alleengelaten, zo schandalig in de steek gelaten, kan een verandering van houding, van benadering en van tactiek ervaren, om te beginnen het gevoel van morele steun, respect, verdergaand dan een vaag gevoel van hoop, omdat het concreet is, en ook wel zo hoffelijk, in het besef dat wij Griekenland schatplichtig zijn, en de Grieken dat om te beginnen als troost kunnen ervaren, gevolgd door de stap voor stap concrete voorbereidingen tot verwezenlijking van die droom, die een dynamische boost betekent voor de werkgelegenheid, horeca, bouwwereld, kunst, toerisme.

– Wereldburgers, omdat er een levend voorbeeld gegeven wordt van visionair leiderschap, gebaseerd op respect, rechtvaardigheid, logica en solidariteit, inspirerend tot een moreel meer overtuigende houding en gedrag tegenover de ander. Goed voorbeeld doet volgen.

– De EU, omdat het haar ziel terug heeft, waardoor besluiten met passie en mededogen overwogen en vervolgens in die lijn uitgevoerd worden inplaats van enkel uitgesleten holle woorden en harteloze visieloze maatregels.

– Sport, in staat tot excelleren in de schijnwerpers, zonder dat de twijfelachtige schaduw van een wrede werkelijkheid het kan onteren en besmetten.

EU, kom weer tot leven, dit is het moment. Haal de Olympische Spelen voor altijd terug naar Griekenland! Ontsteek dát Olympisch vuur in je hart. Kom in beweging. Volg die stem en wees die stem. Van je ziel.